Fróði - 01.03.1913, Blaðsíða 61

FRÓÐI
253
hcnni að hann c-lskaði hana og þrisvar hafði hún lilegið svo dátt
að honnm að hann varð að hætta. En hann þóttist viss um að
hann myndi fá hana á endanum.
Hftn var fjarska ólík bræðrum sfnum. Hún var laus við
allan hroka og alla grimd. Hjartað var af gulli.
Bylting'amennirnir höfðu farið frá einni höllinni til annara
að brenna þær en bana cigendunum og bænduinir hufðu gjört
þeim orð að koma og hjálpa þeim til að brenna höli Lissac’s
ættarimíar einmitt pcgar þeir hjeldu að Valerie væri fjærverandi
þvf þeir elskuðu hana allir og vildu firra hana allri hættu. Þeir
bjuggust ekki við þvf að hún mundi koma heim einmitt þegar
þeir voru að hroðaverki sfnu.
En svona var það nú.
Og Aubert La Chasmye gat sjer til hvað skeð hafði. Hann
mundi nú að hann hafði heyrt föður sinn segja það >ftar en einu
sinni, að ef að byltingaraldan veltist þangað þá mundi hún sópa
L'ss ic ættinni burtu,
Hann steig af baki, bað þjón'nn sem sat hjá ökumauninum, að
koma ofan og halda hesti sfnum.
Svo snjeri hann sjer að Valerie.
"Jeg verð að biðja þig að koma með mjer" mælti hann.
Heriili varð hverft við, en fór þö ofan úr vagiinum, og Aubsrt
leiddi hana þangað sem hún gat sjcð bálið þar sem höllin logaði.
"Valerie” sagði han i þýðlega, "þú varst að segja, að þjer
findist æfintýrin og voðinn leika í loftinu. Þú hafðir rjett’ fyrir
þjer. Þegar þú spurðir rnig, hvort það væri orðið svo dimt að
h'illin sæjist ekki, þá skrökVaði jeg að þjer, þvf jeg vissi þá ckki
í svipinn, hvað jeg átti að segja, Svo mintist jeg þcss, að það
var æfinlega best að segja þjer s-mnleikann. Jeg mundi þá eftir
þvf, að þú hafðir sagt mjer.fyrir löngu síðgn, að ef að það aetti