Æskan - 01.12.1987, Blaðsíða 10

EFTIR IÐUNNI STEINSDÓTTUR
í GAMLA DAGA
SMAUNN
OG HULDUFÚLKIÐ
Það gerðist margt skrýtið í
kringum jólin hér áður fyrr.
Til dæmis flutti huldu-
fólk á milli staða.
Ekki líkaði huldufólkinu vel
að mannfólkið væri að
hnýsast í mál þess.
Hér er saga um það.
Fyrir tæpum 200 árum
var ungur smali
að láta út kindur
eldsnemma að morgni
eftir þrettánda dag jóla.
Hann fór með þær fram á dal
og er þangað kom sá hann
langa lest af fólki.
Það voru menn sem teymdu
hesta og á þeim
var mikið dót.
Þeir drógu líka kerrur
sem í voru konur og börn.
Smalann langaði til að hitta
fólkið því að honum þótti
skrýtið að það skyldi vera að
flytja á þessum tíma árs.
Hann hljóp frá fénu
en þegar fólkið sá hann koma
herti það sig
svo að hann náði því ekki.
Hann sá að það stefndi
að háum hömrum.
Þegar þangað kom
tók það dótið af hestunum.
Smalanum sýndist húsdyr
vera opnar á hömrunum
og ljós fyrir innan.
Konur og börn gengu inn í
hamrana og mennirnir báru
dótið inn.
Smali heyrði hringingar og
söng en skildi ekki orð.
Hann fiýtti sér að klettunum
en þegar þangað kom
sá hann engar dyr. .
Kerrurnar, sem fólkið
hafði setið í,
voru bara stórir steinar.
Hann skildi nú að þarna
hefði huldufólk verið á ferð.
Hann ætlaði að flýta sér í
burtu en varð svo syfjaður
og máttfarinn
að hann gat ekki gengið.
Hann sofnaði undir klettunum
og vaknaði aftur
við að kalt vatn draup
á vangann á honum.
Það var kominn bjartur dagur.
Nú var hann ekki lengur mátt-
farinn, bara svolítið
ruglaður.
Hann flýtti sér til kindanna
sem voru allar í hóp
niðri í dalnum.
Um kvöldið rak hann féð heim
og setti það inn í hús og
gekk það heldur ruglingslega.
Næstu daga á eftir var
hann utan við sig og
skrýtinn en svo lagaðist
það þegar frá leið.
Endursagt úr íslenskum þjóðsögum og
ævintýrum eftir Einar Ólaf Sveinsson.
10