Afturelding - 01.08.1987, Blaðsíða 21

vissi hvenær veiði var góð og
hvenær ekki. Þetta var einmitt
vonlausi tíminn, því Pétur og fé-
lagar haris höfðu setið að alla
nóttina án árangurs.
En nú gerðist nokkuð merki-
legt. Þrátt fyrir neikvæðar ytri
aðstæður ákvað Pétur að hlýða.
Hann hafði enga trú á fyrirtæk-
inu, en samt vildi hann hlýða.
Þreyttur og vonsvikinn eftir
vinnu næturinnar svaraði Pétur:
„. . . fyrst þú segir þcid, skal e'g
leggja netin. “ Við getum ekki
sagt að trú Péturs hafi verið
sterk, en hann vildi hlýða. Ef við
bíðum þangað til við erum viss
um að Guð svari bænum okkar,
þá getur verið að við bíðum alla
ævi. Okkur er boðið að biðja,
við eigum að knýja á, við eigum
að leita, við eigum að biðja og
við munum öðlast.
Það var lúinn fiskimaður, sem
lagði rök netin á nýjan leik í
vatnið. En hann gleymdi fljótt
þreytunni þegar kraftaverkið
gerðist fyrir augum hans.
Ef við höfum nógu rnikla trú
til að hlýða, þá höfum við nógu
mikla trú til að hnika hendi
Guðs. Eg trúi því að Guð svari
bæn, og að hann svari bæn
minni, því ég vil hlýða honum.
TRÚ TIL AÐ BIÐJA
„Ef ég hefði nú hóp í kringum
mig, sem væri jafn bænhcitur og
frumsöfnuðurinn, þá væri trú
mín sterk.“ Margir líta á frum-
söfnuðinn sem hóp umvafinn
dýrðarljóma alla daga ársins. En
einnig þeir áttu sína baráttu í
bæn og trú.
Skömmu eftir að ofsóknirnar
hófust sjáum við söfnuðinn sam-
an kominn í bæn fyrir Pétri
(Postulasagan 12:5). „söfnuður-
inn hað heitt til Guðs fyrir lion-
nm. “ Þeir höfðu ástæðu til að
biðja heitt, því skömmu áður
hafði Jakob, einn lærisveinanna,
verið höggvinn. Margir ætluðu
að Jesús yrði kominn aftur að
sækja hópinn sinn áður en nokk-
ur þeirra mætti dauðanum, og
þessi atburðir voru því sem reið-
arslag fyrir þennan unga söfnuð.
Og nú var Pétur í fangelsi, og
Lúkas læknir segir okkur í frá-
sögn sinni að Heródes ætlaði
honum sama endi og Jakob
hafði hlotið.
Við getum ætlað að söfnuður-
inn hafi beðið í mikilli trú. Öll
kraftaverkin sem gerst höfðu á
undanförnum vikum og mánuð-
um voru enn Ijóslifandi í hugum
fólksins. En þrátt fyrir augljósa
nærveru Drottins í atburðum
undanfarinna vikna var nú svo
komið að ungi söfnuðurinn
vænti ekki þess bænasvars sem
kom gangandi út úr dimmri nótt-
inni. Pétur. leystur úr haldi af
englum, knúði dyra í miðri bæn-
astund. En söfnuðurinn, sem
bað heitt, neitaði að hleypa hon-
um inn. Trú þeirra var ekki full-
komin, en nógu sterk til að
hnika hendi Guðs.
EF við höfum nógu mikla trú
til að hiðja, þá höfum við nógu
mikla trú til að hnika hendi
Guðs. Bænir okkar skipta máli.
Við megum aldrei falla í þá
gryfju að ætla að það sem gerist,
muni gerast hvort sem við biðj-
um eða ekki. Jafnvel þótt trú
okkar sé ekki fullkomin, þá
svarar Guð bæn, ef við höfum
nógu mikla trú til að biðja.
TRU TIL AÐ KNYJA A
Hvað gerist í bænalífi okkar
þegar Guð virðist engu svara?
Höfum við úthald til að biðja þar
til svar fæst, eða reynum við
frekar að sætta okkur við hlutina
eins og þeir eru? Hér þarf bæði
djörfung og visku. I Matteusar-
guðspjalli 15:21-23 lesum við frá-
sögn sent fjallar um viðskipti
konu við Jesú og lærisveina
hans.
Kona þessi var kanversk. og
milli Kanverja og Gyðinga var
bæði andleg og telagsleg gjá,
óbrúuð. Konan kom samt sem
áður með ósk sína til Jesú, og af
mikilli og einlægri trú lagði hún
dóttur sína fram sem bænarefni.
En nú brá svo við að Jesús, sem
þekktur var fyrir hjálp sína við
lítilmagnann, svaraði henni
engu orði. Þegar konan lét sér
ekki segjast, komu þessir indælu
fylgismenn hans og báðu hana
vinsamlegast að trufla ekki
meistarann lengur. Hann vildi
greinilega ekkert við hana tala.
En með djörfung, sem jaðraði
við óskammfeilni, ætlaði hún að
ganga fram hjá þessum útvöldu
þjónum Jesú og knýja fram svar.
Þeir leita því á náðir hans og
biðja um að konan verði send til
síns heima, hún sé nú þegar orð-
in leiðinlega ýtin. Og Jesús svar-
ar: „Eg er ekki sendur nema til
týndra sauða af Israelsœtt. “
Kanverska konan var komin
til að fá lausn sinna mála, og eftir
tvær neitanir hefðu margir hætt,
en ekki hún. Hún laut Jesú og
sagði: „Herra hjálpa þú mér.“
En jafnvel eftir þessa einlægu
grátbeiðni fær hún enn einn
skellinn. Þessi boðskapur, og
þau forréttindi, sem honum
fylgdu, voru ekki fyrir hennar
Frh. á bls. 30.