Æskan - 01.02.1967, Qupperneq 27

r ,
ra Persónu hennar. Hún skynjar þegar návist okkar, þótt
rún hafi verið bæði blind og heyrnarlaus frá því, að
Uln Var um það bil li/2 árs gömul.
Kona þessi er Helen Keller, sem nú, þegar þetta er
ruað, árið 1958, er 77 ára að alclri.
Hún veit hvert erindi okkar er. Hún tekur að segja frá,
Hgum, þýðum rómi. Hún hefur lært að tala án þess að
a a uokkru sinni heyrt orð af mannlegum vörum. Og
fjörleg svipbrigði leika um ándlit hennar og gefa til kynna
rvað hún hugsar.
Og svo kemur sagan: Fram að þeim tíma, sem ég sýkt-
lst af sjúkdómi þejm, er svijjti mig sjón og heyrn, átti
eS heima í litlu húsi. Það voru aðeins tvö herbergi, ann-
að stórt, en hitt lítið. Það stóð í nánd við aðalssetur föð-
Ur ruíns, og var alj^akið klifurjurtum og vínviði, svo að
tU að sjá líktist það laufskála. Anddyrið var allt hulið
gulum rósum og öðru blómskrúði, og þarna var eftirlætis-
staður kólibrífugla og býflugna. Hinn gamli, fagri trjá-
garður, sem lá heim að óðalssetrinu, var paradís æsku
rrtinnar.
Hér er sagt, að ég hafi verið skýrleiksbarn strax í
Vö8gu. Ég gekk áfram, þegar ég var ársgömid, og ég lærði
að babla nokkur orð, strax á fyrsta ári. Ég var fullkom-
e8a hamingjusöm.
Eu þessi sælutími varð skammvinnur. Eitt stutt vor
°IUaði af fuglasöng, eitt sumar auðugt af aldinum og ilm-
'Utdi af rósunl) ejtt lítskrúðugt haust leið hjá og færði
gjufir sínar fagnandi barni, er ólgaði af lífsfjöri.
Én svo á skuggalegum vetrarmánuði — í febrúar — kom
sJukdómurinn, er lokaði augum mínum og eyrum og gerði
nilg eins ósjálfbjarga og nýfætt barn. Þeir kölluðu þetta
raðabólgu í maga og heila. Allir töldu mig af, en svo
att 'utinn úr mér jafn skyndilega og hann kom, og ég
°h að hressast. Enginn vissi Jiá — ekki læknirinn helclur
að ég mundi aldrei fá sjón eða heyrn aftur.
Mér finnst enn, að mig rámi eitthvað í Jiessi veikindi
,tUn- % man eftir umhyggju móður minnar, er hún leit-
lst Vlð að lina þrautir mínar, sem héldu mér svefn-
‘ Usri um nætur. Ég man, að ég hrökk upp úr óværu
múki 0g var svo illt í augunum, að ég þoldi ekki birtuna,
eUl dapraðist með hverjum degi, sem leið, en varð að
núa mér til veggjar. En allar þessar minningar eru óljósar
°g Ékastar draumi.
^ ^rnám saman vandist ég myrkrinu og þögninni um-
JVerfis mig og gleymdi því, að ég hafði þekkt nokkuð
le ~~ lran8að til hún kom — kennarinn minn — sem
e>sti mig úr ánauðinni. Samt sem áður hafði ég á fyrstu
ntj‘ín mánuðum ævi minnar skynjað í sviji græna akra,
aan himin, tré og blóm, og myndina af því tókst mytkr-
,nu’ sem á eftir kom, ekki algerlega að afmá. Tíminn
11 ’ °g ég tók upp ýmiss konar tákn og tilburði, sem koma
Sólin stafaði geislum sínum í andlit mér, ég þreifaði á
blómunum í kringum mig.
^*******************^^