Æskan - 01.05.1974, Blaðsíða 64

ÞaS stóð heima, að þegar ég kom
fram [ dyrnar á Lækjamóti, þá gægðist
blessuð sólin brosandi fram undan skýi,
spottakorn fyrir ofan Víðidalsfjallið, að
mér virtist.
Ég flýtti mér inn aftur, þegar ég var
búinn að signa mig, því að það var nú
kominn tími til að borða skattinn.
„Það er undarlegt, að Tryggvi og
Guðríður litla skuli ekki fá smjör,“ hugs-
aði ég, þegar ég sá börnin vera að naga
þurrt brauð.
„Hvers vegna fáið þið ekkert smjör
með brauðinu?" spurði óg forviða.
„Þeil Þei! Komdu með okkurl“ svör-
uðu þau I hálfum hljóðum.
Ég vissi ekki, hvað til stóð, en eltl
þau samt þegjandi, fyrst út á hlaðið
og svo upp I móana fyrir ofan túngarð-
inn.
„Hérna eru blessaðir ungarnir I
hreiðrinu, en mamma þeirra er ekki
heima,“ sagði Guðrlður litla.
Ég sá nú ofurlítið hreiður með fjórum
ungum I. Þeir teygðu upp hálsana og
opnuðu nefin sln litlu, eins og þeir
ættu von á einhverju sælgæti, enda
urðu þeir ekki fyrir neinum vonbrigðum,
þvl að leiksystkinin mln fóru nú að
gæða þeim á smjöri, sem þau höfðu haft
með sér innan I bréfi.
Ungarnir urðu eins glaðir, þegar þeir
fengu smjörið, og börnin, þegar þau
fá jólamatinn sinn.
Það var hrein og saklaus gleði, sem
skein út úr andlitum barnanna, þegar
þau voru búin að gefa ungunum smjör-
ið sitt, enda eru þeir allir sælir, sem
taka bitann frá munninum á sér til þess
að gleðja aðra og gera þeim gott.
Sigurbjörn Sveinsson.
Kattaspjall
Æ
llir þekkja köttinn, og flestum þykir hann gott og nytsamt húsdýr. En
þeir eru færri, sem þekkja sögu kattarins og vita um öll þau margvls-
legu störf, sem kötturinn hefur gegnt á liðnum öldum.
Eþfópíubúar urðu fyrstir tií þess að temja villiköttinn. En þótt kötturinn vaeri
taminn, var hann alltaf mjög seintekinn og gætti dálltillar tortryggni hjá honum
gagnvart eigendum hans.
Talið er, að þetta skapgerðareinkenni kattarins hafi hvað mest valdið þvl, hve
miklum vinsældum kötturinn átti að fagna hjá Egyptum.
Kötturinn var framar öllu heilagt dýr hjá Egyptum, og öllu var fórnað fyrir hann,
svo að honum mætti líða sem bezt. f eldsvoða var fyrst og fremst reynt að bjarga
kettinum, og þá fyrst, þegar hann var kominn f örugga höfn, var hafizt handa og
reynt að bjarga húsmunum og öðru úr eldinum. Ef kötturinn, þrátt fyrir allar
björgunartilraunir, óð ( hræðslutryllingi inn f eldinn og fórst, var öll fjölskyldan
harmi lostin. Kettinum var siðan veitt hátíðleg útför og sorg aðstandenda var svo
djúp, að þeir létu raka af sér augabrýnnar.
Hreiðrið
62