Heimilisvinurinn - 01.05.1906, Síða 75

HEIMILISVINURINN
75
byrjar fyrst með dauðanum. Banamein hans var
berklaveikin, sem er talsvert algengur sjúkdómur
meðal kennarastéttarinnar (á Þýskalandi) og hver,
sem sá Hansen kennara, vissi að hann hlaut að
eiga skamt eftir ólifað. Guð hafði gefið honum
son, einan barna; hann var nú 10 ára, og það var
framtíð sonarins, er lá þyngst á hjarta hins deyj-
andi föður.
„Yarpið allri yðar áhyggju á drottinn, því
hann ber umhyggju fyrir honum'1, sagði prestur-
inn. „Guð, sem er faðir föðurleysingjannu og at-
hvarf og stoö ekknanna, lifir enn og hann yíir-
gefur ekki sína“.
„Það veit ég, prestur minn góður, og við það
■hugga eg mig; en samt get ég eigi hrundið kvíð-
anum úr hjarta mér, þó ég aldrei nema viti og
segi mér það einatt sjálfum, að alt vantraust sé
synd. Já, ég hefi oft játað það fyrir guði mínum,
en samt fær eigi hjartað mitt fundið frið".
„Já, í þessu felst einmitt gallinn á kristin-
dómslífi voru“, svaraði presturinn. „Allir viljum
vér trúa svona blátt áfram, en kvíðinn hertekur
oss, ef svo ber undir, að drottinn reynir trú vora.
Kæri bróðir! Treystið drotni í öllum hlutum, og
i þessu atriði getið þér öruggur gert það, því að
ég tek son yðar að mér, og ég skal gera mér alt
far um að veita honum það uppeldi, að hann verði
sannkristinn maður".
„Nei, nei, prestur minn góður“, sagði skóla-