Fróði - 01.03.1913, Blaðsíða 59

FRÓÐI
251
Seinust af ættinni.
---:0:--—
Bj’ltingainennirnir höfðu kveikt í ln'illinni á haustkvelíái einu,
og þegar tunglið var koinið upp \’ar hið gamla höfuðbðl Lissac's
•ættarinnar öskuhrúga ein og rauk ör ríistunum en í kringum
deyjandi eldana og rjúkandi rústirnar dönsuðu tryltar og æðis-
gengnar mannsmyndir eins og púlcar f hinum neðri heirnum.
Greifinn og sonur hans höfðu látisi f eldmum. Þeir kusu að
verjast og deyja heldur en að falla f hendur hinna miskunariausu
ðvina sinna.
Hún \uu hötnð, Lissac-ættin, af bændagönnunum, landsetum
þeirra. Ba-ndurnir máttu ekki slá hveit ð sitt cða hafrana fyrri
en heriamaðurinn, landsdrottinn þeirra, Itafði lokið við að skjóta
akurhænurnar. Og þá var uppskeran oft orðin önýt, alt fallið.
S\'o urðu bændurnir oft að yfirgefa akra sfna og vinna á landi
herramannsins. Og margar voru fleiri ástæðurnar og meiri
fyrir hatri bændanna \ ið landsdrottinn sinn. Og synir hans
báðir. Mönnum stóð af þeim viðbjóður og ótti, ölluin landsetum
greifadæmisins. Þetta var rjett um stjórnarbyltinguna miklu f
Frakklandi fyrir rúmum ioo árurn. Og gre.faftúin var bæði
hrokafull og drambsöm og hafði aldrei reynt að vinna ást þessara
leiguliða, sem svo lengi höfðu orðið að stynja uudir oki Lissac’s
ættarinnar.
En nú var greifinn og greifafrúin og báðir synir þeirra
dauðir. Hefndin hafði grúft sig yfir hina hötuðu ætt
Þá vildi það svo til þetta sorglega kvöld, að hún Valerie de
Lissac kom heim úr veislu frá fjarlægri höllu, heimili Chesnay-
ættarinnar og hintl ungi Aubert (auðbjartur) La Chesnaye reið