Afturelding - 01.08.1987, Blaðsíða 26

Vilborg R. Schram
Ungur vinur minn, sjö ára,
kom í heimsókn til mín eitt
haust, rétt eftir að skólinn byrj-
aði. Ég spurði hann hvort hann
hefði sama kennara og árið
áður. Hann svaraði já og nei.
„Sú sem kenndi mér ætlar að
fara að eiga barn, en ég hef ann-
an kennara á meðan.“ Þá segi
ég, án þess þó að vænta svars.
„Hvað segirðu, ætlar hún að fara
að eiga barn, af hverju er hún að
því konan?“ Þá verður þessi
ungi vinur minn hugsi og segir
síðan: „Ég held ég viti það, hún
vill verða rík, börn eru nefnilega
dýrmæt.“
Mér verður oft hugsað til
þessa svars og oft hef ég óskað
þess að fleiri litu þannig á málin.
Verðmætamatið í þjóðfélagi
okkar er svo rangt. Svo virðist
sem börn séu oft fyrir hinum
fullorðnu og komi í veg fyrir að
foreldrarnir, þá sér í lagi móðir-
in, geti notið sín.
Við heyrum sjaldnar talað um
þau forréttindi sem það eru að
eiga barn og mega ala það upp.
Öllum foreldrum, sérstaklega
hinum kristnu, ætti að vera ljóst
hve það er mikil ábyrgð að ala
Börn eru
dýrmæt
barn í jrennan syndum spillta
heim. Abyrgð sem Guð hefur
falið okkur og vill hjálpa okkur
að bera. Við höfum í höndunum
ómótaðan leir, sem við eigum að
móta úr eitthvað fallegt og gott,
en að verkstjóra höfum við okk-
ar himneska föður.
Margir vilja flytja uppeldis-
hlutverkið meira yfir á skólana,
láta þá vera ábyrga fyrir uppeldi
barnanna og veita öllum börn-
um aðgang að barnaheimilum.
En sem fóstra og þriggja barna
móðir hef ég kynnst því að þótt
starfsfólk þessara stofnana sé
allt af vilja gert þá getur það ekki
sinnt hverju barni eins og þörf er
á. Og enginn getur komið í stað
móðurinnar og myndað það til-
finningasamband sem yfirleitt
skapast milli móður og barns.
Því er það afar mikilvægt að
móðirin geti verið heima hjá
börnum sínum á meðan þau eru
ung og annast þau.
Reyndar tel ég að unglingar
þurfi ekki síður á því að halda að
mæður þeirra séu heima, þegar
þeir koma úr skólanum. Það er
svo margt sem vill lokka og laða
unglinga til sín í dag. Ef enginn
er heima þegar skóla lýkur, þá
langar unglinginn ekki að fara
heim þar sem enginn er til að
tala við, heldur fer hann þangað
sem félagsskap er að fá. Ungl-
ingar þurfa mikinn félagsskap.
Þess vegna er nauðsynlegt að
hægt sé að mynda náið og gott
samband vináttu — milli for-
eldra og barna á ineðan þau eru
ung, því það er erfitt að eignast
vináttu þeirra á unglingsárun-
um, ef hún hefur ekki verið áður
til staðar.
Fullyrt er að börnum nægi
ekki að fá nægan mat og líkam-
lega umönnun, þau verða að
njóta kærleika, ástar og alúðar
til að þrífast. Það er svo oft sem
starf móðurinnar er vanmetið og
oft finnst mér að þjóðfélagið
refsi þeim konum, t.d. með auk-
inni skattbyrði, sem vilja vera
heima og leggja sig fram um að
ala upp heilbrigða og nýta ein-
staklinga. Við þurfum að sam-
einast um að biðja fyrir því og
vinna að því að þetta breytist, að
börnin verði álitin dýrmæt. Það
þarf að borga sig fyrir þjóðfélag-
ið í heild að mæður, eða feður,
geti verið með börnum sínum