Æskan - 01.11.1971, Síða 8

verðum við að bera harm okkar í hljóði. .. Honum þykir
þetta líka leiðinlegt, blessuðum drengnum okkar, — en
þá ætti hann líka að standa sig betur næst.“
„Já, það gerir hann áreiðanlega," sagði hún hægt.
Aðfangadagur jóla var runninn upp, — dagurinn, sem
öll börn hlakka meira til en nokkurs annars. En þegar
Sandhóladrengirnir, sem boðnir voru norður eftir, lögðu
af stað, laumaðist Hans litli niður að prammanum, sem
geymdur var milli sandhólanna niðri við ströndina. Hann
hafði borið leynda von í brjósti alveg fram á síðustu
stund, en nú var sú von kulnuð að fulltt. Hann yrði ekki
boðinn, — hann mundi ekki fara.
Hans hafði ekki dundað lengi hjá prammanum, þegar
Hinrik litli, sjö ára gamall bróðir hans, kom niður eftir
til hans.
„Láttu þér ekki leiðast, þó að þú sért ekki boðinn,“
sagði Hinrik. „Það verður jólatré heima, og svo fáum
við gjafir og góðgæti. Ég veit vel, hvað þú færð, — en
ég má ekki segja það.“
Hans var svo þungt hugsandi, að hann svaraði honum
ekki.
„Ætlarðu ekki að koma með mér heim?“ spurði svo
Hinrik eftir nokkra stund.
„Nei, ég verð hér.“
„Þá ætla ég að vera hérna líka.“ Hinrik settist við hlið-
ina á Hans.
„Nei, farðu heim, Hinrik, — heyrirðu það. Ég vil ekki
tala við þig.“
„Hvers vegna viltu það ekki? Ekki á ég neina sök á
því, að þú ferð ekki norðureftir. Pabbi segir, að þú munir
ekki hafa staðið þig alveg eins vel og þú þurftir að gera,
— en ég ætla að standa mig mjög vel, þegar ég verð
ráðinn í vist... Og þú hafðir sofnað aftur, eftir að þú
varst vakinn. .. Það ætla ég aldrei að gera, þegar ég er
í vist.“
„Já, þú verður áreiðanlega duglegur," sagði Hans beisk-
lega,.. . „og hver veit, nema jm byrjir sem reglulegur
vinnumaður.”
Hans stóð á fætur og gekk suður á bóginn. Hinrik rölti
á eftir honum og spurði, hvort Jreir ættu ekki að fara
í einhvern leik.
„Nei, þú skalt fara heim, eins og ég sagði þér áðan.
Ég vil ekki, að Jm sért hjá mér.“
„Þá segi ég mömmu frá því,“ sagði Hinrik ógnandi.
„Já, gerðu það bara.“
„Ég má vera hér á ströndinni alveg eins og þú,“ sagði
Hinrik ákveðinn.
„Já, það er þér velkomið, en |tá geturðu verið á öðrum
stað.“
Ósamkomidagi bræðranna lauk með því, að Hinrik
hljóp stórmóðgaður heim til mömmu, en Hans fór að
dunda við prammann og fann þar enn sitt af hverju,
sem bæta mátti um.
Nokkru seinna átti Tobbi gamli leið Jjarna fram hjá
og nam staðar um stund hjá Hans litla.
„Þú ert bara reglulega laginn í höndunum,“ sagði
gamli maðurinn glaðlega.
„Ég veit það nú ekki,“ svaraði Hans, „en ég hef verið
að dunda hérna dálítið við prammann."
„Ég hélt, að þú mundir verða hjá Birni í Mörk og
konu hans um jólin,“ hélt 'I'obbi gamli áfram. „Varstu
ekki annars í vist hjá Birni í Mörk síðastliðið sumar?“
„Jú, ég var J)að.“
„Það var einkennilegt, drengur minn, — og ætlarðu
ekki Jjangað nú um jólin?“
„Nei,“ svaraði Hans litli svo lágt að varla heyrðist.
Tobbi gamli ræskti sig. . . „Þótti þér kannski ekkert
gaman að vera J>ar?“
„Jú, ég kunni Jjar ágætlega við mig.“
Tommi gamli ræskti sig á ný.. . „O, jamm og jæja,.. .
en Jjað er nú líka gaman að halda jólin heima. .. Mér
virðist þú vera mjög laghentur, drengur minn, J)ú verður
vafalaust góður handverksmaður.“
Svo kvaddi gamli maðurinn glaðlega og fór sína leið,
en Hans settist niður við hliðina á prammanum. Honum
fannst, að allir horfðu svo einkennilega til sín, alveg
eins og þá langaði til að segja: „Já, Jretta er þá drengur-
inn, sem á engin laun skilið.“ ... Var ekki langréttast,
að hann legðist bara til svefns hér í prammanum, þá
mundi hann aldrei vakna aftur, yrði hér úti, — og þá
gat skeð, að Jaeir hugsuðu eitthvað betur til hans.
Hans litli hafði líklega verið um það bil tvær klukku-
stundir niðri við ströndina, Jíegar hann heyrði, að ein-
6