Fróði - 01.03.1913, Blaðsíða 15

FRÓÐl
2oy
Clarks tóku þeir sjer stöðvar nálægt austur-horni virkisins og hófu
skothrfð, þótt þýðíngarlftið mætti virðast, þar sem enn var myrkt
af nóttu.
Jazon frændi hafði náð f Lagnace og Basseron og fengið hjá
þeim skotfæri nokkur — púður manna Clarks var alt orðið ónýtt á
hinni vótsömu hergöngu.
Á nfundu stundu var vfrkið umkringt á allar hliðar af mönn-
um clarks og skothrfð dundi á þvf hvaðariæfa.
Á þessum stað voru'þeir einkar vel settir, þvf þeir stóðu svo
lágt, að fallbyssur Hamiltons, er voru á fiðru lofti f virkinu, náðu
ekki niður til þeirra — kúlurnar úr þeim flugu hátt 3'ffr höfðum
þeim,— En byssuskot frá skotholum virkisins heimsóttu þá jafnt
og þjett og gerðu usla nokkurn meðal þeirra.
Þótt Beverley hefði starfa mikirin, var þó hugur hans stöð-
ugt hjá Alice. Hann var hræddur um, að hún væri enn fangi
Hamiltons og þvf f stöðugri hættu fyrir skotum hans eiginn
manna f þessu ónýta virki. Mundi hann rokkru sinni sjá hana?
Mundi hún elska hann enn? Hver skyldi verða endir á öllu þessu?
Slíkar hugsanir hafa ásött elskendur frá upphafi og munu gera það
rneðan ást lifir milli karls ög konu.
Clark var stöðugt á hlaupum frá deild til deildar. Hann
pam snöggvast staðar hjá Beverley og spurði:
“Hafið þjer næg skotfæri?”
•‘Djöfuls-meira mikið, eti getum skotið. Falleg sjóðandi
vitleysa^ eyða þeitr á ekkert. Sýnist mjer betra brcntia virkTð.
Brenna út þefdýrin (skunks).”
‘‘l’alaðu, þegar á þig er yrt, góði maður,” rnælti Clark nokk-
uð snúðugt. Hann reyndi, að sjá, þótt dimt vaui, h\er talað hefði.
“Hver andskotinn! Jeg ekki sþytja þig, ef mjer er rnál að
tala. Tala, ef mjer er mál og skjóta eins. Þú -betur passa þitt