Æskan - 01.05.1976, Síða 3

ESKAN
^KRl
Ití *"•
'■ aro
FTARSIMINN ER 17336

Rltitjöri: GRÍMUR ENGILBERTS, ritstjórn og skrifstofa: Laugavegi 56, sími 10248, heimaslml 12042. Framkvæmda- Maf—]URÍ
stjórl: KRiSTJÁN GUÐMUNOSSON, heimasfml 23230. AfgrelSslumaSur: SIGURÐUR KÁRI JÓHANNSSON, heimasfml 1976
18464. AfgreiSsla: Laugavegi 56, siml 17336. Gjalddagl er 1. april. — Utanáskrift: ÆSKAN, pósthólf 14, Reykjavik.
Póstglró 14014. Útgefandl: Stórstúka fslands. Árgangur kr. 2300,00 innanlands. í lausasðlu kr. 250,00 elntakiS.
bókann 14- janúar s.l. hlaut Ólafur Jóhann SigurSsson
sjn'nenn»averSlaun NorSurlandaráSs 1976 fyrir IjóSasöfn
|SleAð laufferjum og AS Brunnum. Ólafur Jóhann er fyrsti
la n in9ufinn, sem fær þessi bókmenntaverSlaitn NorSur-
Qadare®s’ Ólafur Jóhann SigurSsson er fæddur aS HlíS í
sinr 9hreppi áris "1918. en fluttist ungur meS foreldrum
Urn austur í Grafning og ólst þar upþ. Hann var aSeins
áfa, þegar fyrsta bók hans var gefin út. ÞaS var
sextán
sain
0 smáþátta um bernskuleiki í skauti fagurrar náttúru,
þ Var hanni valiS heitiS ViS Álftavain. Bók þessi hlaut
Ur ar me'ft og almennari vinsældir en flestar barnabæk-
þes°^ hefur síSan veriS endurprentuS margsinnis. Eftir
'lutr3 ^rs,u hái< var Ólafur ákveSinn aS verSa rithölundur,
fírISt Reykjavikur, tók þar aS afla sér menntunar og
tö,ua 1 ie,uf skáldsögur. Bækur hans eru nú orSnar 21 aS
6ÖU' °^. ma 1,okka verk hans í IjóS, skáldsögur og smá-
b Ur‘ þessi verk Clafs eru unnin af listrænni aiúS, og
u 8 9e*ur aS líta hreinni né fegurri íslensku en í sög-
^skhans- Fyrstu verk Ólafs munu hafa komiS á prenti f
Ut>ni. Eitt þeirra var löng saga er heitir sagan um gler-
"fotis, --- - - -
Hér á eftir birtum viS eina af sögum Ólafs, sem
Refnir:
Búskapur
■ tóftarbroti
^ólin skein.
að var blæjalogn og heitt I veðri.
s li á firðinum sáust bátkænur á vlð og dreif um
in e9'isléttan sjó, því að þar voru bændur úr Hverf-
u að vitja um hrognkelsanetin sín, ná ( ropandi
asleppur og rauðmaga í soðið. Lengst úti við sjón-
deildarhring örlaði á dökkgráum reyk úr togara, sem
sigldi hratt eftir hinum víðu leiðum hafsins og yrði
sennilega horfinn úr augsýn eftir skamma stund.
„Ekki bólar á Lilju,“ sagði ég við sjálfan mig og
hlustaði á kvak og tíst, söng og garg, glaðar og
heillandi raddir, sem bárust að hvaðanæva, því að
nú voru blessaðir vorfuglarnir nýkomnir sunnan úr
löndum. Þungan gróskuilm lagði upp frá jörðunni,
þvl að grös og blóm, sem sofið höfðu undir snjó
og klaka um veturinn, voru vöknuð og teygðu sig
hvert í kapp við annað á móti birtu og hfýju kom-
andi daga. Yfir öllu steig tíbráin dansinn sinn, léttan
og leikandi, sveipaði hvern hlut gagnsærri titrandi
Ölafur Jóhann Sigurðsson
1