Valsblaðið - 24.12.1970, Blaðsíða 62

60
VALSBLAÐIÐ
I>aS er ekki von að Þorsteini Friðþjófs-
syni lítist á, þegar mótherjinn er kominn
með bolta í stað höfuðs!
þegar rætt er við menn, sem eru um
það bil að hætta, að spyrja þá hvaða
leikur sé þeim minnisstæðastur, þó ég
viti að því er nánast ómögulegt að
svara.
Já, víst er það nokkuð erfitt. Þó held
ég að leikurinn gegn Benfica hér
heima sé mér minnisstæðastur allra
leikja, sem ég hef leikið. Ég held að
allir hljóti að sjá að nánari útskýring
á því hvers vegna, sé óþörf. En það eru
einnig tveir aðrir leikir, sem eru mér
sérstaklega minnisstæðir. Það eru úr-
slitaleikirnir gegn Keflvíkingum um
íslandsmeistaratitilinn 1966. Þessir
tveir leikir hafa algera sérstöðu hjá
mér af öllum þeim leikjum gegn ís-
lenzkum liðum, sem ég hef leikið. Öll
sú spenna er var í þessum leikjum og
allt það óvænta er gerðist, líður manni
seint úr minni. Nú fleira en leikirnir
sjálfir er manni minnisstætt. Ferð-
irnar sem ég hef farið til útlanda,
bæði með Val og landsliðinu, hafa
margar verið mjög skemmtilegar.
Tvær ferðir verða mér sérstaklega
minnisstæðar. Fyrsta ferðin, sem ég
fór var til Noregs með 2. flokki 1957.
Sú ferð var afburða skemmtileg og
sennilega verður hún, þegar lengra
líður, sú minnisstæðasta af ferðum
mínum í sambandi við knattspyrnu. Þá
var ferðin með landsliðinu til Ber-
múda mjög skemmtileg! í þeirri ferð
sá maður svo margt, sem maður hefur
ekki séð áður og ef til vill ekki vitað
að væri til.
— Eftir alla þá reynslu, sem þú
hefur fengið sem knattspyrnumaður
og félagi í Val, er þá ekki eitthvað
sérstakt, sem þú álítur að betur mætti
fara, annað hvort í sambandi við fé-
lagsstarfið eða þá þjálfun og annað,
er viðkemur liðinu beint.
Sjálfsagt er ýmislegt, sem betur
mætti fara, en þó er eitt sem mig
langar að nefna sérstaklega. Ég álít,
að skilyrðislaust eigi að vera tveir
þjálfarar með meistaraflokk og helzt
alla flokka. Það er svo mikil vinna að
þjálfa meistaraflokkinn fyrir einn
mann, að óhugsandi er, að hann kom-
ist yfir það svo vel sé. Nú er fyrir-
komulagið þannig, að meistaraflokkur
og 1. flokkur æfa saman. í 1. flokki
eru margir sem einungis eru að leika
sér en ekki með keppni fyrir augum.
Mín skoðun er sú, að taka eigi út á-
kveðinn hóp fyrir meistaraflokk og
æfa hann sér. Síðan eigi að gera 1.
flokk að alvöru flokki, en ekki hálf-
gerðu elliheimili eins og verið hefur
hjá öllum félögum til þessa. Það nær
engri átt að 2. flokkur sé varalið fyr-
ir meistaraflokk, bæði er það, að leik-
mennirnir eru ungir og svo hafa þeir
nóg á sinni könnu í hinum ýmsu mót-
um 2. flokks. 1. flokkur á að vera vara-
lið meistaraflokks og í því liði eiga
að vera leikmenn, sem gengið hafa upp
úr 2. flokki, en komast ekki í m.fl.
strax. Auðvitað getur verið að einn
og einn leikmaður 2. flokks sé svo
góður að hann eigi skilyrðislaust
heima í meistaraflokki, þá á hann að
vera þar, en ekki samtímis í 2. fl. Að
leika bæði í mfl. og 2. fl. er svo mikið,
að það getur hreinlega eyðilagt ó-
harðnaða pilta, þótt góðir séu. Svo er
annað sem mig langar til að hægt væri
að gera, sem ef til vill hljómar ein-
kennilega, en það er að félagið sjálft
komi upp skápum fyrir leikmenn mfl.
þar sem geymdir væru æfingabúning-
ar þeirra, skór og það, sem með þarf
á æfingum. Síðan sæi félagið um að
halda skóm og búningum hreinum og
burstuðum. Það hefur alltaf pirrað
mig mikið að sjá suma menn sífellt í
óhreinum skóm með einhverjum
reimaslitrum í, óhreinum og ljót-
um æfingabúningum o. s. frv. Menn
halda kannski, að þetta sé sér-
vizka eða pjatt, en ég álít það
mikilvægt atriði að allir séu
hreinir og þokkalegir á æfingum, ekki
síður en í leik. En sjálfsagt er þetta of
dýrt fyrir félagið til að hægt sé að
fara fram á þetta.
— Nú hefur þú verið í landsliðinu
síðustu 2—3 árin, hvað er þitt álit á
þeim vetraræfingum, sem haldið hefur
verið uppi hjá landsliðinu undanfarin
ár?
Já, það er rétt, ég var valinn í
landsliðið þegar ég var orðinn svo
þungur og fullorðinn, að mér fannst
jafnvel ástæða til að fara að hætta.
Sannarlega hefði ég viljað fá tæki-
færi með landsliðinu, þegar ég var
upp á mitt bezta, en svona er þetta
stundum skrýtið. En hvað vetraræf-
ingunum viðkemur, þá er það mitt álit,
að ákveðinn hópur manna hefur nokk-
uð gott af þeim, en félögin sem eiga
flesta menn í hópnum, líða fyrir það
og heildin hefur ekkert gagn af þeim.
Annars held ég að þær hafi ekkert
bætt knattspyrnuna í heild, en aftur á
móti hefur landsliðið sennilega batn-
að. Fyrir okkur, sem höfum verið í
þessum vetraræfingum landsliðsins,
hefur álagið verið of mikið. Fyrir ut-
an að leika 25 leiki á ári með félagi
sínu í hinum ýmsu mótum, hafa svo
30—40 vetraræfingaleikir bætzt við.
Þetta er allt of mikið. Maður fær hálf-
gerðan leiða á öllu saman.
Er eitthvað að lokum, sem þú villt
segja?
— Ja bara það, að ég hef áhuga á
að starfa áfram fyrir Val, þótt ég
hætti sem leikmaður og ég vona að
not verði fyrir mig. — S-dór.
Kominn heim
Svo sem kunnugt er, tók Hermann Gunn-
arsson að sér að þjálfa lið Akureyringa
á s.l. keppnistímabili, auk þess sem hann
lék með liði þeirra. En Hermann er einn
af allra snjöllustu knattspyrnumönnum
vorum nú. Hann hefur leikið með meist-
araflokki Vals um árabil og verið þar
einn snjallasti leikmaðurinn. Það var
því mikill missir liði Vals, er hann fluttist
norður yfir heiðar. Nú er Hermann kom-
inn aftur til Vals og er honum vissulega
vel fagnað.
Velkominn heim Hermann og heill hild-
ar til.