Æskan - 01.01.1982, Síða 10

Einu sinni var kóngur og drottning í ríki sínu. Þau áttu
litla dóttur, sem var svo góð, að það var ekki til sá maður
í öllu konungsríkinu sem ekki elskaði hana. Maður skyldi
nú ætla, að kóngurinn og drottningin hefðu verið ham-
ingjusöm, úr því að þau áttu svona góða dóttur. En þó að
þeim þætti vænt um hana og gættu hennar eins og sjá-
aldurs auga síns, þá bakaði hún þeim miklar áhyggjur,
og þessar áhyggjur fóru vaxandi með hverju ári.
Það stóð nefnilega svo á, að þegar kóngsdóttirin var
skírð hafði steingleymst að bjóða henni Ryskju gömlu í
skírnarveisluna, og þetta var vond yfirsjón, því að Ryskja
var argasta galdranorn, sem átti heima í skógi langt uppi
í fjalli. Og til þess að hefna sín, hafði hún sent kóngi og
drottningu þau skilaboð á sjálfan skírnardaginn, að
þegar kóngsdóttirin yrði fimmtán ára, skyldi hún giftast
þursa og sjálf verða eins og skessa.
Aumingja litla kóngsdóttirin hafði ekki hugmynd um
þessa skelfingu, sem hún átti í vændum og nú voru ekki
óliðnir nema fáeinir dagar til 15. afmælisdagsins hennar.
Og svo rann dagurinn upp og þegar afmælisbarnið kom
ofan úr herberginu sínu söfnuðust allir utan um hana til
þess að óska henni til hamingju og hún fékk fjölda af
dýrindis gjöfum. Meðal annars var fallegur bikar, alsettur
fögrum gimsteinum. Kóngsdótturina langaði til að
drekka úr bikarnum undir eins og einn þjónninn stökk
með hann fram og fyllti hann með vatni.
En í sama bili og kóngsdóttirin bar bikarinn upp að
vörunum og dreypti á vatninu, rak hún upp óp, breyttist í
einni svipan í Ijóta skessu og hvarf út úr hallargarðinum.
Nú var hann kominn fram, þessi álagaspádómur, sem
konungshjónin höfðu óttast í öll þessi ár.
Konungurinn og drottningin voru frávita af sorg. Það
var hringt sorgarhringingum í öllum kirkjuturnum í ríkinu
og hugdjörfustu riddarar konungsins reyndu að bjarga
konungsdótturinni úr greipum þursanna, en allt varð
árangurslaust.
En einn góðan veðurdag kom konungssonurinn úr
nágrannaríkinu og bað að lána sér bikarinn. Hann ætlaði
að reyna að bjarga kóngsdótturinni og fannst ráðlegt, að
hafa þennan galdrabikar með sér.
Honum gekk vel ferðin framan af, en þegar hann fór að
nálgast þursaríkið lenti hann á einstigi í skóginum, þar
sem hann komst ekkert áfram fyrir trjárótum. Hesturinn
hrasaði og kóngssonurinn datt af baki. Hann skildi undir
eins að þetta var af völdum þursanna og að þeir voru
farnir að beita hann brögðum, en lét þetta ekki á sig fá
heldur skildi eftir hestinn og hélt áfram gangandi. Loks
kom hann að háum hamri og heyrði mikinn gauragang
og skvaldur inni í hamrinum. Skildi hann brátt að þarna
mundu þursarnir eiga heima, og lagðist í leyni við
hamarinn.
Allt í einu opnaðist bergið og konungssonurinn sá úr
felustað sínum hvar fjöldinn allur af þursum, smáum og
stórum, komu út. Fóru þeir að dansa á grasflöt þar hjá.
Kóngssonurinn tók sérstaklega eftir einni skessunni;
hún var með glóbjart hár og gullkórónu á höfðinu. Þetta
hlaut að vera kóngsdóttirin í álögum — en hvernig átti
hann nú að þora að gefa sig fram og frelsa hana úr
höndum þursanna áður en sól risi? Fóstra hans hafði
sagt honum, að ef hægt væri að láta kóngsdótturina
drekka úr bikarnum í annað sinn þá mundi hún losna úr
álögunum.
Meðan hann lá þarna og var að brjóta heilann um þetta
fóru þursarnir að tínast inn í hamarinn, einn og einn á
stangli, en kóngsdóttirin hélt áfram að dansa, og dansaði
af svo miklum móði, að henni lá við að hníga niður af
mæði. Þá snaraðist kóngssonurinn til hennar og hneigði
sig fyrir henni.
„Hvaða ræfill ert þú?" spurði hún með hásri skessu-
rödd.
,,Ég er fátækur flakkari, sem langaði til að gefa yður
svaladrykk," svaraði hann.
Nú höfðu þursarnir tekið eftir, að kóngsdóttirin hafði
ekki fylgst með þeim inn í hamarinn. Þá fór að gruna
margt og þustu út aftur og sáu þá að kóngsdóttirin var að
bera bikarinn að vörunum.
Þursarnir æptu til hennar, að hún mætti ekki smakka á
vatninu. En kóngssonurinn lét ekki bugast og grátbændi
kóngsdótturina um að smakka drykkinn. Og hann bað