Æskan - 01.01.1992, Blaðsíða 25

Eg faldi hann undir
peysunni minni, litla
kettlinginn sem Milla
frænka gaf mér. Hún gaf
mér hann kannski ekki en
sagði að ég mætti hirða
hann ef ég vildi.
- Læðan er dauð og ég
þarf að ldta lóga kettlingnum, sagði
hún. - En þetta er víst læða, bætti
hún við.
Ég sat og strauk mjúka feldinn
hennar og mér fannst hún horfa ú
mig með bæn í augunum.
Nú var ég d leiðinni heim.
Mamma hafði aldrei viljað fó dýr
ú heimilið. Hjarta mitt hamaðist.
Hvað segja þau heima? Svo settist
ég út í garð, klappaði kisu minni og
fannst hún ekki vera eins og aðrir
kettlingar svona pínulítil og nærri
rófulaus. Ég skýrði hana Skottu.
Skotta sigraði mömmu sem sótti
handa henni lítinn kassa til að sofa
í. Og kisa stækkaði þó að aldrei yrði
hún stór. En hún var bæði skynsöm
og skemmtileg.
Svo kom að því að hún útti
kettlinga, fimm litla hnoðra!
Mamma var nú ekki hrifin
af því. Þeir fengu þó að
vera um tíma, sugu
mömmu sína og mér
fannst hamingjan skína
úr augunum á Skottu.
minni. Hún sleikti þó og'
snurfusaði og fljótlega fór
hún að kenna þeim. Við
systkinin múttum leika
við þú en hún gætti
þeirra fýrir ókunn-
ugum.
Eitt kvöldið sútum
við saman í eldhúsinu
og horfðum d kisu með
börnin sín. Þd sagði
mamma við pabba:
- Nú er ekki lengur eftir
neinu að bíða, þú verður að
losa okkur við kettlingana. , M
Við krakkamir störðum d pabba.
Ég vissi að nú var komið að þessu
óhjúkvæmilega. En pabbi dtti ekki
auðvelt með þetta.
- Ég get það ekki, sagði hann. -
Við verðum að hafa einhver önnur
rdð.
Mömmu og pabba varö sjaldan
sundurorða svo að ég vissi til. Og ég
SKOTTA
Saga eftir Brynju Einarsdóttur.
fékk hræðilegt samviskubit. Þetta
var allt mér að kenna. Við fórum í
hóttinn og ég vissi að pabbi og
mamma voru ósdtt.
Daginn eftir sagði mamma mér
ddlítið skrýtið: Hún og pabbi
vöknuðu við að kisa var búin að
bera alla kettlingana upp d loft og
koma þeim fyrir í handarkrika
pabba þar sam hann ld steinsofandi
í rúmi sínu. Mömmu var allri lokið.
- Skilur þetta dýr allt sem sagt er?
spurði hún.
En amma fullyrti að Skotta hefði
sdl.
Kettlingunum var komið í fóstur
í hverfinu og Skotta hélt dfram að
elska þd og ala þú upp. Hún kom
með þd í heimsókn til skiptis, gaf
þeim mat en skilaöi þeim svo aftur.
Samskipti kisu við kettlingana
voru ndin þar til hún varð
kettlingafull aftur.
Skotta var mikið veik þegar hún
dtti að gjóta. Hún dtti svo bdgt aö
ég hdgrét. Mamma sat hjd henni,
strauk henni og talaði til hennar.
Loksins fæddist kettlingur, aðeins
einn með bæklaða fætur og ótrúlega
stór.
- Þessi vesalingur getur ekki
bjargað sér, sagði mamma og horfði
d kettlinginn.
En samt var Skottu leyft að hafa
hann fyrst í stað vegna mjólkur-
innar. Hafi móðurdst Skottu verið
sterk til kettlinganna fimm þd veit
ég ekki hvað ég d að kalla
tilfinningar hennar í þetta sinn.
lEiginlega voru þær blandaðar
körvæntingu. Hún skoðaði litla
' vanskapnaðinn sinn í krók og kring,
sleikti hann og potaði í fætur hans,
reyndi að fd hann til að standa
ekkert stoðaði. Hún
mjdlmaði sdrt. Mér fannst
hún grdta.
Eitt sinn er kisa
mín vék sér frd
var kettlingur-
inn tekinn. Það
kom maður og
’tók hann. En hvar
var Skotta mín?
Hún kom ekki
heim. í þrjd daga
leituðum við systkin-
in um allt. Þd fórum
við út í kletta. Þar var
hún. Litla Skotta mín
var ddin. En d hverju ld
hún? Hún ld d pokan-
um með kettlingnum
sínum í. Honum hafði
verið drekkt. Skotta hafði reynt að
bjarga honum.
Hún kisa mín dó af dst d litla,
bæklaða barninu sínu.
(Brynja Einarsdóttir er hjúkrunarforstjóri
á Heilsugæslustöðinni á Akranesi. Ljóð og
sögur eftir hana hafa birst í ýmsum blöðum.
Framhaldssagan, Er ég að verða stór?,
var í Æskunni 1990-1991)
ÆSKAN 2 5