Heimilisvinurinn - 01.05.1906, Qupperneq 69

HEIMILISVINURINN
69
beztu meðmæli meb honum; hann var kennari og
fékk bezta orð í þeirri stööu. Allir héldu, að hún
hefði fengið fyrirtaks gjaforð, og hún ætti farsæld-
arkjör í vændum. Brúðguminn kom. Hann var
fríður sýnum og vel búinn. Vígslan fór nú fram.
Hamingjuóskirnar streymdu yfir ungu hjónin og
hin unga, saklausa brúður var flutt til síns nýja
heimilis.
Fám dögum síðar kom hún aftur til trúboðs-
stöðvarinnar, sorgum vafin. Hún bað trúboðana
að bjarga sér úr því hræðilega ástandi, sem hún
var komin í.
„Hvað er það þó, Líza, sem aðþjeramar? er
maðurinn þinn drykkjumaður?“ „Ó, nei“. „Er
hann vondur við þig?“ „Nei“. „Já, en hvað heflr
þá borið í milli?“ „Maðurinn minn er holdsveikur;
ég er alla æfl bundin við holdsveikan mann“. Þessi
unga kona, sem áður hafði ljómað af lífsgleðinni,
tók nú að gráta hástöfum. Ilún hafði sagt satt.
Á brjósti hans var hvítur blettur, sem varilsviti;
en honum hafði hann getað leynt fyrir manna sjón-
um. En eins og alt það, sem í leyni er hulið, verður
opinbert, svo kom nú líka þetta leyndarmál hans
í ljós. Þessi unga kona kom aftur til trúboðsstöðv-
arinnar, af því að hún var kristin; hefði hún verið
Bramatrúar, þá hefði hún verið neydd til að vera
með manni sínum svona sjúkum. Hann fór burt
og dó eftir það, er hann hafði lifað fá ár við tak-
markaiausa eymd og voiæði. Konan átti barn og