Valsblaðið - 24.12.1970, Qupperneq 63

VALSBLAÐIÐ
61
Sigurdór Sigurdórsson:
H eimsmeistarakeppnin
í handknattleik 1970
„Háskóli þeirra er áhuga hafa á handknattleik“
Eftir að hafa fylgzt með handknattleik á íslandi í 10—15 ár, hefði ég- ekki að
óreyndu trúað því, að hægt væri að læra jafnmikið á jafn skömmum tíma f hand-
knattleik og raun har vitni, er mér gafst kostur á að fylgjast með lokakepimi heims-
meistarakeppninnar í handknattleik, er fram fór í Frakklandi í febrúar—marz sl.
Það var samdóma álit okkar íslenzku íþróttafréttamannanna og raunar allra Jreirra
Islendinga, er með þessari keppni fylgdust, að hún hefði verið okkur háskóii f hand-
knattleik. Maður hafði haldið að ineð því að liingað hafa á undanförnum árum komið
flest beztu handknattleikslið heims, bæði félaga- og landslið, þá hefði maður séð eitt
það bezta sem til er í íþróttinni. Þegar menn lialda slíkt, hrökkva þeir ef til vill
enn meira við en ella, er þeir komast að raun um að þeir hafa vaðið í villu og svíma.
Að sjálfsögðu fórum við íslending-
arnir fyrst og fremst til að fylgjast
með árangri íslenzka landsliðsins, er
þarna var í hópi 16 beztu liða heims.
Fyrsti leikur íslenzka liðsins var gegn
því liði er oftast liða hefur komið í
veg fyrir framgang íslenzka landsliðs-
ins í HM, Ungverjum. Það kom í ljós,
þegar á þann leik leið, að íslenzka liðið
var óheppið að lenda í fyrsta leiknum
gegn Ungverjunum vegna þess að svo
miklir voru yfirburðir þeirra, að ís-
lenzka landsliðið fékk þai’na hreinlega
lost, er menn komust að því, þrátt fyr-
ir þann bezta undirbúning er hugsan-
legt var að íslenzka landsliðið gæti
fengið, hve langt íslenzka liðið stóð að
baki beztu liðunum. Við íslenzku
blaðamennirnir vorum jafn fáfróðir og
aðrir íslendingar um hvað var að ger-
ast í handknattleiknum hjá beztu
þjóðunum, að við símuðum heim, að
aldrei hefðum við séð neitt í líkingu
við ungverska landsliðið og spáðum
því HM-titlinum. Þeir urðu þó síðar
að láta sér nægja 8. sætið. Svona var
nú fáfræði okkar mikil. Ungverjar
unnu, eins og menn ef til vill muna,
íslendinga 19:9 og var sá sigur sízt
of stór.
Næsti leikur íslenzka liðsins var svo
við erkióvin okkar á íþróttasviðinu,
Dani. Danir urðu númer 6 í þessari
heimsmeistarakeppni og ég held því
fram, að þar hafi átt sér stað einn af
þeim atburðum, er gerir mönnum
kleift að trúa á kraftaverkin. Danska
liðið var mjög áþekkt því íslenzka að
styrkleika, en hvert kraftaverkið á
fætur öðru gerði það að verkum að
liðið náði að leika um 5.—6. sætið, en
þá komst það líka niður á jörðina, er
Júgóslavar unnu Dani 29:12 og var
sá sigur sízt of stór miðað við styrk-
leika liðanna. En gegn íslendingum
gekk allt í hag fyrir Dani, en ekkert
heppnaðist hjá íslenzka liðinu. Til að
mynda kom upp mjög tvísýnn kafli,
er staðan var 13:11 Dönum í vil. Þá
var allt á niðurleið hjá danska liðinu.
Menn rifust og skömmuðust og reynd
voru ótímabær skot 7—8 sinnum, en
því miður tókst íslenzka liðinu ekki að
skora meðan á þessum slæma kafla
stóð hjá danskinum. Eftir leikinn
sagði hinn reyndi danski landsliðs-
maður Verner Gaard, að svo vel þekkti
hann danska landsliðið, að hefði ís-
lenzka liðinu tekizt að skora þarna, þá
hefði það sigrað, því þá hefði danska
liðið brotnað niður.
En Danir unnu leikinn 19:13. Áð-
ur en lengra er haldið ber að geta um
það sem gleymdist í upphafi, að ís-
lenzka liðið lék í D-riðli ásamt Ung-
verjum, Dönum og Pólverjum. Síðasti
leikur íslenzka liðsins í riðlinum var
svo gegn Pólverjum og þá loks náði ís-
lenzka liðið að rétta úr kútnum eftir
hrakfarirnar gegn Ungverjum og
Dönum og vinna Pólverjana 21:18 og
með þessum sigri tryggði íslenzka lið-
ið sér rétt til að keppa um 9—12 sæt-
ið í keppninni.
Þegar þetta hafði tekizt hjá íslenzka
liðinu fór það ásamt þeim íslending-
um, sem komnir voru til Frakklands,
til að fylgjast með liðinu, til Parísar,
því þar átti lokakeppnin að fara fram.
íslendingar léku um 9.—12. sætið við
Japani, Rússa og Frakka. Fyrsti leik-
urinn var gegn Japönum og verður að
telja úrslit þess leiks til eins af stóru
slysunum í íslenzkri landsleikjasögu.
Það uppgötvaðist nefnilega þegar þrír
stundarf jórðungar voru liðnir af
leiknum, að íslenzka liðið var betra
lið en þá var markatalan 20:12 fyrir
Japani, en á þeim eina stundarfjói'ð-
ungi, sem eftir var, tókst ekki að
vinna upp nema 7 mörk af þeim átta
sem vantaði til að jafna, svo úrslitin
urðu 20:19 fyrir Japan. Hverjum
þessi klaufaskapur var að kenna skal
látið liggja á milli hluta. Það kom í
ljós að japanska liðið kunni aðeins
eina leikaðferð, en það kunni hana til
hins ýtrasta og gat framkvæmt hana
á eins miklum hraða og mönnum er
frekast unnt. Þegar það loks rann upp
fyrir landanum, hvernig hægt væri að
stöðva sókn Japananna, var það svo
einfalt að maður getur ekki varizt
brosi. Ráðið var að láta „senterinn“,
sem í þessu tilfelli var Sigurbergur
Sigsteinsson úr Fram, leika tveim til
þrem skrefum framar, þar með var
ekki hægt fyrir japanska liðið að út-
færa leikkerfi sitt og það átti ekkert
annað í pokahorninu, það kom í ljós í
þessum leik og þeim næstu sem maður
sá liðið leika.
Nú íslenzka liðið lék þar næst gegn
Sovétmönnum, sem urðu í 9. sæti í
keppninni en hefði samkvæmt styrk-
leika átt að vera í 8-liða hópnum frem-
ur en Danir og jafnvel Svíar. Þótt ís-
lenzka liðið léki sinn bezta leik í
ferðinni gegn Sovétmönnum, dugði
það ekki til sigurs, því Sovétmenn
sigruðu 19:15. Síðasta leik sinn í ferð-
inni lék íslenzka liðið svo gegn gest-
gjöfunum Frökkum og vann nokkuð
auðveldan sigur 19:12 og þar með
hafnaði íslenzka liðið í 11. sæti, en að
Þetta er góð kennslumynd um það hvernig- liinar svokölluðu „blokkeringar“ og
opnanir fyrir stórskyttumar eða gegnumbrotsmennina voru notaðar í auknum mæli
á síðustu HM. Hér sést hinn kunni ungverski handknattleiksmaður Fenjö „blokkera"
Ólaf Jónsson algerlega frá að komast til lijáipar Sigurbergi í vörninni í leik íslands
og Ungverjalands í síðustu HM.