Æskan - 01.01.1982, Qupperneq 44

1. Fimm drengir, sem við getum kall-
að A, B, C, D og E, voru að taka
próf í íslensku, ensku, reikningi,
landafræði og sögu. Sá besti í
hverri námsgrein fékk 1, sá næst-
besti 2 o. s. frv. Þegar reiknað
hafði verið út, hvað hver og einn
hafði fengið samanlagt, kom í Ijós,
að enginn hinna fimm hafði fengið
sömu stigatölu. A hafði lægstu
stigatölu og var því samanlagt sá
besti, og það þótt hann fengi 5 í
reikningi og væri ekki bestur í einni
einustu námsgrein. B var næst-
bestur. Hann var verri en A í ís-
lensku og ensku. E varð saman-
lagt sá neðsti, og þótt hann væri
ekki lakastur í neinu fagi og bestur
í íslensku. D fékk sömu einkunn í
öllum námsgreinum. — Hvað fékk
C í einkunn í hverri einstakri
námsgrein?
2. Verið var að taka skýrslu af manni,
sem orðið hafði sjónarvottur að
slysi. Dómarinn spurði klukkan
hvað slysið hefði orðið. Vitnið
svaraði: „Glugginn á herberginu
mínu snýr út að götunni og er fyrir
ofan rakarastofu, en klukka henn-
HEILABROT
ar speglast í búðarglugga í húsinu
á móti. Þegar ég leit á spegilmynd
klukkunnar, sá ég að vísar hennar
voru þannig, að svo virtist sem hún
væri tuttugu mínútur yfir fimm,
þegar ég heyrði áreksturinn.
Klukka rakarans er venjulega tíu
mínútum of sein, svo að slysið varð
klukkan . . .“ Dómarinn tók hér
fram í fyrir vitninu og kvað þetta
fullnægjandi upplýsingar. Getur
þú sagt klukkan hvað slysið varð?
3. Árið 1750 veðjuðu tveir enskir að-
alsmenn um eftirfarandi: Annar
þeirra fullyrti, að hann gæti flutt
bréf 75 kílómetra á einni klukku-
stund, sem þótti ógerlegt á þeim
tíma. Hinn kvað það óhugsandi.
Þeir veðjuðu 100 pundum, og sá
fyrrnefndi vann veðmálið. Hvernig
fór hann að? Það skal tekið fram,
að hann flutti það ekki með bréf-
dúfu.
'EJ18LU0|I>1 g/ QUB1
igieg uueq m ge6uec| ‘uis imiu e ujnue
-lioq oas ngn}so>| J|8c| '6uuq uinQiA
j epue}s }8| uueq uias 'uuauje>|!0|}}eu>)
nj} uueq jQSjai }sæu jAq 'B}|oq j uu|
Q!)8jq euines uueq }0| }sjáj 'g — ofs
j jn}nujuj nj) !QB)ueA eun>j>|n|>} z —
n6os j g 6o !Qæj)epue| j g ‘n>(SU8|S! i
t? ‘!6um>(!8J j } ‘n>|SU0 j } >|>|8) uueh '}
UOAS
Fyrstu mennirnir koma til sögunnar
fyrir ísöld, en ísöldin var kuldatími, er
samfelld og afar þykk jökulbreiða lá
yfir öllum Norðurlöndum og náði
langt suóur á Þýskaland og suður
undir London en skriðjöklar gengu
ofan úr Alpafjöllum langt niður í dali á
Italíu og Frakklandi. Frá upphafi
fyrsta jökulskeiðs hugsa menn, að
liðin sé hálf til heil milljón ára, en frá
lokum síðasta jökulskeiðs eru talin
aðeins um 10 þúsund ár.
Alltaf man ég þegar ís kom hingað,
það var vorið 1968; þá var ég sex ára,
og mamma var alltaf aö banna mér að
fara of nærri ísnum, en oft fór ég með
vinum mínum niður á báruna til að
stökkva út á ísinn.
Lengi gekk þetta vel. Einn góðan
veðurdag fór ég með Didda og Ödda
niður í fjöru og við fórum að leika
okkur að láta ísjöklana vera borgirnar
okkar, ég valdi stóran ísjökul. Ég var
rétt kominn upp í ísjökulinn dálítið frá
landi, þegar ég datt og fór alveg á
bólakaf. Ég hafði mig til lands en það
lak úr mér ískalt vatnið eða réttara
sagt sjórinn og ég hljóp heim. Mamma
dreif mig úr öllum fötunum og háttaði
mig niður í heitt rúmið, gaf mér heitt
kakó, og sagði mérsögu um hafísinn
og allar þær hættur í sambandi við
hann. Ég hef víst gleymt þessum
ábendingum, því ég fór aftur að leika
mér þar sem ísinn var en ég passaði
mig að bleyta mig ekki aftur.
Bragi Jónsson,
Lóni, Raufarhöfn.
Skrýtlur.
Mamma var að kenna Lillu að lesa
kvöldbænina sína og sýndi henni
hvernig hún ætti að spenna greipar.
Það gekk nú hálf illa, en seinast voru
þó allir smáu fingurnir hennar komnir
í réttar skorður. Þá spurði Lilla:
— En mamma, hvernig á ég þá að
hafa tærnar?
Bíll kom æðandi eftir þjóðveginum.
Allt í einu hvein í hemlunum og bíllinn
staðnæmdist. Bílstjórinn teygði sig út
um gluggann og kallaði til lítils
drengs, sem var að leika sér:
— Þú hefur víst ekki séð flugvél
hrapa hérna til jarðar?
Drengurinn var með baunabyssu.
Hann faldi hana fyrir aftan bakið og
sagði:
— Nei, ég hef ekki skotið á neina
flugvél.