Æskan - 01.11.1955, Síða 25

Jólablað Æskunnar 1955
Nokkrar vísur eftir Káinn.
Það væri annars gaman að vita, hve mörg yklcar
vita nokkur skil á íslenzku skáldi, sem lifði lengst
sevi sinnar vestur i Ameriku og gekk undir nafn-
inu Káinn. Réttu nafni hét hann Kristján N.
Júlíus, en úr skammstöfuninni K. N. var honum
gert gælunafnið.
Káinn er ekki talinn meðal stórskálda, en hann
orkti mikinn fjölda af leikandi léttum visurn og
kvæðum, margar vísurnar eru svo meinfyndnar,
Steini litli byrjaði að skrifa ofan á lokið:
Hér hvílir lambið hennar Grýlu.
En svo sagði hann allt i einu: „Rannveig, vilt
þú yrkja fyrir mig erfiljóð?"
„Ég hef nú engan tíma til þess, Steini minn, á
meðan ég er að taka til eftir kvöldmatinn,“ sagði
Rannveig, „en kannski seinna.“
Hún lauk við að þvo matarílátin og gekk svo
inn í stofuna til þess að taka dúkinn af borðinu.
Henni varð litið út um gluggann. Rétt utan við
hæjarlækinn voru drengirnir að moka ofan í ofur-
litla holu. Þeir voru svo alvarlegir og hátíðlegir á
svipinn, að það var engu líkara en að þeir væru
orðnir nokkrum árum eldri.
Rannveig stóð kyrr og liorfði nokkra stund á þá,
eins og hún hefði séð einhverja fagra sýn. Síðan
sneri hún sér hægt að borðinu og tók pennann
sinn.
Erfiljóðin komu óheðin upp í huga hennar. Þau
voru eitthvað á þessa leið:
Lambið smáa, lúrðu rótt
langa, dapra dauðans nótt.
Á morgni lífsins féllslu fljótt
á fögrum sumar aftni hljótt.
Ungir sveinar urpu gröf,
áttu hjá þér stutta töf.
Þeim sendi gæfan svása gjöf,
sæmd og heill um lönd og höf.
!,Hérna eru erfiljóðin," sagði Rannveig, þegar
Steini kom inn, „þú verður vist að taka viljann
fyrir verkið.“
Steini leit á hlaðið. Siðan horfði hann stóru,
skæru augunum sínum upp í andlitið á Rannveigu
°g sagði: „Þakka þér fyrir vísurnar. Mér finnst
þær fallegar.“
Rannveig klappaði honnm á kinnina. „Eg vona
nú samt, að þú yrkir betur, þegar þú ert orðinn
stór, vinur minn,“ sagði liún og gekk fram.
Bergþóra Pálsdóttir
frá Veturhúsum.
að það er dauður maður, sem ekki getur lilegið
að þeim. Og svo vinsæll var hann, að hann mun
liafa átt aðeins einn óvin, og sá var Bakkus. Því
miður her of margt í kveðskap Káins merki um
samskipti þeirra. En hér koma nú fáeinar vísur
eftir liann sem sýnishorn.
Heilræði.
í upphafi skyldi endinn sjá,
að því vel þú gætir,
líttu þvi í endann á
öllum, sem þú mætir.
Þegar ég kom á fætur.
Þetta færa þarf í stef,
þótt ég hafi legið,
lífið væri erfitt ef
enginn gæti hlegið.
Til Stínu litlu.
Siðan fyrst ég sá þig hér,
sólskin þarf ég minna,
gegnum lífið lýsir mér
Ijósið augna þinna.
Til hugarhægðar.
Upp á grín um ýmsa menn,
ef eitthvað sýnist skrítið,
að gamni minu yrki ég enn
ofur pínu litið.
Hringhend hlunkhenda.
Það, sem ég meina, sérðu, sko! —
vertu ekki að neinu rugli,
hara að reyna að drepa tvo
steina með einum fugli.
Á förum til augnlæknis.
Silkispjara sólin rara
sin með ber augu
ætlar bara’ að fara’ að fara
að fá sér gleraugu.
125