Æskan - 01.01.1992, Blaðsíða 6

Verðlaunasagan: w
ÆVIHURIB
im ROSIHA BYRll
eftir Bergtindi Haiidórsdóttir 11 árá
Afi minn var alltaf mikill sögu-
maöur og mér fannst mjög gaman
aö hlusta á hann segja sögur. Kvöld
eitt var ég hjá afa en amma var á
sjúkrahúsi. Hann baö mig aö koma
til sín og sagöi:
„Sonja mín, áöur en langt um líð-
ur mun ég yfirgefa þessa veröld."
Ég fékk kökk í hálsinn við tilhugs-
unina.
„Vilt þú lofa að gera mér greiða?"
byrjaði hann aftur.
„]á, allt geri ég fyrir þig," sagöi
ég hálfhikandi. "En hvers vegna?"
„Mér veitir sannarlega ekki af að
hvíla lúin bein," sagði afi, „en þaö
get ég ekki fyrr en ákveðið mál er
komið á hreint."
Afi var svo dapur að ég fékk tár í
augun.
„Vilt þú það, elsku Sonja?"
„Hvað er það?" spurði ég.
„Bíddu, nú skal ég útskýra," sagði
afi og ég fann á mér að nú var hann
að hefja nýja sögu.
„Þegar ég var ungur átti ég unn-
ustu. Hún var hin fallegasta stúlka.
Við vorum svo hamingjusöm. Hún
hét María."
„Afi þagnaði um stund.
„Og hvað ..?" spurði ég.
„Svo var ég kvaddur í herinn,"
byrjaði afi, „en áður en ég fór lof-
aði ég Maríu að ég skyldi færa henni
fjallarós! Svo lauk stríðinu og ég
kynntist henni ömmu þinni. Við
giftumst og ég gleymdi henni Mar-
íu minni," sagði afi og hallaði aftur
augunum eins og hann væri að rifja
upp liðna tíð. „Það var ekki fyrr en
nú fýrir skömmu þegar amma þín
veiktist að ég minntist Maríu. Viltu
nú vera svo væn að gera mér þenn-
an greiða?"
Ég gat varla áttað mig á þessu
öllu en sagði þó:
„Já!"
Afi brosti til mín og sagði að ég
væri myndarleg stúlka og brygðist
honum aldrei. Mér leið vel inni í
mér. Ég ætlaði að spyrja afa ótal
spurninga en þá komu mamma og
pabbi aö sækja mig.
Um kvöldið ætlaði ég aldrei að
geta hætt að hugsa um Maríu en
loks sofnaði ég þó. Ég var komin í
draumaheimum upp í fjöllin. Efst á
tindinum var fjallarós, falleg
fjallarós. Eftir mikla göngu var ég
komin að rósinni. Ég sleit hana upp
með rótum og vafði hana inn í gras
og mosa. Ég settist niður og virti fyr-
ir mér útsýnið. Það var undur fagurt,
brattir klettar, djúpir dalir og falleg
fjöll allt um kring. Ég hef alltaf ver-
ið lofthrædd en mig svimaði alls
ekki.
Ég lagði af stað niður. Þegar ég
var nýkomin niður byrjaði að snjóa.
Mér varð fljótt kalt. En loks komst
ég þó að litlum kofa. Ég bankaði á
dyrnar örlítið feimin. Gamall vin-
gjarnlegur maður kom til dyra.
Hann líktist afa. Hann hafði grátt
sítt skegg, sakleysisleg augu og vin-
gjarnlega og þægilega rödd.
„Jæja Sonja litla," tók hann til
máls, „ertu þá komin? Fannstu rós-
ina?"
Ég leit undrandi á hann og sagði:
„Já, er hún ekki falleg?"
„]ú," sagði maðurinn „en hún er
í hættu."
„Nú?" sagði ég furðu lostin.
„Hvers vegna?"
„Vegna þess .." sagði maðurinn,
„að blómið er tákn fyrir ást ungs
fólks."
Þó að afi væri gamall var ég viss
um að maðurinn ætti við hann og
Maríu.
Ég dvaldist hjá gamla mannin-
um meðan óveðrið gekk yfir. Þegar
því slotaði ætlaði ég að leggja af
stað en þá sagði maðurinn:
„Taktu þessi þrjú egg með þér og
brjóttu þau í neyð. Þú átt eftir að
hitta Stríðsgoðann, Mengunardát-
ann og Óhamingunornina."
Andartaki síðar stóð ég í litlum
dal með eggin og rósina í höndun-
um. Sólin skein og mér leið vel.
Framundan var gríðarleg hæð. Ég
ákvað að ganga þangað. Það
dimmdi smátt og smátt er nær dró
hæðinni miklu og þegar ég var kom-
in þangað var skollin á þoka. Ég hélt
þó ótrauð áfram.
Smám saman fór að birta, ekki
hlýrri og fallegri birtu eins og áður
heldur eitraðri og sterkri birtu sem
var verri en myrkur. Rósin fór aö
visna þar til hún dó. Þá stóð ég
frammi fýrir mikilli höll: Höll stríðs-
goöans! Ég gekk upp að dyrunum
og barði. Lágvaxinn og feitur mað-
ur opnaði dyrnar og sagði:
„Hvert er erindið?"
„Ég vil hitta Maríu ..."
Ég ætlaði að halda áfram en það
6 Æ S K A N