Heimilisvinurinn - 01.05.1906, Síða 90

go
HEIMILISVINURINN
ab þú skulir vera kominn svona langt á lasannat
vegi. En nú er ekki annar kostur fyrir hendi
«n að þú sættir þig við þau forlög, er þú heflr
bakað þér sjálfur með syndum þínum.
„Nei, aldrei; ég tek dauðann langt fram yfir
slíka svívirðingu."
„Ó, kæri Hinrik, ertu kominn svona langt af-
vega? Ertu þá búinn að kasta barnatrúnni þinni.
Eyrst hefir þú sokkið æ dýpra og dýpra og svo á
danðinn að hitta þig í þessu ástandi og gera enda
á öllu. Er það ekki nákvæmlega hið sama sem
að ætla sér að borga skuld með því að hleypa sér
i aðra skuld miklu stærri? Ó, Hinrik! ertu virki-
lega fallinn svona djúpt; því hefði ég aldrei trúað
um þig. “
Síðan fór héraðsdómarinn að tala mjög inni-
iega til þessa bróður síns til þess að vekjá samvizku
hans. Hann minti hann rólega á líferni föður hans,
og spurði, hvort Hinrik hefði aldrei beðið um styrk
til að sigra ástríðurnar.
Hinrik hristi höfuðið. „Beðið guð, nei; slíkt
er ekki karlmannlegt."
Kristján horfði mjög alvarlega í augu honum
og sagði: „Eigum við nú ekki báðir í sameiningu
að biðja til guðs.“ Og án þess að bíða eftir svari,
féll héraðsdómarinn á hné og bað guð innilega
fyrir bróður sínum og um frelsun sálar hans. Eftir
því sem hann bað lengur, þvi heitari urðu bænar-
orðin hans, og hann hafði alls ekkert tekið eftir