Fróði - 01.03.1913, Blaðsíða 10

202
FRÓÐI
XIX. KAPITULI.
ÁHLAUPIÐ.
Þess var áður <^etiðf að það var siður Rauðskinna, að hleypa
af byssum sfnum, íiður en þeir komu til virkisins með fregnir til
Hamiltons. Gerðu þeir það bæði til þess, að tilkynna, að höfð-
ingjar væru f nánd og svo til þess, að hreinsa hó'.ka sfna, áður en
þeir legðu á næstu hár-veiðar. Skothrfð f fjarska var þvf virkis-
bfium engin nýung. Sarnt sem áður hrökk Hainilton ákaflega
við, er 5 eða 6 byssúskot heyrðust um sólarlagsbil nálægt virkinu.
Hann og Ilelm, ásamt tveim öðrum deildarforingjum, sátu
við spil, en sjóðandi vatnsketill var á arni, og flutti boðskap um,
að heitt “toddí” væri f vændum.
‘‘Hver skollinn”, hrópaði Farnsworth, “þjer hrökkvið við
eins og ástsjúk yngismær. Jeg hjelt fyrst að kúla hefði hitt yður
í hjartað.”
“Hrökkvið þið við, meðan tfmi er til. Þetta er Clark. Hann
verður búinn að brjóta þennan hjall ofan á hausana á ykkur áður
en næsta morgun-sól lýsir.”
Urn leið og hann sagði þetta, fór hariii að lfta eftir toddíinu,
er hann hafði meðgerð með.
Þykkju-svipur kom á Hamilton. Alt frá hinu undarlega
hvarfi Barlows deildarforingja, var honum óljúft, að heyra Clark
nefndan. Honum hafði oft komið til hugar, að Barlow hefði lent
í greipuin Clarks. Enda var Hamilton ekki búinn að ná sjer ti!
fulls, eftir fund þeirra prests.
“Þegar “toddfið’’ er orðið mátulega blandað,” sagði Helin
glaðlega, “ætla jeg að mæla fyrir skál “Alice-RoussiIlon-fánans”,
er heill flokkur breskra hermanna hefir ekki getað fcst greipar á.”