Valsblaðið - 24.12.1970, Blaðsíða 64

62
VALSBLAÐIÐ
mínum dómi átti það 10. sætið skilið
samkvæmt styrkleika.
Okkur íslendingunum gafst svo
kostur á að sjá keppnina um 8 efstu
sætin og það verður manni ógleym-
anlegt. Þegar horft var á þessi beztu
lið heims í handknattleik leika, kom
bezt í ljós hve íslenzkur handknatt-
leikur hafði dregizt aftur úr. Það sem
einkenndi leik þessara liða, sér í iagi
liðanna frá A-Evrópu, var „blokker-
ingar“ og svo ein eða tvær afburða
langskyttur og markvarzla eins og hún
bezt getur orðið. Sem dæmi um þetta
er lið heimsmeistaranna frá Rúmeníu,
með sinn þjóðar dýrling Grúía sem
aðalmann. Allir hinir leikmennirnir
í liðinu voru sífellt að ,,blokkera“ fyr-
ir hann í sókninni og virtist sem þeir
reyndu ekki markskot, nema ef þeir
komust óvaldaðir inná línu, sem var
frekar sjaldan. Sem dæmi um hvernig
þeir Rúmenar notuðu Grúía má nefna,
að í keppninni skoraði hann yfir 30
mörk, en næst markahæsti maður liðs-
ins skoraði ekki nema 11 og aðrir mun
færri mörk. Þó ég nefni hér lið heims-
meistaranna, má segja að þetta hafi
verið samnefnari fyrir öll A-Evrópu-
liðin, þau áttu öll sinn „Grúía“. Hins-
vegar var júgóslavneska liðið hið
skemmtilegasta sem ég sá í keppninni
fyrir þá sök hve hratt og létt það lék
og síðast en ekki sízt fyrir hinn stór-
kostlega markvörð sinn Arslanagic.
Hann er án nokkurs vafa bezti hand-
knattleiksmarkvörður heims í dag.
Það er vart hægt að lýsa því, er maður
horfði á hann verja 10 vítaköst í röð
í 2 leikjum, eða öll vítaköst þessara
leikja. Eða í leiknum við Dani um
5.—6. sætið er hann æ ofan í æ varði
skot dönsku leikmannanna hvort held-
ur var af línu eða þá langskot úr opn-
um færum og hvað eftir annað greip
hann boltann rétt eins og knattspyrnu-
markvörður. Það þarf meira en meðal
markvörð til að fá Jörgen Petersen til
að hætta við skottilraun úr opnu færi,
en hann var hættur að reyna í þessum
Ieik eftir að 5 skot hans í röð höfðu
verið varin, þar af eitt vítakast.
Urslitaleikurinn sjálfur var eins og
vera bar hápunktur keppninnar. Hið
stóra hús, sem lokakeppnin fór fram í,
var setið eins og frekast var unnt er
úrslitaleikurinn fór fram. Að sjálf-
sögðu bar mest á rúmensku og þýzku
áhorfendunum, er komnir voru til að
hvetja sína menn. Sungnir voru rúm-
enskir og þýzkir söngvar, jafnvel
þjóðsöngvar, meðan á leiknum stóð.
Fánum var veifað, hvatningarópin
glumdu og söngvarnir gullu, meðan
hinn, mérliggur við að segja, hrikalega
spennandi leikur fór fram. Það var
ekki nóg með að aldrei munaði nema
einu eða tveim mörkum á annan hvorn
veginn, heldur varð að tvíframlengja
leikinn til að fá úrslit og sú stund,
er flauta tímavarðarins gall til merkis
um leikslok, rennur sennilega engum
úr minni, er sáu.
Leikmenn liðanna féllu uppgefnir
í gólfið eftir þá miklu raun, sem þessi
langi leikur var þeim. Rúmenarnir
grátandi af gleði, A-Þjóðverjarnir
vonsviknir, vitandi sig eins og allir
sáu, betra liðið í leiknum, en verða þó
að tapa með einu marki. Þá þustu rú-
mensku áhorfendurnir hundruðum eða
þúsundum saman inn á leikvöllinn,
veifandi þjóðfána sínum, syngjandi
rúmenska þjóðsönginn og hlæjandi og
grátandi af gleði. Þetta var allt ein-
hvernveginn svo allt öðruvísi en mað-
ur nokkru sinni áður hafði séð eða
gert sér í hugarlund, að þessi mynd
stendur mér fyrir hugskotssjónum
eins og hún hefði gerzt rétt áðan.
En hvers virði var þátttaka íslenzka
landsliðsins í þessari heimsmeistara-
keppni. Mitt álit er, að ef íslenzka lið-
ið hefði ekki komizt í lokakeppnina og
ekki fengið að sjá það sem er að ger-
ast í handknattleiknum hjá beztu
þjóðum heims, hefði íslenzkur hand-
knattleikur aldrei borið þess bætur.
En til þess að sá lærdómur, er menn
fengu í þessari keppni, komi okkur
að gagni verða menn að draga réttar
ályktanir og viðurkenna að íslenzkur
handknattleikur hefur dregizt aftur úr
og átaks er þörf. Eins ættu menn að
hafa séð það í keppninni að við verð-
um að nota alla okkar hæfustu þjálf-
ara, þegar undirbúningur landsliðs-
ins okkar hefst fyrir næstu HM. Sví-
ar voru með heilan her manna í kring-
um sitt lið, þjálfara, aðstoðarþjálfara,
lækna, menn er sendir voru til að
,,njósna“ um væntanlega andstæðinga
o. s. frv. Fyrir íslenzka liðinu voru 4
menn. Þjálfari, landsliðsnefndarmað-
ur og tveir fararstjórar. Mér datt í
hug meðan við dvöldumst í Frakk-
landi, að í hópi íslendinganna er fóru
til að fylgjast með íslenzka liðinu voru
menn eins og Karl Benediktsson,
Reynir Ólafsson, Sigurður Jónsson
fyrrum einvaldur landsliðsins, Guðjón
Ólafsson fyrrum landsliðsmarkvörður,
Björn Kristjánsson milliríkjadómari
og fyrrum leikmaður í handknattleik,
svo að nokkrir séu nefndir; en það
kom aldrei fyrir í ferðinni að aðstoðar
né ráðleggingar þeirra væri leitað af
forráðamönnum íslenzka landsliðsins.
Hefði nú ekki verið nær að kasta fyrir
róða öllum fordómum og flokkadrátt-
um og reyna í staðinn að sameina
kraftana og nýta alla þá þekkingu, sem
þessir menn hafa yfir að ráða? Ég
dreg ekki í efa að þeir hefðu allir lagt
sitt af mörkum, ef til þeirra hefði ver-
ið leitað. Að sjálfsögðu hefði verið
æskilegra að allir þessir kraftar hefðu
verið nýttir meðan á undirbúningi
landsliðsins stóð hér heima, við erum
svo fáir og smáir íslendingar að okk-
Þeir svöruðu skorinort
1 tilefni af bindindisdeginum 1. nóv-
ember s.l. spurði eitt dagblaðanna í
Reykjavík nokkra þjóðkunna íþrótta-
menn þeirrar spurningar, hversvegna
þeir væru bindindismenn. Hér birtast
svör tveggja þeirra, sem spurðir voru,
en þeir eru báðir í hópi beztu knatt-
spyrnumanna vorra og þjóðkunnir á því
sviði. Svör beggja eru ákveðin og ein-
arðleg og vissulega til athugunar fyrir
ýmsa kollega þeirra á knattspyrnusvið-
inu; báðir eru leikmenn þessir utan
Reykjavíkur. Annar í hópi íslands-
meistaranna á Akranesi en hinn úr liði
ÍBK og fyrrverandi Islandsmeistara.
Matthías Hallgrímsson,
knattspyrnumaður:
„Ég ákvað, þegar ég var smástrákur,
að bragða aldrei áfenga drykki, og ég
hef staðið við það síðan. — Ég hef ekki
einu sinni smakkað bjór í öllum þeim
ferðum, sem ég hef farið með félögum
mínum í knattspyrnu erlendis, og aldrei
haft löngun til þess. — Ég tel það von-
laust að ,ná einhverjum árangri í íþrótt-
um, ef maður drekkur áfengi, og ég tel,
að sigur okkar Akurnesinga í 1. deildar-
keppninni í ár sé mikið því að þakka, að
flestir okkar í liðinu bragða aldrei
áfengi“.
Guðni Kjartansson,
knattspyrnumaður:
„Ég er í íþróttum mér til ánægju og
til að ná árangri, bæði líkamlega og and-
lega. Maður, sem tekur þátt í flokka-
iþróttum, getur og má ekki, sjálfs sín
og félaga sinna vegna, drekka, því hann
einn getur orðið þess valdandi með því
að gera slíkt, að lið hans nái ekki settu
marki, og þar með er hann búinn að
eyðileggja allt það erfiði, sem hann og
félagar hans eru búnir að leggja á sig
við æfingar í marga mánuði. — Vín
og íþróttir eiga lítið sameiginlegt, og
ég hef meiri áhuga á íþróttum en víni,
og þess vegna neyti ég þess ekki“.
Leikaðferðin 8—1—1
Árið 1871 fór fyrsti landsleikurinn
fram í knattspyrnu milli Englands
og Skotlands. Til eru skrár yfir það
hvernig leikmönnum var raðað upp
og var það svona: England var með
8 framherja, 1 framvörð, 1 bakvörð
og 1 markmann. Skotland: 6 fram-
herja, 2 framverði, 2 bakverði og 1
markmann.
ur veitir ekki af að nýta til fullnustu
alla þá krafta og þekkingu, er við
höfum yfir að ráða á íþróttasviðinu.
Ég vona svo að þegar íslenzkt lands-
lið tekur í næsta skipti þátt í heims-
meistarakeppni verði öðru vísi að far-
ið við undirbúning liðsins svo ekki
verði rennt jafn blint í sjóinn og síð-
ast og þá er ástæða til að ætla að bet-
ur takist til.