Æskan - 01.01.1992, Blaðsíða 50

ÚTILEGUMENN
Sögumaður, ungur dreng-
ur á bœnum Selsundi við
rœtur Heklu, stendur vörð
meðan faðir hans og tveir
ungir Þjóðverjar reisa
fjárhús. Þetta er á stríðs-
árunum. Þjóðverjarnir
eru úr hopi vísinda-
manna sem höfðu verið
að rannsaka Heklusvœð-
ið. Nú eru þeir í felum í
Bólhelli skammt frá bœn-
um - en vilja þó ákafir
hjálpa til við vinnu. Eng-
ir vita um þá nema sögu-
maður og faðir hans ...
5. kafli
Tilbreytingarleysi
Einhvern veginn hafði tekist aö
gera Þjóðverjunum ljóst að þeir yrðu
að fara sérstaka feluleið, eins og ég
kallaði hana, milli Bólhellisins og
fjórhússins. Þeir yrðu alveg sérstak-
lega að gæta þess að lóta aldrei sjó
sig í nólægð hellisins. Fór ég nú með
þeim „lautarleiðina", sem ég einnig
kallaði svo, milli þessara tveggja
staða. Lagði ég mig allan fram um
að gera þeim ljóst hve varlega þeir
yrðu að fara.
Síðar hefir mér oft orðið hugsað til
þess hversu broslegir tilburðir mín-
ir hljóta að hafa verið. Hefir þó oft
hvarflað að mér að mikið hafi
mennimir verið kurteisir að veltast
ekki um af hlútri.
Sé nónar að gætt sannar þetta
mér hversu langt var fró því, og er
enn, að ég hafi tekið hlutina í fullri
alvöru. Þetta var fyrst og fremst æv-
intýri og leikur í huga mér. Ég gekkst
upp við þetta allt saman en hrökk
þó einstaka sinnum óþægilega við
þegar einhver atvik gerðu mér ljóst
hvílík alvara var ó feröum ef upp
kæmist.
Ef til vill myndaðist þarna eitt
fyrsta spennutímabil ævi minnar.
A nútímamdli yrði þd sagt að ég
hefði notið spennunnar með því að
gera úr henni þetta stórkostlega æv-
intýri, að mér fannst.
Það voru tíðindalitlir dagar sem
nú fóru í hönd. Ég hélt vöku minni
uppi ó hraunnefinu. Pabbi og Þjóð-
verjarnir puðuðu hins vegar við að
byggja húsið frú morgni til kvölds.
Þessu miðaði vel úfram.
Þarna kom sér vel hve einstak-
lega verklaginn pabbi var. Honum
tókst að koma til skila boðunum til
Þjóðverjanna um hvernig ótti að
gera hvern hlut. Þess vegna skilaði
verklagni hans sér aftur í því hvern-
ig þeir unnu. Ef hann var ekki ó-
nægður með verkið þú varð að taka
það niður og laga. Steinn sem ekki
fór vel í hleðslu dtti ekki heima í því
sæti. Hann mótti nota seinna en hér
varb að finna nýjan. Mest varð þetta
sýnikennsla en samt sagði hann sí-
fellt fró hvernig gera skyldi hvern
hlut.
Hvort sem þeir skildu orðin sem
hann sagði eða ekki þd miðaði verk-
inu. Sumt sem hann sagði endur-
tóku þeir, verkið lærðu þeir og
bmgbu fýrir sig orði og orði á réttum
stað og stundum jafnvel svo að varð
samhengi úr. Þeim tókst að stinga
snidduna upp úr tóftinni og raða
upp hnausunum utan hennar. Þeim
lærðist líka að velja steina í hleðsl-
una, með fallegum fleti, sléttum
kanti er snúa skyldi inn í húsið. Loks
gútu þeir líka púkkað með fram
steinunum, eins og það var kallað,
svo að þeir sætu betur í hleðslunni.
Mér fannst það stórkostlegur ór-
angur að þeim skyldi lærast að gera
allt þetta svo vel að pabbi varð d-
nægður. Það var í mínum augum
mikið afrek.
ÚTILEGUMENN
Ég hefi ekki lengur minnstu hug-
mynd um hversu langan tíma verk-
ið tók. Ég minnist þess eins að þó
fannst mér taka óratíma að byggja
tvö garðahús með hlöðu að baki.
Mögulega var það einsemd mín í
skorunni uppi ú hraunnefinu sem
varb þessa valdandi.
Við fórum eldsnemma d morgn-
ana, að mér fannst, til vinnunnar.
Síðan var það hlutverk mitt að fara
upp d hraunnefið og vera ó vakt-
inni. Þarna gat ég strax séð ef ein-
hver kom yfir Ölduna eða heim þýf-
ið meb fram Suðurhrauninu. Þannig
dtti ég að aðvara í tíma. Þd myndu
Þjóðverjarnir hverfa inn í hraunið
en við pabbi fara að dunda okkur
við verkið.
Eftir morgunmatinn tókum við
5 4 Æ S K A N