Æskan - 01.05.1974, Blaðsíða 18

Sagan
af
prinsinum
með
sporðinn
ÆVINTÝRI
ef 11 r
ELI ERICHSEN
vV.
T*
inu sinni var gamall karl, sem átti svo fallega stjúpdóttur, að hún har
af öllum. Eins og geta má nærri, skorti hana heldur ekki biðlar,a'
En stjúpfaðir hennar, sem var maður ágjarn, vísaði þeim öllum frá. I"’ann
tímdi nefnilega alls ekki að borga neinum neitt, og stúlkuna, sem vann 1
honum án endurgjalds, vildi hann því ógjarnan missa. Hún varð að þraela
hann frá morgni til kvölds, og til að vera alveg viss um, að enginn tæki na^
frá honum, fluttist hann með hana út í ofurlitla eyju og settist þar að-
það voru dapurlegir dagar fyrir aumingja stúlkuna að húka þarna ein, la
frá öðru fólki. Hún átti enga móður lengur, engan vin, nema fuglana, s
flögruðu umhverfis, og reyndu að hughreysta hana á sínu máli; annars s
að hún 0æ’
ekkert, nema eyðilegt hafið á allar hliðar, enda óskaði hún oft,
komizt burt frá þessum stað.
Kvöld eitt, þegar hún var háttuð, heyrðist henni kallað á sig, en engah
hún þó séð. En köllin heyrði hún áfram, svo að hún klæddi sig og 9e^
til að vita, hverju þetta sætti. Rétt í því er hún kom út, rak ský frá tungli’
hún þá dálítinn bát, og virtist hann vera skorðaður milii tveggja klappa
stóðu upp úr sjónum rétt við eyna. Bátur þessi var hvítur að lit, með gh
gat
út
sá
sefl'
i’llbúið
eö
stefni, en seglin voru úr silki. Við stýrið sat ungur og fríður maður h11
hrokkið hár og bros um varir. Hann veifaði og bað um hjálp við að ýta báth
á flot aftur. Kvaðst hann þurfa að hafa hraðann á til að verða kominn heih1
sín fyrir sólarupprás. Stúlkan varð þegar við tilmælum hans, en undraðis*
hann hefði ekki sjálfur ýtt báti sínum frá landi. En henni leizt mjog
vel
piltinn, og þar sem hún hafði ekki séð nokkurn mann I langan tíma annan
karlinn hann stjúpföður sinn, gaf hún sig á tal við hann, tjáði honum ra'
en
unf
09
sínar og bað um leyfi að mega fara með honum á hinu glæsilega fleý'' ^
pilturinn, sem kenndi [ brjósti um hana, sagði, að henni væri velkomið
koma með sér. Var hún þá ekki sein á sér að hoppa upp i bátinn. Síðan si>9
þau langt út á sjó; öldurnar virtust víkja til hliðar fyrir gullbúna stefninu á h
um, og máninn sló fögrum bjarma á silkiseglið. Undir morgun komu ÞaU ^
dálitilli eyju; gnæfði þar mikil og fögur höll með mörgum turnum. Þegar ^
urinn var að koma að landi, sást hópur af þjónum koma hlaupandi; hjáip
þeir piltinum upp úr bátnum, og sá stúlkan þá, að hann var mennskur aðe ^
niður að mitti, en þar tók við stór, dökkur sporður, likur og á fiski. Varð hen^
iniög
(ðan
00
rin®
þá skiljanlegt, hvers vegna hann gat ekki ýtt sjálfur bátnum frá landi-
þjónarnir hann síðan I gullstóli heim til hallarinnar og inn í sal, sem var
skreyttur gulli og silfri; settu þeir hann þar I hásæti. Bauð hann þeiæ sl
að sækja stúlkuna og fylgja henni inn i salinn til sin. Þegar hún kom inn
sá, hvernig búið var að unga manninum, varð henni Ijóst, að hann var P
í álögum. „Jæja, nú sérðu, hvernig ég lit út,“ mælti hann. „Heldurðu,
að t>ú
h
hafir nokkra löngun til að vera kyrr hjá mér? — Þér er frjálst að fara
sem þú vilt." En stúlkan kvaðst mundu una sér vel hjá honum, enda þótt n
væri með sporð eins og fiskur, og með hans leyfi vildi hún gjarnan 6
heima [ höllinni.
Á hverjum morgni báru þjónarnir prinsinn niður [ bátinn, stúlkan vatt ugú
segl fyrir hann og óskaði honum góðrar ferðar. Á kvöidin kom hann ia’
aftur; fóru þá þjónarnir og sóttu hann og báru hann til hvflu. En aldrel ^
hann svo að heiman, að stúlkan yrði ekki kvíðin og áhyggjufull vegna ha
en ekki áræddi hún að spyrja, hvað hann væri að gera i ferðum slnum-
fór

Einn morgun fékk hann henni ofurlitla, rauða perlu, áður en hann • ^
stað. Kvaðst hann ekki vita, hvenær hann kæmi aftur, en séð gæti hún ú P®
unni, hvernig honum liði. Væri hún fögur sem spegill, skyldi hún engu ^ -
hans vegna, en ef hún missti allan gljáa og yrði dökk að lit, skyldi hún h
í litla gullflautu, sem hann fékk henni, og búast síðan til ferðar.
Tók stúlkan við perlunni og guliflautunni og geymdi hvorttveggja vandlf(^t.
leit hún eftir á hverju kvöldi og hverjum morgni, hvort perlan breytti um u ,|
Einn morgun sá hún, að perlan gljáði ekki iengur eins og áður. Hún r05\.5t
að fægja hana, en það kom fyrir ekki, perlan var orðin dökk og ósjáleg- p
hún þá vita, að prinsinn væri ( hættu staddur og bjó sig til ferðar ( s^n