Valsblaðið - 24.12.1970, Side 54

52
VALSBLAÐIÐ
Frímann Hvlyason:
Þrekþjálfun — Grunnþjálfun
en því er ekki að neita, að það er
langt frá því að þau séu það. Það er
varla að þau séu auglýst hvað þá
meir og enginn kemur til að horfa
á 1. flokks leik varla forráðamenn-
irnir sjálfir, svo ef til vill er ekki
hægt að ætlast til, að leikmennirnir
séu neitt betri. Ef þetta hinsvegar
breytist í þá átt að allir tækju þessi
mót alvarlega, þá myndu leikmenn-
irnir einnig gera það og þá yrði 1.
flokkur ef til vill með sterkt lið, og
yrði þá um leið B-lið felaganna eins
og vera ber.
Ragnar Ragnarsson:
Bæði er alltof lítið gert fyrir 1.
fl. og eins er breiddin ekki nógu
mikil til að 1. flokkur geti átt sterkt
lið. Það er nú að mínu viti alröng
stefna að kalla á „gamla karla“ til
að leika í 1. fl., menn, sem æfa ekki
neitt nema ef til vill, þegar gott
veður er á sumrin, þá koma þeir og
leika sér. Það verður að gera 1. flokk
þannig, að menn noti hann til að
vinna sig upp í m.fl. Til þess að svo
megi verða þarf að taka út 18—20
manna hóp fyrir m.fl. og hafa sér-
stakan þjálfara fyrir hann og síðan
annan fyrir 1. flokk. Það er of mikið
fyrir einn mann að vera með báða
flokkana. Síðan þarf að gera 1.
flokksmótin að alvöru mótum, sem
einhver veit um og þá má öruggt
telja, að menn hætti ekki ef þeir
komast ekki strax í meistaraflokk,
er þeir ganga upp úr 2. flokki, eins
og nú er. Þá myndu menn nota 1.
flokk fyrir stökkbretti upp í mfl. eins
og vera ber. Eins er ég sannfærður
um að margir 2. fl. menn, sem hætta
af fyrr greindum sökum, gera það
vegna þess að 1. flokkur er ekki al-
vöruflokkur og mönnum finnst
næstum fyrir neðan sína virðingu
að leika í honum, öðru vísi er varla
hægt að skilja áhugaleysi þeirra á
1. flokki.
Ég nefndi áðan „gamla karla“, sem
væru valdir í 1. flokk. Það er auð-
skilið, að menn vilji halda áfram
að leika sér eftir að þeir eru hættir
æfingum og keppni í alvöru, en fyrir
þá á að stofna „old boys“ flokk, en
ekki að nota þá í 1. fl. því meðan
það er gert, taka menn flokkinn varla
alvarlega.
VALSFÉLAGAR!
Sif þiA minnixf láiinnn æ(lin|!ja,
vina i‘<Va félngn, þá muniiV eflir
Minningargjóði
Krintjánn IIelfiannnur.
MiiiiiinffarNpJöliI sjáiVsius fást í
RákaJbúiV Rrngn.
1 þeim félögum, sem byggja tilveru
sína á keppni, ef svo mætti segja, eru
gerðar kröfur til vissrar þjálfunar. I
fyrsta lagi vegna þess, að það er hættu-
legt fyrir óþjálfaðan mann að taka þátt
í keppni, í öðru lagi munu allir sammála
um það, að vel þjálfað lið hefur meiri sig-
urmöguleika í keppninni. Ekki er að
efa að í öllum félögum bærist sá ótti,
að þjálfuninni sé ábótavant og að betur
þurfi að gera, ef árangur á að nást.
Forráðamenn félaganna eru oft ugg-
andi um sinn hag vegna þess, að þeir
hafa það á undirvitundinni að ekki sé
nógu samvizkulega að því staðið. Þeir
hafa veitt ath.ygli manninum, sem ekki
kemur reglulega á æfingar. Þeir sjá og
vita, að hann verður veikur hlekkur í
liðinu, og þeir vita að engin keðja er
sterkari en hennar veikasti hlekkur. Þeir
hafa veitt athygli manninum, sem að vísu
kemur á æfingar en tekur aldrei á, reynir
aldrei verulega á sig. Hann heldur, að
það sé nóg, að hann hafi gert skyldu
sína. Það geta verið nokkrir í sama
liði sem þjálfa á þennan hátt. Þegar
svo kemur út í erfitt keppnistímabil, get-
ur farið svo að þeir missi snerpuna, sem
þeir kalla, og jafnvel áhugann, segja að
þeir séu komnir í ofþjálfun. Þeir vita
ekki eða gera sér ekki grein fyrir því,
að þeir komust aldrei í þjálfun og eru
nú að líða fyrir það að hafa aldrei tekið
á á æfingum.
Forráðamenn félaganna hafa veitt
því eftirtekt, að lið þeirra gefur oftast
eftir í síðari hálfleik, þeir vita af hverju
það er, en það er eins og flestir leik-
mannanna geri sér ekki grein fyrir
ástæðunni. Ástæðan er einfaldlega sú,
að liðið í heild er ekki í nógu góðri þjálf-
un. Um þetta ræða forustume.nnirnir
sín í milli, en þeir eiga allt undir vilja,
skilningi og áhuga leikmannanna.
Stjórn handknattleiksdeildar Vals
hefur á undanförnum árum reynt að
kafa nokkuð dýpra í þessi mál en venja
er, og má benda á þrekmælingar þær,
sem framkvæmdar voru á keppnistíma-
bilinu 1968—69, í sambandi við grunn-
þjálfun og í framhaldi af henni þrek-
þjálfun. Við þrekmælingar kom fram at-
hyglisverður árangur.
Á s.l. sumri lögðu handknattleiksmenn
Vals stund á lyftingar, með það fyrir
augum að styrkja líkama sinn og efla,
og þá fyrst og fremst þá vöðva og
vöðvasamstæður, sem veikastar voru.
Sú heppni var yfir þeim að Páll Ei-
ríksson æfir og starfar með þeim nú, og
veitti þeim tilsögn í þessu.
Þegar Páll var við læknanám í Banda-
ríkjunum, en það var hann um nokkurra
ára skeið, lagði hann stund á lyftingar
og lærði þá íþróttagrein. Páll Eiríksson
er enginn viðvaningur í íþróttum, hefur
leikið um margra ára skeið með hand-
knattleiksliði F. H. Keppt í landsliði
Islands í handknattleik og í frjálsum
íþróttum. Sem læknir þekkir hann lík-
ama mannsins, og veit hvaða áhrif þjálf-
un hefur á einstaklinginn.
Kivtt viö Pál Eiríhsson,
Imhni
í tilefni af þessu báðum við Pál að
segja okkur svolítið um lyftingar sem
þátt í þrekþjálfun íþróttamanna, og fór-
ust h.onum orð á þessa leið: Árið eftir
stúdentspróf stundaði ég lyftingar og
komst þá í kynni við hvaða þýðingu það
hafði. Frjálsíþróttamenn höfðu þá um
langt skeið notað lyftingar sem þátt í
þrekþjálfun sinni, til að byggja upp
þrek og kraft.
Þegar ég byrjaði svo nám mitt í
Bandaríkjunum, var sá háttur hafður á,
að námsmenn urðu að taka einhverja
íþróttagrein til að æfa með náminu, og
urðum við að æfa þrisvar í viku. Ég
valdi lyftingar, og naut kennslu í þeim
og þjálfunar um leið. Eftir því sem ég
kynntist þessu betur, sá ég hvaða þýð-
ingu eða gildi það hafði fyrir þjálfun
líkamans. Það má líka geta þess, að
frjálsíþróttakonur æfa mjög lyftingar
með góðum árangri, og ég vil bæta því
við, að þær verða ekkert ólögulegri í
vexti fyrir það, eins og sumir vilja halda
fram,
Áður en æfingarnar byrjuðu var get-
an mæld, og byrjað á stökkum, og þó að
slíkar mælingar segi ekki allt, þá kom
það fljótt fram, að lyftingarnar gáfu
vísbendingu um, að mikið gagn var að
þessum æfingum. Síðan stundaði ég
lyftingar á skólaárum mínum vestra og
hef leitast við að afla mér fræðslu og
þekkingar á þessari íþróttagrein. í
þessu sambandi má ef til vill minnast
á það, að ég er félagi í samtökum, sem
þeir einir hafa aðgang að, sem liafa
leikið í landsliði, eða alþjóðlegri keppni
og forustumenn félaga, sem hafa skarað
fram úr á einhvern hátt. Þetta atvikað-
ist þannig, að ég var staddur í Bret-
landi fyrir alllöngu síðan og kynntist
þá enskum manni, sem hét Schaild og er
heiðursborgari Leyton-borgar. Hann var
forseti þessara samtaka, sem eru al-
þjóðleg. Hann bauð mér að ganga í þessi
alþjóðlegu samtök, þar sem ég hafði
keppt fyrir ísland bæði í handknattleik
og frjálsum íþróttum.
Ég hef farið á eina tvo eða þrjá fundi
í samtökunum, og í eitt skiptið voru t. d.
fluttir þar mjög fræðilegir fyrirlestrar,
og var einn þeirra um lyftingai', og hann