Æskan - 01.01.1982, Síða 14

Nymann kennslukona sat uppi við
kennaraborðið og var dauf í bragði,
þegar hún renndi augum yfir bekkinn.
Þessi efnilegu börn, sem hún hafði
kennt frá því í fyrsta bekk, gerðu
venjulega allt, sem hún bað þau um
og hafði farið mikið fram ár frá ári. En
hvað var að þeim í dag? Hún reyndi að
ræða viö þau um Jakob og Esaú án
árangurs. Svipað var það í skriftar-
tímanum. Aðeins systkinin Kjartan og
Ingiríður lögðu sig eitthvað fram.
Nymann kennslukona var vön að
spyrja sjálfa sig, hvort þaö væri
hennar sök, þegar eitthvað var að í
bekknum. Það gjörði hún einnig
núna. Og helst dvaldi hugur hennar
við Ólympíuleikana á skíðum og
skautum, sem stóðu yfir í Noregi um
þessar mundir. Og hún hafði ekki
getað stillt sig um að sitja alltaf við
sjónvarpið og fylgjast með því, sem
fram fór.
Þá fékk hún allt í einu nýja hug-
mynd, og hún sagði:
— Viljið þið rétta upp höndina,
sem hafið sjónvarp heima.
Henni til undrunar réttu öll börnin
upp hendurnar, nema Kjartan og
systir hans.
Þeim var ekki Ijúft að sýna á þenn-
an hátt, hve fátækt var heima hjá
þeim, og þau hefðu ekkert sjónvarp,
af því að foreldrar þeirra höfðu ekki
efni á því. Þau hnipruðu sig saman á
stólunum og störðu niður í gólfið.
Kennslukonan tók eftir þessu og sá
eftir spurningunni. En hún var fljót að
hugsa og vildi bæta úr fyrir systkin-
unum:
— Það er meira í það varið að
komast á sjónvarpsskerminn, en að
sitja inni í heitri stofu og horfa á hann.
Við þetta var eins og hin börnin
færu hjá sér, en systkinin réttu sig í
sætinu. Þau litu brosandi til kennslu-
konunnar. Hvað átti hún við?
Kjartan tók líka eftir þessum orðum.
Hann horfði björtum augum á
kennslukonuna, og var eins og á nál-
um um að verða spurður um eitthvað,
sem erfitt var að svara. En hún var
þögul og skýrði ekki frá neinu.
En Kjartan átti alltaf erfitt með að
sitja lengi kyrr, og horfa á aðra hreyfa
sig. Hann vildi helst hreyfa sig sjálfur,
eða hafa eitthvað til að hugsa um.
Það var gott að líta í bók á kvöldin. Og
það var gaman að hafa knött milli
handanna og sparka honum líka með
fótunum, það var skemmtilegast á
daginn. Og svo að æfa alls konar
stökk og hlaup.
Aðeins eitt annað var skemmti-
legra: Að stökkva í heyinu! Klifra upp í
mæni eftir sperrunum og stökkva svo
niður í heyið. Stökkið gat náð fjórum
metrum, þegar hæst var.
Þá var Kjartan líka duglegur á skíð-
um. Hann gat tekið höfuðstökk bæði
fram og aftur yfir sig. Félögunum þótti
það undravert. Og stundum voru þeir
með hjartað í buxunum að illa færi
fyrir honum þessum fjörkálfi.
En það varð ekki. Hann varð
öruggari og kom alltaf niður á fæt-
urna. Hann hafði þvílíkt vald yfir
líkamanum, að það var aðdáunarvert.
Það vildi svo til, að þarna var eitt af
bestu handboltaliðum landsins. Það
var að vísu lið stúlknanna, og þær
gáfu piltunum ekki eftir í því að hand-
leika knöttinn. Og eitt sinn komust
þær í úrslit og úrslitaleikurinn átti að
fara fram á heimavelli.
Það var margt um manninn til að
horfa á. Ungir og gamlir flýttu sér á
leikvanginn og meðal þeirra voru
systkinin, Kjartan og Ingiríður.
Það kom af sjálfu sér, að þarna
komu myndatökumenn frá sjónvarp-
inu. Þeir gengu um og gerðu tilraunir
hingað og þangað, þar til þeir fundu
stað, sem þeir voru ánægðir með.
Nokkrir unglingar eltu þá á röndum
og einn af þeim var Kjartan.
Hann leit ekki af mönnunum með
myndavélarnar með háu stálfæturna.
En þeir sáu hvorki hann né hina ung-
lingana, þeir mændu aðeins á stúlk-
urnar í fallegum handboltabúningun-
um.
Kjartan beið þolinmóður þar til þeir
höfðu komið sérfyrir. Þá gekk hann til
þeirra, klappaði saman höndunum,
leit til þeirra og tók hvert heljarstökkið
eftir annað.
Heldurðu að þeir hafi séð hann?
Nei, þeir horfðu yfir fólkið í kringum
14