Æskan - 01.05.1974, Blaðsíða 48

Þau notuðu vel hlna fáu sólardaga,
sem komu fsumar.
ekkl, hvers vegna hestarnir breyttust svona og voru bœ5i
undrandi og hrædd. Þess vegna stukku þau á bak og
þeystu af staS.
Hestarnir voru skjótir (ferðum og þutu yfir fjöllin eins og
þau væru sléttur einar. Þeir stukku yfir Viyldýpin eins og
lækjarsprænur, og hjónin ungu hleyptu af stað daga sem
nætur. Þau vissu ekki, hve langan veg þau höfðu ferðast.
Þegar þau litu um öxl, var stóra fjallið horfið bak við sjón-
deildarhringinn.
Sama kvöld komu Shih Tun og Jaða-blóm að litlu þorpi.
Fremst voru þrir kofar, og í öllum þeirra logaði Ijós. Þau
fóru af baki og börðu að dyrum á fyrsta kofanum, en gamla
konan, sem kom til dyra, virti þau fyrir sér og sagði: „Þið
eigið ekki heima hér. Því eruð þið að berja hér að dyrum?“
„Við erum ferðalangar," sagði Jaða-blóm. „Nú er svo
dimmt, að við getum hvergi fundið náttstað. Megum við
sofa hér f nótt?“
Gamla konan varð yfir sig hrifin. „Hvort þið megiðl"
sagði hún. „Hórna býr enginn nema ég. Ég sef í austur-
herberginu, og þið fáið vesturherbergið."
Þau glöddust mikið yfir þv(, að gamla konan tók bón
þeirra svona vel, og fóru inn í kofann. Gamla konan sauð
hrísgrjón og eldaði súpu.
Hún var bæði gætin og góðhjörtuð konan, og Shih Tun
og Jaða-blóm litu á hana sem móður s(na. Þau sögðu
henni allt af létta— að þau hefðu hlaupizt á brott að
heiman og frá öllu því, sem fyrir þau kom á leiðinni, auk
sögunnar um lindina rauðu. En gamla konan táraðist, er
hún heyrði söguna um lindina.
„Börn,“ sagði hún hrygg og hágrátandi. „Þið verðið
aðskilin áður en langt um l(ður.“
Þau ætluðu að fara að biðja hana um útskýringu á þess-
um orðum hennar, þegar hún sagði: „Rauða lindin ykkar
sprettur upp frá rauða fjallinu, börn. Efst á því fjaili vex
tré, og úr rótum þess vætiar vökvinn, sem fyllir rauðu
lindina. Árlega verða lauf trésins rauð, og hvert iaufblað
er rauðeygður púki, sem sér í gegnum holt og hæðir og
helli sinn. Ef augu einhvers púkans falla á stúlku, sem
kemst upp á fjallsbrúnina og drekkur vatn hans, má hann
eiga hana. Hann tekur hana á stundinni og gerir hana að
eiginkonu sinni. Þegar veturinn og snjórinn koma aftur,
verða árinn og kona hans að trjám." Hún leit á Jaða-blóm.
„Ég óttast, að þú sleppir ekki, barnið mitt.“ Svo hágrét
hún aftur.
Jaða-blóm varð skelfingu lostin, áhyggjufull og hrædd,
en hún reyndi samt að hugga gömlu konuna, sem hafði
svo miklar áhyggjur þeirra vegna. „Það nær enginn púki
( mig, móðir góð,“ sagði hún.
„Það getur enginn ári aðskilið okkur,“ sagði Shih Tun
Kka huggandi. „Það skiptir engu máli, hve slæmur hann
er.“
Gamla konan þerraði á sér augun. „Þið eruð góð börn,"
sagði hún. „Hér hef ég verið einmana frá því að maðurinn
minn dó. Nú vil ég, að þið eigið heima hérna hjá mér, og
þá getum við verið hér sem ein fjölskylda."
Shih Tun og Jaða-blóm bjuggu hjá gömlu konunni, og
nú þurfti hún ekki lengur að hafa áhyggjur af erjun jarðar-
innar eða viðgerðum fatanna. Shih Tun leyfði ekki, að hún
legði of hart að sér, og Jaða-blóm eldaði góðan mat handa
henni.
Tíminn leið hratt. Hveitiuppskeran komst í hús. Lauf
trjánna litkaðist af roða. Gamla konan gat hvorki sofið né
borðað. Hún taldi dagana á fingrum sér og vonaði, að
haustið liði sem fyrst. Hún vonaði, að sólarhringarnir liðu
hratt.
46