Æskan - 01.12.1987, Blaðsíða 26

ASTA LITLA LIPURTA
Æskan hefur gefið út
bókina Ásta litla lipurtá
eftir Stefán Júlíusson.
Sagan birtist fyrst sem
framhaldssaga í Æskunni
árið 1940 og var gefin út í
bók um haustið.
Höfundurinn, sem þá
þegar var landsþekktur
fyrir bœkur sínar um Kára
litla, samdi söguna að
beiðni Margrétar
Jónsdóttur ritstjóra.
Sagan segir frá Ástu,
systur Kára litla. Hún unir
sér glöð og kát við leiki í
hraunbollunum við
Hulduhvamm. Þar kemur
að hún á að fara í
vorskólann. Ásta litla
lipurtá kvíðir því að fara í
skólann — í skarkala
kaupstaðarins. Enginn er
eins laginn og Kári við að
koma henni í gott skap.
Hann fylgir systur sinni í
skólann og hún kann þá
óðar vel við sig.
Sagan um Ástu varð
afar vinsœl eins og
sögurnar um Kára, bróður
hennar. Það er sannarlega
að verðleikum enda eru
þœr allar sígildar
sagnaperlur. Bókin er nú
gefin út í sjöunda sinn.
Það segir meira en mörg
orð.
4. Skólinn kallar.
Og nú átti Ásta litla
lipurtá að fara að ganga í
skóla. Vorskólinn átti að
byrja um miðjan maí.
Oft óskaði Ásta sér þess
að hún hefði ekki fæðst fyrr
en á nýársdag. Þá hefði hún
ekki þurft að fara í skóla
fyrr en næsta vor. Ásta vildi
nefnilega alls ekki fara í
skóla.
Hún kunni aldrei við sig
inni í kaupstaðnum. Þar
voru svo mikil læti. Krakkar
hlupu um göturnar með argi
og óhljóðum. Bflar þutu
áfram með geysihraða. Ásta
var alltaf hrædd um að þeir
ækju yfir sig. Allir þurftu að
flýta sér þessi ósköp þarna
inni í bænum.
Niðri við höfnina voru
sífelld læti og gauragangur.
Skipin píptu. Bflarnir
flautuðu. Kolum var hrundið
ofan af bryggju og niður í
skip og þá heyrðust þessir
ógnar dynkir og dunur.
Og þarna var svo mikið af
saltfiski, tunnum og alls
konar vörum að maður gat
varla snúið sér við. Og svo
voru þar stóreflis kolabingir,
svartir og ljótir. Þarna var
líka alltaf mikill reykur og
bræla og oft svo mikil fýla
að Ástu fannst að hún gæti
varla andað.
Ásta litla kom ekki oft inn
í kaupstaðinn. En alltaf
þegar hún kom þangað
fannst henni að hún yrði svo
ósköp lítil. Henni fannst að
allir segðu með augunum:
„Til hvers er þetta litla
grey að sýna sig hér inni í
bænum?“
Og.hún varð ósköp feimin
og vissi ekki hvað hún átti
að gera af sér.
Þá var betra heima í
Hulduhvammi. Þar gat hún
hlaupið um og leikið sér,
skoðað blómin, hlustað á
fuglana syngja og sungið
26