Æskan - 01.05.1974, Blaðsíða 27

pl
að ferma eða afferma skútur sínar. Oft horfði hann út eftir
Genúaflóanum, sem í augum drengsins var svo óendan-
'ega langur. Hann vissi raunar, að þetta haf teygði sig
ftam hjá Sardiníu og Sikiley og að það náði alla leið að
ströndum Afríku, en hvað tók svo þar við? Hvar mundu
Hienn lenda, ef þeir sigldu skútum sínum stöðugt í suður-
^tt? eða þá í vesturátt? Þessar hugrenningar heilluðu
Knstófer litla og létu hann jafnvel ekki í friði meðan hann
sló vefinn heima í stofunni. Hann reyndi stundum að spyrja
e|ztu sjómennina niður við höfnina um hinar ýmsu siglinga-
teiðir seglskipanna, en oft svöruðu þeir honum bara út í
hött. Þó varð hann margs vísari, og ekki var hætt við að
hann gleymdi neinu því, sem honum fannst merkilegt f
s°gum sjómannanna. Eitt sinn rakst hann t. d. á sjómann,
Sem hafði siglt mikið í norðurhöfum, og eins og vant var
rakti Kristófer úr honum garnirnar og spurði og spurði.
..Jú," sagði sjómaðurinn. „Eitt sinn kom ég af tilviljun
t'i lands langt í norðri, sem kallað er ísland. Og af því að
ög kunni dálítið ( dönsku máli, gat ég talað við íslendinga.
t^egar ég ræddi við þá um sjóferðir, sögðu þeir mér, að
tyrir löngu síðan hefði maður einn siglt, eða öllu heldur
ötakizt fyrir austanvindum iangt til vesturs, og þar hefði
t’ar>n komið að landi með miklum gróðri, meira að segja
hefði þar vaxið villtur vínviður, og lét hann vel af landinu.
ef til vill hefur þetta bara verið þjóðsaga, sem þeir voru
segja mér," bætti sjómaðurinn við.
Kristófer litli átti þá ósk heitasta að komast á sjóinn og
si3la út um hin víðáttumiklu höf, sjá ókunn lönd og kynn-
ast framandi þjóðum. Hann var þess fullviss, að hann
'eundi ekki tolla til langframa í vefaraiðninni, og þess vegna
Var það, að þegar hann hafði náð fjórtán ára aldri, réðst
öann sem skipsdrengur á stórt flutningaskip, sem sigldi
^ langleiðum. Og það kom brátt í Ijós, að Columbus var hið
bezta sjómannsefni. Hann var sjóhraustur og óragur var
hann við að klifra í hinum mörgu og flóknu kaðalstigum,
Sern lágu upp í reiðann. Gufuskipin voru þá ekki enn kom-
'n til sögunnar, og þess vegna voru það aðeins seglin,
Sem sáu um ferð og hraða. En þau voru mörg og margs
konar og hétu mörg hver hinum furðulegustu nötnum.
Skipsdrengurinn Kristófer var fljótur að tileinka sér alla
leyndardóma segla, reiða og ráa. Hann varð vinsæll meðal
skipshafnarinnar, enda fann hann það sjálfur, að þarna var
hann á sinni réttu hillu. Eftir hverja sjóferð kom hann heim
stærri og sterkari og ríkari af reynslu, en hann hafði áður
verið.
Og árin liðu, og sjóndeildarhringur Kristófers óx vlð
hverja sjóferð. Hann hafði nú siglt til flestra hafna við Mið-
jarðarhafið og hið lengsta hafði hann komizt til eyjarinnar
Nýju-Gíneu, sem liggur ! Kyrrahafinu norðan Ástralíu. Um
tvítugsaldur var hann orðinn svo frægur sæfari, að hann gat
valið um hvaða skipsrúm sem var. Það var um þetta leyti,
sem hann hitti konuefni sitt, en það var ung stúlka f
Portúgal, dóttir frægs skipstjóra. Þau giftu sig og eignuðust
síðar tvo syni, Diego og Fernando.
Tengdaföður Kristófers var umhugað um, að hann fengí
skipstjóraréttindi og lagði sig í líma við að kenna honum
á hin ýmsu sjókort og leiðabækur. Það leið því ekki á
löngu, unz Kristófer var orðinn fullgildur skipstjóri og gat
siglt skipi sínu eftir eigin geðþótta hvert um heimshöfin
sem honum sýndist.
Eins og áður er sagt, hafði Columbus siglt víða um
heimshöfin áður en hann staðfesti ráð sitt og gekk að eiga
skipstjóradótturina í Portúgal. Útþráin var honum í brjóst
borin, og hvarvetna, sem hann kom, spurði hann og spurði
hina gömlu sjómenn um ferðir þeirra. Og alltaf fannst hon-
um eitthvað vanta í þessar sögur, eitthvert land- eða haf-
svæði, sem lægi annaðhvort lengra í austur eða þá lengra
í vestur en það, sem menn höfðu fram að þessu siglt um.
Sagnir herma, að Kristófer hafi á þessum fyrstu ferðum
sínum jafnvel komizt alla leið norður til íslands, og gæti
saga þessi frá Snæfellsnesi bent til þess.
25