Valsblaðið - 24.12.1970, Síða 60

58
VALSBLAÐIÐ
Sigurilór Sigurdórsson:
Skórnir lagSir framarlega a hilluna
Þegar Frímann Helgason kom meS þá tillögu, að upphefja þátt í þessu blaði, þar
sem spjallað yrði við íþróttafólk úr Val er væri að hætta íþróttaiðkun með keppni
fyrir augum, þótti okkur hinum í ritnefndinni hún of snjöll til þess að um hana
þyrfti nokkuð að ræða frekar, heldur aðeins hefjast handa og láta þáttinn byrja í
þessu tölublaði. En þeir Frímann Helgason og Einar Björnsson eru slóttugir og ég
nýgræðingurinn í ritnefndinni varaði mig ekki á þeim. Þeir samþykktu nefnilega
strax með 2 atkvæðum gcgn 1 að fela mér að skrifa þennan fyrsta þátt. En eins og
allir hljóta að sjá, er það erfiðara að finna nýjum þætti það form, sem hentar með
það fyrir augum að slíkir þættir verði á blaðinu framvegis, en að skrifa um eitthvert
efni skylt því, sem áður hefur verið birt. Pað er einfaldlega hægt að lesa eldri blöð og
gera eins.
Þegar aðeins er hægt að taka fyrir tvo íþróttamenn í blaðinu í einu, og blaðið kemur
ekki út nema einu sinni á ári, hlýtur það að vera viðkvæmnisverk að ákveða hvaða
fólk á að taka fyrir og hverju á að sleppa. Allir sem Ieggja Val lið á íþróttavellinum
eru afreksmenn fyrir félagið og því má segja með réttu, að þeir eigi allir rétt á því
að á þá sé minnzt í þessum þáttum. En ég held að engum sé gert rangt til þó að
nú á haustmánuðum 1970 finnist manni helzt tvennt af okkar ágæta íþróttafólki eiga
það skilið að rætt sé við það í þessum nýja þætti um íþróttafólk, sem er að hætta.
Ég held að allir Valsmenn viðurkenni það með okkur í ritstjórninni að af okkar
frægu Valkyrjum gnæfi Sigríður Sigurðardóttir uppúr þeim öllum á liðnum áratug,
eða allt þar til hún hætti keppni á síðasta ári. Og mér segir svo hugur einnig, að
Þorsteinn Friðþjófsson, sem nú gerir því skóna að hætta keppni, eigi frekast knatt-
spyrnumanna okkar heima í þessum þætti. Þess vegna völdum við þetta fólk í fyrsta
þáttinn um þá sem eru að hætta keppni.
Spjulluö rii) Sigríöi Sigurð-
urdóttur. þehhtustu hund-
hnuttleihshonu lundsins
„Ætli maður standist
freistinguna að byria
aftur“
Hvort það var af tilviljun eður ei,
þá er það staðreynd, að mfl. kvenna
í Val tapaði íslandsmótinu eftir 6
ára sigurgöngu, um leið og Sigríður
Sigurðardóttir hætti að leika í
liðinu. Lítið vildi Sigga gefa út á
þetta, þegar ég nefndi þetta í upp-
hafi samtals okkar er hér fer á
eftir.
— Ég held, að þetta hafi bara ver-
ið tilviljun, sagði hún — og ég er
viss um, að liðið hefur haft mjög
gott af því að tapa mótinu. Það er
engum hollt að geta gengið að því
vísu að sigra eins og við höfum get-
að gert undanfarin 6 ár. Slíkt veldur
kæruleysi og maður fer að slaka á,
enda er ég viss um, að þetta tap í
fyrra verður til þess að Vals-liðið
verður aldrei betra en í komandi Is-
landsmóti.
— Einhverntíman heyrði ég,
Sigga, að þú hafir ekki byrjað í Val?
— Það er alveg rétt, ég byrjaði í
lítið dulrænu brosi. Það er eins og
þær hafi hugboð, jafnvel vissu um
að enn eitt dásamlegt ævintýri sé að
gerast.
Eini herramaðurinn, sem þarna
var inni fór svolítið hjá sér, þorði
einskis að spyrja, þakkaði gott við-
mót, góðgjörðir, og kvaddi þessar
elskulegu „Valsekkjur“.
Ármanni, og það var nokkuð sögu-
legt, miðað við það, sem á eftir kom.
Það var árið 1958 að ég fór á tvær
útihandknattleiksæfingar hjá Ár-
manni, og ég held, að ég hafi sjald-
an upplifað neitt hræðilegra í sam-
bandi við handknattleik. Mig minnir,
að ég hafi komið einu sinni eða
tvisvar við boltann á hvorri æfingu,
og eftir síðari æfinguna hét ég því
að koma aldrei nálægt þessari vit-
leysu framar.
— Það hefur þá þurft meira en
lítið til að fá þig til að hefjast
handa á ný?
-— Það sem á eftir hefur komið er
allt Árna Njálssyni að kenna.
— Eða þakka. —
— Jæja, ef þú vilt frekar hafa það
þannig. Á þessum árum vorum við
Árni nágrannar, áttum bæði heima
á Grettisgötunni og einmitt þetta
haust byrjaði Árni að þjálfa 2. fl.
kvenna í Val og hann hreinlega
dreif mig með sér á æfingu og þar
með sat ég föst í þessu. Ég æfði svo
með 2. fl. þetta haust, en fór í mfl.
um áramótin, en hann var þá end-
urvakinn eftir að hafa legið niðri
um skeið. Nú, þetta var nú ekki
neinn dans á rósum hjá okkur Vals-
stelpunum til að byrja með. Ég held,
að við höfum unnið einn leik þetta
keppnistímabil. En þetta lið varð
svo kjarninn í því liði, sem hefur
verið að vinna íslandsmótið lengst
af síðan 1961 eða 7 sinnum alls á 9
árum.
— Og nú ertu hætt?
— Já, og þó, ég veit það ekki. Ég
skal segja þér, mig blóðlangar að
byrja aftur að æfa. Ég ákvað að
hætta eftir leikina gegn pólsku
stúlkunum í Evrópukeppninni í
Sigríður Sigrurðardóttlr, þessi valkyrja,
sem vafalaust á eftir að koma traust og:
kraftmikil í raðir forustumanna og' leið-
beinentla í félaginu.
fyrra, en ég lék samt einn leik eftir
það, fyrri leikinn gegn Fram í ís-
landsmótinu. Nú finnst mér þetta
ekki hægt. Maður á allar sínar beztu
vinkonur í Val, og nú hefur maður
misst allt samband við stelpurnar,
og svo finnst mér endilega eitthvað
vanta, þegar maður er allt í einu
hættur að fara á æfingar eftir að
þetta hefur verið manni allt í 12 ár.
Ég veit bara ekki hvort ég stenzt
freistinguna að byrja aftur. Ég vildi
þó frekast að stofnaður yrði flokk-
ur fyrir okkur, sem erum hættar, í
líkingu við „old boys“ flokkana í
öllum félögum. Það þarf endilega að
fá hann Tóta til að sjá um þetta.
— En segðu mér nú annað, hefur
þú ekki leikið alla landsleikina í
kvennahandknattleik síðustu 10 ár-
in?
— Jú, það held ég bara. Ég hef
leikið 12 landsleiki frá því 1961.
— Hvaða leikur eða leikir eru þér
minnistæðastir af þessum 12 lands-
leikjum?
— Alveg tvímælalaust þegar við
unnum Norðurlandamótið hér heima
1964. Ég á hálf bágt með að gera
upp á milli þeirra leikja, sem við
lékum í mótinu, en sennilega er nú
síðasti leikur mótsins milli Noregs
og Danmerkur minnistæðastur allra
leikjanna í mótinu, því hann réð úr-
slitum um að við urðum Norður-
landameistarar. Ég man alltaf
hvernig okkur leið, stelpunum á
bekkjunum, meðan að sá leikur fór
fram, það var alveg hræðilegt, og
svo gleðin, þegar honum lauk með
sigri Norðmanna og við orðnar Norð-
urlandameistarar.
— Og svo varzt þú kjörin íþrótta-
maður ársins eftir þetta.