Æskan - 01.01.1982, Blaðsíða 35

ÆVINTÝRI RÓBÍNSONS
NÝJAR hættur
Meðan Róbínson hélt, að Múley sæti til sín af sundinu,
þá stefndi hann í norður, en undir eins og fór að rökkva,
tók hann suðurslag og hélt svo í austur til þess að vera
nær ströndinni þar sem var kyrrari sjór. Honum skilaði
vel áfrm og næsta dag eftir hádegi reiknaðist honum svo
til, að hann mundi vera svo sem hundrað og fimmtíu
mílur fyrir sunnan Sale. Þegar kominn var fimmti dagur,
óttaóist hann ekki framar, að sér væri veitt eftirför, lagði
inn að ströndinni. Ókunnugt var honum með öllu, hvar
hann væri nióurkominn, en með því hann vantaði
neysluvatn, þá lagðist hann við akkeri í fljótsmynni
nokkru. Það var ætlun hans að synda í land með Xúrý,
þegar dimmt væri orðið og leita að uppsprettulind. En
varla var sól runnin, þegar allt í einu laust upp marg-
hljóðuðu villidýraöskri og hrinum, er hann hafði aldrei
heyrt áður, og þorði hann því ekki að framkvæma áform
sitt. Ýlfrið, vælið og öskrið færðist í vöxt, þegar dimma
tók, og var það ógurlegt að heyra. Um miðnætti sá
Róbínson einhver hræðileg dýr, sem hann bar ekki
kennsl á, og komu þau niður á ströndina og byltu sér í
vatninu með blástri og frísi til að kæla sig. En þá fór að
fara um Róbínson, er hann heyrði, að eitt af dýrunum var
á leiðinni út að skipinu. Xúrý bað hann með skjálfandi
rödd að draga upp akkerið. Róbínson kvað hentara að
lengja akkerisstrenginn og láta svo skipió reka undan
landi. En sem hann er í tilbúningi með það, þá sér hann,
hvar svipar fyrir einhverri stórri skepnu í náttmyrkrinu,
ekki lengra frá skipinu en svo sem tvær áralengdir. Hann
tók byssu sína og skaut í höfuð dýrinu. Var þá allt í einu
eins og brimröst hlypi í sjóinn, svo gríðarlega buslaði
dýrið og skvampaði frá sér, er það hafði fengið sárið, en
samt sneri það við og synti upp að bakkanum. En skotið
var sem gefið merki, því í sama vetfangi laust upp ógur-
legum, þúsundröddum óhljóðum á allri ströndinni nær
og fjær; það var eins og allur helvítis her væri losnaður úr
böndum.

Loksins leið þessi voðanótt til enda og fór að roða fyrir
sólu. Munu fáir hafa heilsað sólaruppkomunni með meiri
fögnuði en Róbínson og Xúrý gerðu að þessu sinni. En
nú var mikið áhorfsmál, hvort þorandi væri að ganga upp
á land þetta, þar sem vel mátti vera, að þaö væri byggt af
villimönnum. Blessuð sólarbirtan hafði fælt burt allan
kvíða og angist úr huga Xúrý, svo hann bauðst til að fara
einn í land með brúsa og leita þar uppi læk eða lind.
,,Komi villimennirnir", sagði Xúrý, ,,þá éta þeir mig og þú
getur siglt burt." Róbínson faðmaði piltinn að sér,
kyssti hann og sagði: ,,Við skulum fara báðir, og ef þeir
koma, þá skjótum við þá niður." Eftir það fóru þeir í land
með brúsa og fundu þegar ágætt uppsprettuvatn.
Því næst sigldu þeir burt þaðan, og taldist Róbínson
svo til, að nú mundu þeir vera í námunda við kanarísku
eyjarnar; hann þóttist enda oftar en einu sinni grilla í Píkó
eða háa fjallið á Tenerife. Nú langar hann að tefla á tvær
hættur og leggja út á rúmsjó, ef hann mætti komast til
eyjarinnar; þetta reynir hann, en hrekst aftur af einlæg-
um mótvindum hvað eftir annað. Tók hann því þaö ráð,
að sigla eins og áður meðfram ströndum.
Það var einhvern dag, að hann varpaði akkeri við nes
nokkurt sæbratt. Þá greip Xúrý snögglega hönd hans og
benti honum þegjandi upp á bergnös eina. Þar sá
Róbínson heljarstórt Ijón, sem lá sofandi undir háu tré.
,,Xúrý", sagði Róbínson í hálfum hljóðum, „farðu og
dreptu fyrir mig dýrið." Pilturinn varð hræddur og sagði:
,,Ég drepa dýrið! Það rífur mig í sig." Róbínson bandaði
höfði til Xúrý, að hann skyldi þegja, hlóð síðan þrjár byss-
ur hljóðlega. Því næst tók hann þá byssuna sem mest
var hlaðin og miðaði á höfuð Ijónsins. I því strauk dýrið
annarri framlöppinni yfir trýnið, og hitti skotið nálægt
knénu á öðrum framfæti, svo fóturinn brotnaði. Þegar
Ijónið kenndi sársaukans, stökk það upp, en datt niður,
er það ætlaði að styðja sig á brotna fótinn. Það dróst
nokkur spor áfram á þremur fótum og teygði síðan upp
hausinn með ógurlegu öskri. I því fékk það annað skotið.
Þá byltist það til jarðar og lá í fjörbrotunum. Nú kom
vígahugur í Xúrý. Hann fór í land, setti byssukjaftinn við
31