Heimilisvinurinn - 01.05.1906, Síða 94

94
HEIMIUSVINURINN
allt hið illa, er þau hefðu gjört honum. Því að ef
hann, eftir 2 árin, kæmist út úr fangelsinu, ætti
hann það ICristjáni, næst guði, að þakka. Móðir
hans skildi við hann næsta niðurbeygð, en vegurinn
til héraðsdómarans fanst henni allt of þungur, þó
hún reyndar, með sjálfri sór, liti allt öðrum augum
á Kristján, heldur en áður.
Það var ekki langt síðan, að Kristján hafði
sannspurt, að bágindi fóstru hans væru svo mikil,
að hún yrði að ganga út manna á meðal, til að
biðja um einhverja vinnu; en eftir það að hann
frétti það, þá hafði hann engan frið í samvizku
sinni, fyr en hann lagði af stað til að leita hana
uppi. Nú sem hann sat í fátæklega herberginu hennar,
rendi hann nú augum sínurn yfir liðna daga. „Drott-
inn, minn guð, ó, hversu þú hefir verið mér góður,
hjálpaðu mér, að eg gleymi aldrei að þakka þér!“
Dyrnar opnnðust, og inn kom öldruð kona,
álút og þreytuleg. Hún var hvít fyrir hærum, og
þungur örvæntingarblær yfir henni. Héraðsdómar-
inn stóð upp, tók móti henni með útbreiddum örm-
um og sagði: „Móðir min, móðir mín! hrind mér
ekki frá þér; jeg afber það ekki, að vita þig þola
skort; hrygðin þín kvelur hjarta mitt“. Prestskonan
hné meðvitundarlaus í faðm honum. Kristján lagði
hana í legubekkinn; hún náði sór bráðlega aftur,
greip hönd hans, kysti hana og sagði: „Getur þú
enn kailað mig móður þína?“