Æskan

Árgangur

Æskan - 01.05.1974, Blaðsíða 55

Æskan - 01.05.1974, Blaðsíða 55
Forvitna ýsan inu sinni var ofurlítil ýsa. Hún synti frjáls og glöð í bláum sjónum og lék sér við hina fiskana. Stundum komu stórir fiskar og ætluðu að gleypa Ýsu, en þá tók hún sprett °9 synti burt eins og örskot, og stóru fiskarnir góndu á eftir henni með opið ginið. Ýsan litla átti hvorki pabba né 'hömmu. Fiskarnir eru svo skeytingar- lausir um börnin sín, að þau þekkja ekki einu sinni foreldra sína. Hrognin breytast í örlitla fiska, og þeir verða að sjá um sig sjálfir. En Ýsa litla var ekkert einmana. Það var fjöldi fiska í kringum hana: Lúðan, sildin, þorskurinn, rauðmaginn og marg- lr fleiri. Þetta voru kunningjar hennar, °9 Þeim datt ekki i þug að éta hana, því að þau voru barngóð og höfðu gaman af. hvað hún var kát. Einn góðan veðurdag sagði lúðan við hana: „Það er hættulegt að vera svona forvitin, eins og þú ert. Ef þú gætir ekki að þér, lýkur með því, að Þú gleypir öngul og verður dregin á snæri upp á land. Þar getur þú ekki synt og ekki einu sinni andað. Og þar eru landfiskar, sem ganga á tveimur fótum, stórir og illilegir, og sækjast eftir að éta okkur." „Hvað heita þessir landfiskar?" spurði Ýsa litla. „Þeir eru kallaðir rnenn," sagði sú gamla. ..Mig langar samt til að sjá þá,“ sagði Ýsa. „Varaðu þig,“ sagði lúðan og reisti uggana. Rauðmaginn sagði blátt áfram: „t’að ætti að flengja hana.“ Ýsa litla varð logandi hrædd og synti ira þeim, þar til hún var komin upp að •andsteinunum. Þar hitti hún heldur ófrýnilegan krabba. „Hefur þú nokkurn tíma komið á land?" spurði Ýsa litla með hálfum huga. „O, það held ég nú,‘“ sagði krabb- inn og ranghvolfdi augunum, „ég missti þar eina klóna, en það er að vaxa ný, sem betur fer.“ „Það hefði nú verið skemmtilegra að hafa enga kló. Hún er ekki svo fal- leg,“ sagði Ýsa. „En ég get krækt í þig með henni," sagði krabbinn. Þá varð Ýsa svo hrædd, að hún flýði eins og örskot og rak sig á bryggju- stólpa. Ýsa hafði aldrei séð svona stólpa í sjónum, og þeir voru þarna margir. Hún sá þak fyrir ofan sig og varð ákaf- lega forvitin. Þegar hún hafði synt kringum stólp- ana góða stund, sá hún eitthvað glitra í sjónum. Það var langt og mjótt og eitthvað sprikiaði á endanum á því. Ýsa hélt, að það væri ætilegt og beit í það, en þá festist hún og var dregin upp úr sjónum, hvernig sem hún ham- aðist. Garðar litli sat á bryggjunni. Það hafði aldrei bitið fiskur á öngulinn hans, og hann varð bæði hissa og glaður. Hann tók Ýsu með báðum höndum, þvi að hann var svo hræddur um, að hún slyppi. En hún gat ekki sloppið, vesling- urinn, því að hún var föst á önglinum. „Ég er fegin, að ég fékk að sjá, hvernig landfiskarnir líta út, þó að það kosti mig lífið,“ sagði Ýsa litla við sjálfa sig, því að hún var svo forvitin. Ýsa litla átti fjarskalega bágt með að anda, og Garðar vorkenndi henni. Hann sagði við hana: „Ég skal ekki drepa þig, fiskur minn. Ég ætla að láta vatn í skál og hafa þig þar. Þú getur þá leikið þér eins og þú vilt.“ Hann losaði Ýsu ákaflega varlega af önglinum, og það var sárt. Garðar vissi ekki, hvernig hann ætti að ná sér nógu fljótt í ílát. Hann tók af sér skóinn, fyllti hann af sjó og lét Ýsu í skóinn. Það var lítið gaman að synda þar. Það var varla hægt að snúa sér við. Garðar labbaði kátur heimleiðis, ber- fættur á öðrum fæti. Hann var búinn að vera lengi að heiman, svo að mamma hans var orðin hrædd. Kristin systir hans kom á móti honum og var ekki blíð á manninn. „Ertu vitlaus, Garðar. Hvar hefurðu týnt skónum?" kallaði hún byrst. En þegar hún sá Ýsu í skónum, rann henni reiðin og hún hjálpaði Garðari til að bæta vatni í skóinn. Svo fóru þau heim og létu Ýsu í skál með vatni. Þar gat hún synt, en það var ósköp þreyt- andi. Hún þurfti alltaf að hringsnúast. Það var sorg og söknuður á sjávar- botni, því að það hafði frétzt, að Ýsa litla hafði fest sig á öngli og verið dregin upp á þurrt land. Fiskarnir grétu. Tárin stigu upp á sjávarborðið og litu út eins og loftbólur, þegar steini er kastað í vatn. Lúðan, sildin, þorskurinn og rauð- maginn syntu öll upp í flæðarmál til að sjá staðinn, þar sem óhappið vildi til. Það flaut krossfiskur í flæðarmálinu. Þegar hann sá, hvað lúðan grét, gaf hann sig á tal við hana. Og hann sagði lúðunni, að Ýsa litla væri ekki dauð, heldur hefði landfiskur, sem héti Garð- ar, veitt hana og borið hana heim f skónum sínum. „Mig langar til að blta hann,“ sagði lúðan. „Það væri ekki fallegt af þér að bita hann Garðar. Hann kvelur aldrei dýr, sem eru minni máttar." „En getum við ekki frelsað hana Ýsu?“ spurði lúðan. „Farðu hérna út að skerinu. Þar er stödd skata, sem ég þekki. Hún er svo göldrótt, að hún gæti látið ykkur ganga á þurru landi og anda lofti með tálkn- unum. Það getur hún." Fiskarnir syntu með miklum sporða- slætti út að skerinu. Þar var göldrótta skatan og fiskarnir fóru að bera upp 53
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.