Fróði - 01.03.1913, Blaðsíða 16

208
FRÓÐl
verk eirrs og hvftur maður. Loka eigin túla, ef þig vantar lolca
einhverju!”
“Ó, það ert þú, Jazon. Þú Crt svo lftill, að jeg sí. þig ekki.
Þú tnátt tala kjálkana lausa frá haustium, el þú vilt,” sagði liann
brosatidi. Sfðart sneri hatin sjer að Bever'ey og mælti: "Haldið
áfram skothrfðínni og háreystinni' Virkið verður á okkar valdi á
morgun.”
“Hvaða nauðsyn er á, að bfða til morguns?” spurði Beverley
óþolinmóður. “Við getum rifið þetta virkis-skrifli niður með
höndunum á hálfurn klukkutfma.”
"“Jeg er ekki á sötnu skoðun Beverlcy. Það er betra, að
vera viss f sinni sök. Gerið eins og jeg sagði yður, en verið tilbúnir
til áldaups, nær sem vera skal. Okkur má ekki bregðast^ að
handsama hárkaupmanninn’
Clark hjelt leiðar sinnar, segjandi örvaudi gamanyrði hvar,
sem hattn mætti flokki sitma manna. Hantt kunni tökin á þessum
óháðu, ómentuðu, óstýrilátu, en hraústu og fratngjörnu mönnum.
Margir þeirra voru svipaðir Jazon frætida, trúir sem stál, en harð-
ir eins og tinna. Ákveðin skipun þótti þeim smán; en spaugsyrði
f hættunni miðri gerði þá að ósigrandi hetjum ásamt alvarlegri
forustu. Þótt undarlegt kunni að virðast, þá voru það einmitt
slfkir menn, — þessi hetju-andi — er kom á fót mikla og óháða
latidinu, er nefnist Bandarfki Vesturheims.
Beverley hlýddi boði Clarks og hjelt uppi skothrfð alla nó'.t-
ina. Þetta var lýjandi verk 'og undir dögun fór þreytan að taka
menn hans tökum.
Beverley studdist fram á skfðgarð nokkurn og tók sjer litla
hvfld. Auðvitað var hann að hugsa um Alice. — Hanti hrökk
við, er hann heyrði lítinn franskart matm, sjer til hægri handar,
gefna nafn hennar.