Heima er bezt - 01.07.1986, Blaðsíða 22

Furðulegir hrakningar hesta á
Bárðardalsöræfum sumarið 1945
Gönuskeið
INGVI M. GUNNARSSON
frá Sandvík í Bárðardal
Sól hló við heiði og bjart var um
byggðir, fimmtudagsmorguninn 19.
júní 1945. þegar við Mikael Jó-
hannesson mættumst neðan við
Kaupang í Eyjafirði. Ég kom framan
úr Öngulsstöðum, en hann af Akur-
eyri. Við höfðum þrjá til reiðar hvor,
var ferð okkar heitið austur í Bárðar-
dal og þaðan suður til jökla í Vonar-
skarð.
Eg var um þessar mundir farand-
maður og átti engan hest, en mér
hafði orðið vel til hesta í Eyjafirði.
Valdimar Bjarnason á Öngulsstöðum
lánaði mér Jarp sinn sextán vetra
stólpagrip og hinn ágætasta gæðing,
fjörháan töltara og brokkara. Vetur-
inn áður hafði ég verið vetrarmaður í
Hvassafelli og lét Benedikt bóndi
Júlíusson mig hafa sérstakan hest til
umhirðu og reiðar. Það var grár foli
nefndur Gráblesi þá á sjötta vetri.
Hann var með stærstu hestum, all-
vakur en þótti skorta eðlisfjör og létt-
leika, svo að Benedikt batt ekki við
hann neinar gæðingsvonir. Þá var
dráttarvélaöldin ekki upp runnin og
Benedikt ætlaði að gjöra hann að
vinnuhesti. Vel fór á með okkur Grá-
blesa. Hann lærði sæmilegan höfuð-
burð og nýjan gang, tölthopp, hann
var ferðmikill á þessum gangi og líka
á skeiðinu. Ég hleypti honum á marga
stökkspretti, einkum við trippi og oft á
hinum versta vegi og reyndist hann
bæði fljótur og fótviss. Benedikt sagði
eitt sinn í spaugi, „að sér litist ekkert á
það ef ég gerði þann gráa að reiðhesti
fvrir sig“.
Þegar þessi ferð mín var ráðin fór
ég á fund Benedikts og bað hann að
ljá mér Gráblesa í hana. Það gerði
Krossárgilið, þar sem hestarnir klifr-
uðu í sjálfheldu í klettunum til vinstri,
og Gráni, ferðahestur Mikaels.
hann, en sagði þó að ekki hefði hann
lánað Gráblesa neinum öðrum. Hann
léði mér og annan hest gráan, sem
Nökkvi hét, það var orkuknár hestur,
ekki hár en þvkkvaxinn, lipur brokk-
ari með töltspori, ólatur en ferðlítill,
hann var á besta aldri, níu eða tíu
vetra.
Ég var fullkomlega ánægður með
minn hestakost. Hestakostur Mikaels
var einnig ágætur. Hann átti tvo
þeirra sjálfur: Grána sem var tíu
vetra, hinn ágætasti ferðahestur og
Roða fimm vetra fola, sem hann hafði
þá nýlega keypt, mjög glæsilegan fola
sem álitinn var af öllum rakið góð-
hestaefni. Roði varð því miður
skammlífur. hann varð sóttdauður á
næstu nýjársnótt og var Mikael mikill
harmdauði. Þriðji hestur hans var
brúnn gæðingur er hann hafði að láni
hjá Samúel Kristbjarnarsyni rafvirkja.
Ekkert sögulegt var við ferð okkar
þennan fyrsta dag. Við riðum sveitir
eftir malarbornum bílavegum, hörð-
um og hrjúfum undir hestafótum.
Dagur var að kveldi kominn þegar við
komum að Bjarnarstöðum í Bárðar-
dal. en þar áttum við báðir því nær
foreldra og ferðinni ekki heitið lengra
þann daginn.
Við urðum síðbúnir á fjöllin næsta
dag, enda meiningin að hafa þá dag-
leið stutta. Við lögðum frá Bjarnar-
stöðum um nónbil og hafði þá þriðji
ferðafélaginn bæst í hópinn, það var
Jónas Baldursson á Lundarbrekku.
Hann hafði einnig þrjá hesta: Faxa
sem hann átti sjálfur. það var mold-
óttur klár, kraftajötunn en enginn
reiðhestur, hlutverk hans átti einkum
266 Heimaerbezt