Muninn - 01.04.1965, Page 29

nemendur fara ýmis stökk á dýnu eða
kenna þeim helztu aðferðir og ýmsa tækni
í frjálsum íþróttum, eða jafnvel kenna lífg-
un úr dauðadái og fyrstu hjálp á slysstað.
Síðustu 15 mínúturnar ætti svo að nota í
körfuknattleik, blak eða handknattleik, og
þyrfti kennarinn helzt að geta kennt nem-
endum Jrýðingarmestu reglur og eitthvað
um leik-aðferðir.
Leikfimikennslan miðar alloft mikið að
æfingum undir próf, og einmitt þess vegna
vil ég láta sleppa þeim. Það er líka aðeins
til að hlæja að, ef hugsað er um hvaða gagn
menntamaður hefur af prófi í búkmennt-
um. En það eiga allir að fara í leikfimi og
umfram allt að setja þá í sjúkraleikfimi, sem
fá vottorð hjá lækni. „Þetta verður aðeins
til þess, að meira verður skrópað í leikfimi-
tímum en nú er,“ segir af til vill einhver.
Getur verið, en það er ekki þar með sagt,
að sleppa eigi einkunn fyrir leikfimina, Jrótt
prófin verði felld niður. Það má t.d. gefa
einkunn fyrir ástundun og tímasókn, og þá
ættu jafnvel þeir, sem lítið geta, að gert
fengið góða einkunn í leikfimi.
íþróttafélagið hefur starfað á sama grund-
velli og undanfarin ár. Það hefur reynt að
stuðla að aukningu íþróttaáhuga meðal
nemenda í skólanum og koma á keppnum
innan skólans og utan. En það hefur bagað
mjög alla starfsemi íþróttafélagsins, að það
hefur ekki haft efni á að fá þjálfara til að
æfa skólaliðin fyrir keppni við önnur félög,
og árangur hefur að sjálfsögðu verið mikið
eftir því. Efniviðurinn er ágætur, það hef
ég heyrt frá mönnum, sem vit hafa á Jress-
um málum, en öllum ber þeim líka saman
um, að við gætum náð miklu lengra, ef
fengist góður þjálfari til okkar. Það væri
því rnjög æskilegt, ef skólinn réði til sín
mann, sem væri fær um þetta. Það þyrfti
að sjálfsögðu að vera íþróttakennari, og ég
er viss um, að það er nægilegur grundvöll-
ur fyrir slíkan mann í skólanum. Það vant-
ar t. d. leiðandi mann í félagslíf skólans og
einnig er nauðsynlegt, að umsjónarmaður
fyrir íþróttahúsið verði fenginn, ef á að
nota það í mörg ár enn. Skólinn er alltaf að
stækka, og Jrað fer ekki að veita af einum
íþróttakennara í viðbót. Og ég er ekki í
nokkrum vafa um, að margir yrðu um boð-
ið, eftir því sem ég hef heyrt á skotspónum.
Það er margt annað, sem gjarnan mætti
nefna og betur mætti fara, en allt verður
ekki gert í einni svipan, og munu aðrir síð-
ar meir, sjálfsagt skrifa um það. Þó get ég
ekki annað en minnzt á leikfimiáhöld þau,
sem notuð eru við kennsluna. Maður nokk-
ur, sem býr hér í bæ og kunnugur er leik-
fimikennslu, bæði hjá okkur og annarsstað-
ar, sagði mér um daginn, að stórfurðulegt
væri, að enginn skyldi enn hafa slasazt á
leikfimidýnunum. Þannig er það oftast, að
ekki er að gert fyrr en í óefni er komið. Þarf
venjulega eitt slys, til þess að menn ranki
við sér. Eg er viss um, að hér er ekki um
trassaskap að ræða. Ég veit af reynslu, að
í stórum bæ er í mörg horn að líta, og
finnst þá sumum seint komið að sínu horni.
Með þessum línum vildi ég benda á það,
sem mér finnst helzt ábótavant í sambandi
við leikfimi- og -Jrróttamál skólans. Það er
nú svo, að flestir eru gjarnari að nefna það,
sem betur mætti fara, en það sem gott er.
En Jró er það minnisstæðara en hitt. Hjá
okkur, sem erum að kveðja þennan gamla
skóla, fellur það í gleymsku, sem miður hef-
ur farið, en þess, sem hefur glatt, minnast
allir, og frá góðum stað verða ætíð góðar
minningar.
Birgir Guðmundsson.
MUNINN 137