Heima er bezt - 01.07.1986, Síða 20

eldrum hans. Þá komst ég í eigu
Guðrúnar. Henni þótti ósköp vænt
um mig, strauk mig og klappaði mér
— og alltaf fór svo vel í skúffunum
mínum, því Guðrún var svo snyrtileg í
sér og raðaði öllu dótinu sínu svo
fallega.
Þau hjónin eignuðust mörg börn og
það varð svo þröngt í skúffunum
mínum. Guðrún var myndarleg að
sníða og sauma, börnin hennar voru
alltaf vel til fara og sparifötin þeirra
voru býsna fyrirferðarmikil, svo ég
var stundum hreint alveg að springa.
Ég var fegin á sunnudögum, þegar
presturinn messaði, þá rýmkaðist ögn
í mér, því börnin fóru öll í kirkju í
sunnudagafötunum.
Oft var gaman að hlusta á, þegar sr.
Jón var að láta börnin syngja í rökkr-
inu, ja, þvílíkur söngur, það sem hann
kunni margt fallegt. Hann kenndi
þeim þessi ósköp af lögum og textum,
hann lét þau fara að syngja í kirkj-
unni, strax og þau voru orðin læs. Þau
sungu svo fallega og komu áreiðan-
lega að góðu liði í kirkjusöngnum. en
ekkert var hljóðfæri að styðjast við.
Því var það löngu seinna í messu. eftir
að sr. Árni Jóhannesson kom í
Þönglabakka, að mamma þín, þá
þrettán ára, tók við stjórninni á
söngnum, því forsöngvarinn var
óvanur og gerði skyssu. Það hefði hún
ekki getað, ef afi hennar hefði ekki
verið búinn að kenna henni þetta allt
saman.
Ég var hjá þeim á Þönglabakka í 19
ár. en þá var sr. Jón orðinn svo las-
burða. að nýr prestur átti að koma á
staðinn og öllum þótti þetta fjarska
leiðinlegt, að verða að fara burtu. Þá
var flutt í Kussungsstaði í Hvalvatns-
firði. Þar voru slæm húsakynni, en
Guðrún tókst samt að gera heimilið
vistlegt og alltaf gætti hún þess, að vel
færi um mig. Þau unnu fjarska mikið,
þessi 9 ár, sem þau voru þar og voru
áreiðanlega oft þreytt. en þá voru
elstu börnin uppkomin og til mikillar
hjálpar.
Þá kom Sæmundur Sæmundsson
skipstjóri og vildi endiiega fá hana
Sigríði, elstu dótturina. Hún var ansi
myndarleg, eins og allt þetta fólk og
þar kom, að þau giftu sig, þau voru
glæsileg, þessi ungu hjón. Sæmundur
skipstjóri lét byggja nýja baðstofu á
Kussungsstöðum og fékk Guðmund
bróður sinn, sem var smiður, til að
byggja hana. Þá leist Guðmundi svo
vel á Valgerði, yngri systur Sigríðar,
þú skilur. Jóhannes lét nefnilega eina
telpuna heita í höfuðið á kærustunni,
sem hann missti. Þetta var Valgerður
II, og sú fyrsta með því nafni sem átti
mig.
Svo giftust þau, Guðmundur og
Valgerður og hann byggði býlið
Hlaði, á Grenivík, þar bjuggu þau í
átta ár, en fluttu síðan í Lómatjörn og
voru þar, það sem eftir var.
Sæmundur skipstjóri fékk Stærri-
Árskóg til ábúðar. það var stór jörð og
kirkjustaður og öll fjölskyldan flutti
þangað. Hann var duglegur maður og
sjaldan heima. var alltaf á sjónum, en
Jóhannes og Guðrún, foreldrar Sig-
ríðar, sem fluttu með þeim í Stærri-
Árskóg, voru henni til mikillar hjálpar
við búskapinn. Sigríður húsfreyja
eignaðist mörg börn, svo mikið var
um að sjá, úti og inni.
Einu sinni lét Guðrún mála mig
fállega brúna, ég var voða fín þá, því
gamli „kjóllinn" minn var orðinn svo
blettóttur. Hún eignaðist líka fínar
silkisvuntur, klúta og slifsi og allt
þetta geymdi hún í skúffunum mín-
um. Þar var nú orðið rýmra, því flest
börnin voru gift og farin að búa ann-
arsstaðar. Hún fékk líka mörg bréf frá
Ameríku, frá systur sinni henni Hall-
fríði. sem kölluð var Fríða Gíslason
þar. Hún geymdi bréfin í skúffunum
mínum og skriffærin sín, því auðvitað
skrifaði hún henni alltaf fljótt aftur.
Nú liðu mörg ár og börnin í
Stærra-Árskógi voru orðin sjö —, en
þá varð mikill sorgaratburður, er Sig-
ríður húsfreyja andaðist. þegar hún
fæddi áttunda barnið, hann Guð-
mund litla. Já, þá var mikil sorg á
ferðum, blessuð börnin, sum óvitar.
gengu grátandi um bæinn og kölluðu
án afláts á mömmu sína. Blessuð
Guðrún mín. hún var yfir dóttur sinni
þegar hún dó, en aldrei sást henni
bregða, þvílík stilling, nú þurfti hún
að stjórna öllu og sefa börnin. Sæ-
mundur skipstjóri var út á sjó, er þetta
skeði, það var nú meira áfallið, sem
hann varð fyrir, við heimkomuna.
Vorið eftir var heimilinu sundrað.
börnunum komið fyrir, hingað og
þangað, en Guðrún og Jóhannes
fluttu austur yfir fjörðinn, í Lóma-
tjörn til Valgerðar og Guðmundar og
tóku Ingileifu Sæmundsdóttur með
sér, hún var sjö ára þá.
Ég varð nú dálítið gigtveik af öllum
þessum flutningum, skúffurnar mínar
skekktust og ég marðist hér og hvar,
en þegar við komumst í Lómatjörn,
fékk ég góðan samastað, það var t
horninu í Suðurstofunni gömlu og þar
fékk ég að standa, meðan stofan stóð
uppi.
Guðrún mín og Jóhannes sváfu í
baðstofunni og þar voru flest börnin.
en Valgerður og Guðmundur í
hjónahúsinu með þau yngstu. Þau
voru orðin sjö, talsins, en áttu fjögur
eftir að fæðast. það var nú meiri hóp-
urinn. Oft var glatt á hjalla á Lóma-
tjörn, kveðið. sungið og sagðar sögur.
Svo var barnaskólinn í Norðurstof-
unni í átta vikur. á hverjum vetri. Þar
voru líka fundir, söngæfingar, böll og
ansi mikið fjör.
Svo var það á haustdögum 1915, að
Jóhannes dó blessaður, það var hann
sem lét smíða mig forðum, handa
kærustunni sinni. Blessuð Guðrún
mín varð svo hrygg, en stillingin alltaf
söm og jöfn. Eftir að hún var orðin
ein, skreið oft eitt barnið upp í til
hennar, því margir voru kropparnir á
Lómatjörn og alltaf var tekið vel á
móti. Þar var fræðsla um Guð og góða
siði um hönd höfð, sálmavers kennd
og allt það besta. sem barni er nauð-
synlegt að heyra um og læra. Ég man,
að þú sagðir. Sigga mín. að í horninu
ofan við hana ömmu þína, hefðir þú
lært það fegursta og besta í lífinu,
ásamt hreinu og ósviknu tungutaki.
Guðrún mín fékk oft smágjafir frá
börnunum sínum og geymdi þær í
skúffunum mínum og ég passaði þær
vel. Stundum var þar að finna súkku-
laðimola, sem stungið var upp í lítinn
munn. þegar andstreymi lífsins fór að
gera vart við sig, árekstrar milli syst-
kina og þessháttar. þar sem marg-
mennt er.
Er árin liðu hrakaði heilsu Guð-
rúnar, oftast sat hún á rúminu sínu.
með prjóna, eða aðra ullarvinnu og
raulaði stundum vers í Passíusálmun-
um fyrir munni sér. Hún lét barna-
264 Heimaerbezl