Fróði - 01.03.1913, Blaðsíða 2

194
' FRÓÐl
worth' og liafði Farnsworth verið í höndum hans eins og lamb f
klóm á ljóni.
Prestar eru vafalaust þeir menn — eða ættu að vera, — er
mest elska friðinn, og ófúsastir eru til bardaga; en vera má, að
einn af hverjum tlu þúsundum sje svo skapi farinn og sje gæddur
þeim burðum, að ekki sje vert að reyta hann til reiði. Hamilton
áleit engan sinn jafningja. Um leið og hann óð að sjera Beret,
ruddust úr honum blótsyrði ómjúk. Það, sem sjera Beret mælti,
hefir, ef til vill, heyrt undir einhverja prestlcga áminning.
Mánabjart var; birtan ákjósanleg,
“Eruð það þjer?” öskraði Hamilton, “þjer rænandi hræsn-
ari, kominn beint úr helvíti.”
Einhverju svaraði prestur, Það voru ckki lofsyrði; brenni-
steins-þefur var að ræðu hans. Minnist þess, að prestur gctur
naumast búist við, að vera betri en Pjetur postuli, en hann gat
jafnvel tekið upp í sig, ef illa var að honum farið.
JVicnn þessir tóku þegar að berjast af hinni mestu snild ckki
síður en bræði. Ó, hefði Alice getað sjeð fögru vopnin sfn fara
sem leiftur gegnum loftið, heyrt vopnabrakið og sjeð gneistana
leiftra frá þeim. llefði hún sjeð hinn undraverða vopnaburð, er
þeir skiftust höggum, mundi fagnaðar-roði hafa lagst á náföla and
litið hcnnar. Hún hefði skilið til fullnustu hvert einasta vopn-
fimis-bragð þeirra, því sjera Beret var einmitt sá, er kent hafði
henni vopnaburð og vopnfimi.
Ilamilton komst þcgar að raun um hinn meistaralega vopna-
burð prests og fylti það hann undrunar. Hann tók þá að gæta
varúðar, en neytti samt allrar orku. Nærri lá, að hann fengi lag
í hjartastað. Þetta vakti hjátrú hans, er hann hafði í fullum
mæli. Hann mintist nú þess, er Baríow hafði sagt f spaugi urn
franjkomu “djöfla-prestsins” eða “prest-djöfulsins” í húsi Rousill-