Heimilisvinurinn - 01.05.1906, Qupperneq 88

HEIMILISVINURINN
svona uppfylt óskir og bæriir hans föður þíns
sáluga. “
„Herra hóraðsdómari," mælti Hinrik með
þrjózkusvip, „ég hélt að þór hefðuð kallað mig fyrir
yður, til þess að yfirheyra mig, en ekki til þess að
halda yfir mér prédikun."
„Þú heldur þá, að ég ætli að dæma þig. Nei,
aldrei skal það verða. Son fósturföður míns get
ég ekki dæmt. Ég hlýt að gera, alt, sem í mínu
valdi stendur, til að frelsa þig. Guð hjálpi þér.
Samt er ég að sjálfsögðu neyddur til að gera skyidu
mína, þótt ég geri það með blæðandi hjarta."
Síðan hringdihann; lögregluþjónninn kom inn,
og fór með Hinrik aftur í fangelsið.
Inni í litla fangaklefanum, bak við járnslegnu
smágluggana, sat Hinrik Kristiansen. Enginn lif-
andi maður kom þangað, til að heimsækja hann.
Eini maðurinn, sem hann fékk að sjá, var fanga-
vörðurinn; hann færði honum mat þrisvar sinnum
á dag. Kosturinn var betri en vanalegur fanga-
kostur, því á meðan á málsrannsókninni stendur,
geta fangarnir fengið svo góðan kost sem þeir óska,
ef þeir eða ættingjar þeirra. borga fyrir þá. Krist-
ján borgaði kostinn fyrir Hinrik.
Nú hafði Hinrik góðan tíma til að hugsa um
liðið líf sitt, og yfirvega, hvernig á því stóð, að
haun hafði lent í þessum hörmungum: „Æ,“ and-
varpaði hann, „bara að hún móðir mín hefðí verið
dálítið strangari við mig; hún vandi mig á að fá