Skírnir - 01.01.1928, Qupperneq 104

Skirnir] Um rannsóknir i Öskju sumarið 1923. 97
Vér komum úr Vatnajökulsförinni ofan að Svartárkoti
seint um kvöldið 9. ágúst.
Daginn eftir hvíldum vér hestana í Svartárkoti fram
eftir deginum, enda var fúlviðri og þoka fyrri hluta dags-
ins, en birti upp þegar á leið.
Vér lögðum af stað frá Svartárkoti áleiðis til Öskju
kl. 6‘/2 síðdegis 10. ágúst. Héldum vér upp með Suðurá
og settumst að í Suðurárbotnum kl. 9Ú2 uin kvöldlð.
Þangað suður er að miklu leyti gróið land og góðir
hestahagar í botnunum við ána. Þar fyrir framan tekur
gróðurlaus hraunbreiðan við. Víða bryddir á uppblæstri
milli Svartárkots og Suðurárbotna, einkum sunnan til. Hefur
vindurinn víða grafið geilar í gróðurlendið og sópað burtu
jarðveginum af allstórum spildum. Gægjast þar hvarvetna
fram helluhraun, sem eru undirlag moldarlagsins á öllu
þessu svæði.
Daginn eftir (11. ágúst) var ágætis veður. Sólskin og
logn fram að miðjum degi. En síðari hluta dags tók að
hvessa af suðri og gerði mikla rigningu um kvöldið.
Vér lögðum af stað úr tjaldstað kl. 6 unr morguninn.
Kl. 7 um kvöldið náðum vér tjaldstað í Öskju. Vegur-
inn úr Suðurárbotnum til Dyngjufjalla liggur um helluhraun,
er nefnist Hellur (eða Hella). Myndar þetta helluhraun all-
breitt belti upp að NV horni fjallanna. Vegurinn er heldur
greiðfær, eftir því sem um er að gera í hraunum, þó verður
víðast að ríða fet fyrír fet, nema á stöku köflum, þar sem
vatn og vindar hafa borið sand í dældir og sprungur í
hrauninu. Þegar nær dregur Dyngjufjöllum verða stærri
svæði sandi hulin. Hefur vatnsrennsli úr fjöllunum í vor-
leysingum borið sand norður í hraunið. — Má þar sum-
staðar spretta úr spori.
Suð-vestan við Hellurnar tekur við úfið apalhraun, er
er Danir gerðu út til Austur-Grænlands (Scoresbysunds), en þar veikt-
ist hann og lézt vorið eftir. Var mikill mannskaði að honnm, því
að hann var áhugasamur og efnilegur jarðfræðingur og bezti drengur.
Hann hafði fengizt við rannsóknir hér á íslandi i tvö sumur, en lítið
skrifað um þær rannsóknir.
7