Fróði - 01.03.1913, Blaðsíða 7

FRÓÐI
199
Sjcra Bcret tók upp sverðið, cr hann hafði slcgið úr hendi
Hamiltons.
“Bfðið,” kallaði hann, ‘‘fáið tnjer skeiðarnar af sverði þessu!”
Hatnilton snen sjer við.
‘‘Fáið mjer skeiðarnar. Jeg vil hafa þær!”
Ríidd prests var ómjúk. Hamilton leist ekki að þverskallast.
Höndin hans skalf að mun, er hann afhenti skeiðarnar.
Prestur slíðraði sverðið og hengdi það í belti sitt hjá maka þess.
Góður, sannur prestur hefir “sinn djöful að draga”, og hann
ekki ljettan. Orðtak hans er: “Berið hver annars byrði.” Sjera
Bcret vissi tæplega af þunga, er hann hóf lfkama Alice á arma
sjer, svo var ha'rmur hans sár. Öll sú sorg, er dauði hennar hafði
f för með sjer, lagðist nú á hann með heljar-þunga. En er hann
nálgaðist hús RoussíUons tók hann að kenna þreytu. Hann varð
all-nráttvana, er hann kom að kofa Bourciers. Iíann barði á
dyr. Allir voru í svefni, en hann knúði hurð svo knáfega, að
loks var upp lokið fyrir honum.
I'arnsworth opnaði blóðsprungnu augun sfn kringum klukkan
átta að morgni og vissi ekki sitl rjúkandi ráð f fyrstu. Hann leit
nokkuð kindarlega út, vitandi fátt nema það, að hann hafði verið
blindfullur. Hausinn hans var sem laminn sleggjum. Hann sá
sjera I5eret á knjám fyrir framan krossmarkið, mcð hcndur rjettar
mót himni.
Gleðisvip brá á andlit Farnsworths, er hanti kertdi prest.
Nú tók hann að.muna alt ljóslega og sár-skammaðist sín. Hann
hafði svfvirt gestrisni prests með dýrslegu ofáti og ofdrykkju'.
“Jeg er viðbjóðslegur svoli,” mælti hann lágt; “hvf rekið þjcr
mig ckki út eins og hund, faðir?”