Æskan - 01.12.1987, Blaðsíða 61

EFTIR ÓLAF M. JÓHANNESSON
aði og kallaði en enginn svaraði
nema fossniðurinn og þegar ég fór
undan fossinum að leita að Randa-
lín var komin nótt og ég bara týndi
fjallinu mínu.“
„Við björgum þessu, litli vinur.
Sestu hérna upp á vænginn minn.“
Litli álfaprinsinn settist upp á
annan væng hvíta fuglsins og svo
svifu þeir af stað hátt yfir gráleitar
grjótbreiður, svartleitar sandbreið-
ur og mórauð, beljandi fljót. Dög-
um saman svifu þeir yfir þetta
kuldalega land en hvergi fann litli
álfaprinsinn fjallið sitt.
„Ég finn aldrei hana mömmu,“
snökti hann á fuglsvængnum hvíta.
En svo var það eitt kvöld í þann
mund er hvíti fuglinn var að ör-
magnast úr þreytu og ætlaði að
setjast á stein að litli álfaprinsinn
hrópaði upp yfir sig:
„Þarna er það!“
Og þarna rís bláa fjallið eins og
glitrandi demantur upp af gráleitu
landinu.
„Fljúgðu að Bláfossi! Ég er
kominn heim.“
Fossinn féll ógnandi fram af
þverhníptum hamraveggnum en
litli álfaprinsinn var hvergi smeyk-
ur, hann þekkti leiðina undir foss-
inn en svo kom hann eftir andar-
tak hlaupandi til baka.
„Ég finn ekki opið á göngunum.
Hvað á ég að gera? Ég kemst
aldrei aftur inn í Bláfjall til
mömmu minnar og pabba!“
Hvíti fuglinn strauk enn einu
sinni lítið tár af vanga vinar síns.
Svo læsti hann klónum í stein einn
mikinn og svartleitan er skagaði út
í fljótið undir fossinn. Hærra og
hærra sveif hvíti fuglinn með stein-
inn þar til vængirnir glitruðu af
tárum Guðs í skýjunum. Þá sleppti
hann bjarginu og það féll ofan á
Bláfjall og hjó gat í fjallshlíðina.
Hvíti fuglinn þaut niður úr skýj-
unum eins og elding og litli álfa-
prinsinn rétt náði að grípa í væng-
inn. Svo skutust þeir félagarnir inn
um opið og flugu alla leið til hallar
álfakonungsins.
„Pabbi og mamma, ég er kom-
inn heim!“ hrópaði litli álfaprins-
inn.
Og fyrr en varði birtust álfakon-
ungurinn og drottningin á einum
hallarveggnum. Hvíti fuglinn lyfti
vængnum lítið eitt og litli álfa-
prinsinn stökk af fjöðrunum hvítu
í fang pabba og mömmu.
„Elsku drengurinn minn,“
sögðu þau bæði í kór og í sama bili
sveif hvíti fuglinn á braut. Hann
vildi ekki trufla gleðina.
61