Æskan - 01.05.1974, Blaðsíða 76

Úlfljótsvatn.
Eins og þið vitið, eru margir skátar nokkurs konar þúsundþjala-
smiðir á ýmsum sviðum. Leggja það t. d. á sig að læra ýmislegt,
sem aðrir líta ekki við og finnst nóg að læra í skólanum. Hérna
kemur nú eitt verkefni, sem að hætti skáta er í leikformi og vel
til þess fallið að hafa það fyrir flokkakeppni á sveitarfundi eða
hópkeppni á Ijósálfa- eða ylfingafundi.
Foringinn verður auðvitað að vera búinn að útbúa leikinn
fyrirfram. Fyrst eru klipptir niður miðar á stærð við nafnspjald
eða aðeins stærri. Hvert land hefur sína miðasamstæðu, eins og
eftirfarandi dæmi sýnir:
1. Norðurlandafánarnir — einn fáni á hverjum miða.
2. Nafn landsins — eitt nafn á hverjum miða.
3. Fyrsta lína þjóðsöngsins (hvers lands, ein á miða).
4. Mynd frá landinu. Reyna að velja mynd, sem glöggt sýnir ein-
kenni hvers lands.
5. Smáhluti af landabréfi (hvers lands).
6. Nafn á fljóti, firði eða fjalli — en það verður að vera sams
konar nafn á öllum miðunum.
7. Nöfn höfuðborganna, eitt á hverjum miða.
8. Mynd af skáta — orðið skáti á viðkomandi máli — eða annað
(eða sleppa nr. 8)
Öllum miðunum, nema fánamyndunum, er dreift um í herberg-
inu, reynið að láta þá sjást sem minnst. Flokkunum síðan stillt
upp og flokksforinginn látinn draga um fánana. Leikurinn er í
því fólginn, að hver flokkur reyni að finna fyrst alla miðana varð-
andi „sitt“ land. Að sjálfsögðu verður foringinn að’þekkja fánana.
Ekki er úr vegi, að hver flokkur reyni síðan að læra fyrsta vers
þjóðsöngs þess lands, sem hann á að læra um.
Frá skátamóti.
Bræðralagshugsjónin er sterkur þáttur í boðskap skátahreý
ingarinnar, er því gildi vináttunnar mikið. Ungir skátar ættu Þv
að bera sig eftir því að læra að skilja í hverju sörín vinátta e
fólgin. Orðið vinátta er oft misskilið hugtak. Það þarf því oft a^
hugsa sig um, hvort um verulegt vináttubragð sé að ræða, þe9a
samskipti manna eiga í hlut. Það er til spakmæli, sem hljóðar svo-
„Sá, sem gerir þig góðan er meiri vinur þinn en sá, sem 9e .
þér gott.“ Svo er líka til það gagnstæða: „Sá, sem gerir Þ'9
vondan, er meiri óvinur þinn en sá, sem gerir þér illt.“
Hér er svolítið sögukorn um vináttu:
Það var hérna um daginn, að ég heyrði nokkuð, sem olli ^
töluverðum heilabrotum. Maður nokkur varð um kvöld,
dimmt var orðið, að ganga brattan og ógreiðfæran veg, og lá *
vegur á hættulegum gilbarmi. Maðurinn átti marga vini, sem vil
hjálpa honum. Einn þeirra sagði: „Hérna er bók, í henni er leiðar
vísir. Ef þú fylgir nákvæmlega leiðinni eins og hún er merkt ihn’
þá ertu öruggur."
Maðurinn þakkaði fyrir hjálpina, en það var bara svo dirnh1 >
að hann sá ekki til að lesa það, sem stóð í bókinni. „Þú verður
að hafa ljós,“ sagði þá annar vinur hans. „Taktu þessa lukt, Þ
sérðu leiðina." En nú kom stormur og það slokknaði á luktinm.
svo að honum varð engin hjálp að þessu. Þá kom bezti vinur hans
og sagði: „Ég er kunnugur veginum, því ég hef gengið hann áðuF
Ég skal halda í höndina á þér, og saman munum við reyna Þa
sem við getum til að finna leiðina."
Og svo er spurningin þessi: „Ert ÞÚ góður vinur, sem bregz
ekki, ef eitthvað bjátar á? Leggur þú á þig aukaómak eða Ieg9ur
þú lykkju á leið þína til þess að geta orðið þeim að liði, selT1
hjálpar eru þurfi?
SKÁTAANDINN — Andl vináttu og bræðralags verður hinn sjálfsagði kjárni
Landsmótsins. Hinn sérstaki blær, sem ávallt ríkir á skátamótum, á einmitt rót
sína að rekja til hans. Allir skátar — ungir jafnt sem aldnir — skulu gera sitt
til, að þessi góði andi ríki. I >
74