Æskan - 01.12.1987, Blaðsíða 6

AÐFANGADAGUR
EFTIR GUNNHILDI HRÓLFSDÓTTUR
Það var aðfangadagur. Systurnar,
Kristín og Ragna, voru á leið heim
til sín. Það marraði í snjónum und-
an fótum þeirra í frostinu.
Það var liðið á dag og aðeins
farið að bregða birtu því að sól var
lágt á lofti. Systurnar höfðu farið í
heimsókn til ömmu og voru nú á
heimleið með jólapakka frá henni.
Ragna var sjö ára. Hún var ægi-
lega spennt og frekar hoppaði en
gekk. Hún spurði systur sína
spurninga í sífellu. Kristín, sem
var átján ára, svaraði spurninga-
flóðinu eftir bestu getu.
— Hvað heldurðu að ég fái frá
mömmu og pabba? spurði Ragna.
Ætlar þú að gefa mér gjöf?
Kristín fór að hlæja.
— Þú ert alveg að sálast úr for-
vitni, sagði hún stríðnislega.
— Ó! Ragna tók aukastökk og
augu hennar ljómuðu af tilhlökk-
un. Heldurðu að ég fái tölvuspil
eða gítar?
Kristín varð alvarleg.
— Þú mátt ekki vera svona
áfjáð. Þú mátt ekki gleyma því að
jólin eru meira en gjafir.
— Ég man það vel. Ég er ekk-
ert frek eða gráðug, sagði Ragna,
en það er alltaf svo skemmtilegt og
ég er búin að fá í skóinn minn á
hverri nóttu. Ég fæ í skóinn af því
að ég er góð. Heyrðu, Kristín, hélt
hún svo áfram. Hvernig getur jóla-
sveinninn komist inn til að setja í
skóinn þegar glugginn er lokaður?
Er Grýla til í alvöru? Á hún heima
í Esjunni? Heldurðu að hún geti
heyrt í öllum krökkum og séð þá?
Síðustu orðin sagði hún ofurlitlu
lægra og læddi hendi sinni í lófa
Kristínar.
Kristín hugsaði sig um. Hún leit
niður á Rögnu sem beið spennt
eftir svari.
— Ertu hrædd við jólasvein-
ana? spurði hún.
Ragna hristi höfuðið.
— En Grýlu og Leppalúða?
Aftur hristi Ragna höfuðið.
— Þá eru þau öll sömul til,
sagði Kristín, langt uppi í fjöllum.
Kannski eru þau komin til byggða
og við getum heyrt fótatak þeirra
ef við leggjum við hlustir. Hugs-
aðu þér útlitið á þeim: Stór, úfin í
skinnfötum með hrikaleg nef og
eyru, syngjandi tröllasöngva. Og
hvernig jólasveinarnir setja í skó
barnanna. . . Þeir læðast á tánum
hægt og hægt að gluggunum.
Kristín hægði á sér og lét sem
hún læddist á tánum.
— Svo blása þeir aðeins,
— svona. Hún blés út í loftið. Þá
kemur gat á glerið og jólasveinarn-
ir teygja hendurnar inn og setja
gjafirnar í skóna. Svo draga þeir
hendurnar út aftur og plopp, allt
er heilt.
— Þú ert að plata. Er það ekki?
spurði Ragna og horfði rannsak-
andi á systur sina, ekki alveg laus
við hræðslu.
— Þú ræður hverju þú trúir,
sagði Kristín hlæjandi, en gaman
væri ef þetta væri svona.
Ragna var alvarleg.
— Mamma segir að englar
Guðs vaki alltaf yfir mér þegar ég
sef, sagði hún eftir svolitla um-
hugsun.
— Já, það er alveg satt enda var
ég alls ekki að reyna að hræða þig.
Samt væri gaman að mæta þeim
Grýlu og Leppalúða og segja við
þau: — Gott kvöld. Það er bless-
uð blíðan.
— Hættu, hættu, þú hræðir
mig.
— Nei, ekki vera hrædd. Við
göngum hérna eftir upplýstri göt-
unni og erum alveg að verða j
komnar heim. Hvernig heldur þú
að okkur hefði liðið á svona göngu
fyrir hundrað eða tvö hundruð ár-
um þegar ekkert rafmagn var og
börnin voru dauðhrædd við allt
sem þau héldu að byggi í myrkr-
inu. Þau voru alsæl ef þau fengu í
jólagjöf kertisstubb sem þau gátu
kveikt á og látið ljósið reka frá sér
versta myrkrið þó að ekki væri
nema yfir blá jólin. Það þýðir ann-
ars ekki neitt að segja þér svona
lagað, þú ert svo lítil að þú skilur
það ekki.
— Ég er ekkert lítil, ég skil þig
víst, sagði Ragna með þykkju.
— Jæja, þú skilur þá auðvitað
hvað hátíð ljósanna er mikilvæg
fyrir alla menn. Það þarf ekki að
fara hundrað ár aftur í tímann til
að finna fólk sem hræðist skamm-
degi og myrkur. Við sem eigum
heima á Islandi, sem er svona
norðarlega, þurfum mjög á ljósi að
halda. Það er dásamlegt að eiga
Jesúm og gleði jólanna sem við
höldum hátíðleg í minningu hans.
Það sem við höfum verið að gera
undanfarið, mamma, pabbi og all-
ir er að undirbúa komu jólanna.
Við gerum okkur dagamun í mat
og drykk. Við þvoum og pússum
og margir fá ný föt.
Ragna sagði ekkert. Hún skildi
þetta ekki alveg en henni fannst
Kristín orðin svo alvarleg. Ragna
vildi tala um eitthvað annað. Hvað
þurfti hún svo sem að vera hrædd
við? Allt var svo vel lýst.
— Ég hugsa oft um þá sem eiga
bágt, hélt Kristín áfram. Þá finnst
mér við eiga svo gott að fá öll að
vera saman.
Systurnar gengu þegjandi eftir
fáfarinni götunni. Allt í einu
snarstansaði Kristín.
— Ég hef misst pakka, sagði
hún. Hún rótaði í töskunni en leit
svo á systur sína. Ég verð að snúa
við, sagði hún. Kannski hef ég
gleymt honum hjá ömmu.
— Ég kem með þér, sagði
Ragna.
— Nei, nei, þú heldur áfram
heim. Það er ennþá bjart, meira
að segja örlítið sólskin. Þú gætir
þín bara vel á bílunum, sagði
Kristín og var um leið þotin af
stað.
Ragna horfði á eftir henni. Hún
hefði viljað fara með henni til að
þurfa ekki að ganga ein heim, sér-
staklega ekki eftir lýsingu Kristín-
ar á þeim Grýlu og Leppalúða.
Hún rölti af stað og reyndi að
hugsa bara um það skemmtilega.
Brátt var hún komin í götuna sína.
En þetta var skrýtið að sjá. Hún
horfði undrandi í áttina að húsinu.
Gluggarnir voru eldrauðir, næst-
um eins og kviknað væri í. Já, nú
sá hún það, þetta var eldur og þau
öll inni: mamma, pabbi og bræður
hennar.
Ragna tók á sprett eins hratt og
hún gat. Hún hafði aldrei á ævi
sinni hlaupið svona hratt.
— Bjargaðu þeim, bjargaðu
þeim, bað hún. Ekki láta neitt
koma fyrir þau. Ég á bara eina
mömmu og einn pabba. Þessar
hugsanir flugu í gegnum huga
hennar meðan hún hljóp eftir göt-
unni. Augu hennar voru full af tár-
um. Hún var svo hrædd. Nú var
hún komin alveg að húsinu og
bjóst við að sjá reyk og finna
brunalykt. En hvað var nú þetta.
Gluggarnir voru ekki lengur rauð-
ir. Þetta höfðu verið sólargeislarn-
ir sem spegluðust svona í rúðun-
um. Ragna flýtti sér móð og más-
andi upp tröppurnar og opnaði
hurðina. Á móti henni barst ilmur
af hangikjöti og í útvarpinu var
verið að lesa jólakveðjur. Allt var
eins og það átti að vera. Nú skildi
hún hvað Kristín hafði verið að
reyna að segja henni. Hún átti að
vera þakklát fyrir það sem hún
átti.
6
7