Heimilisvinurinn - 01.05.1906, Page 93

HEIMILISVINURINN
93
fyrir svörunum. „Úr vinnunni ?“ spurði maðurinn.
„Já, hún fór út til að slétta lín“, svaraði stúlkan.
Ókunni maðurinn var héraðsdómarinn okkar,
hann Kristján Hansen ; hann þurkaði sér um augu,
og spurði, hvort hann mætti bíða inni, þangað til
hún kæmi heim. Stúlkan lét það svo vera.
Nú hafði héraðsdómarinn hentugt tækifæri til
að sjá, hvað fóstra hans ætti við bág kjör að búa.
Hann hafði hvað eftir annað boðið henni aðstoð
sína, en hún hafði jafnan afþakkað hana kuldalega.
Hún hafði jafnvel ásakað hann beizklega fyrir það,
að hann hefði tekið að sér að verja mál Hinriks,
náttúrlega gjört það í þeim eina tilgangi, að geta
gert sér opinbera minkun. Úr hverju hennar orði
skein gegndarlaust hatur. Hún kvað enda svo ríkt
að orði, að Kristján væri sök í allri ógæfu Ilinriks.
En Kristján var æ hinn sami mildi, góði
drengurinn. Hann hafði frétt, að móðir Hinriks
hafði nýlega heimsótt hann í fangelsinu, og hefði
hann þá nákvæmlega útlistað fyrir henni, að hann
hefði komist í betrunarhúsið, ef Kristján ekki hefði
talað máli hans svo djarflega. Hinrik hefði sagt
móður sinni, að dólæti hennar á sér hefði verið
orsök og uppspretta ógæfu sinnar, og óttaleg hefðu
forlög sín orðið, ef héraðsdómarinn hefði ekki gjört
það fyrir sig, sem hæpið væri að nokkur skilgetinn
hróðir hefði gjört. Hinrik hafði beðið móður sína
að fara til héraðsdómarans, og þakka honum alla
hans ást við þau, og biðja hann að fyrirgefa þeim