Muninn - 01.04.1966, Blaðsíða 17

„Hann pantar hér blá vínber öðru
hvoru“, sagði pakkhúsmaðurinn. — „Eg
veit ekki hvers vegna, en við getum ekki a£-
greitt hann.“ — „A£ stað“, hrópaði hann til
gráklæddu burðarmannanna. Bókhaldarinn
sneri aftur til klefa síns, og ég veitti því
ekki lengur athygli, hvort þeir hlóðu því á
bílinn, sem stóð á vörulistanum. Ég sá móta
fyrir björtum kjallaraglugganum. Elsa
Barskoleit var að dansa, grönn og fölleit í
græna bolnum sínum. Þennan morgun ók
ég aðra leið en mér var ætlað.
Aðeins einn ljósastaur stóð uppi af þeim,
sem við höfðum leikið okkur við, og hann
brotinn. Flest húsin voru hrunin, og það
skrölti í bílnum mínum, þegar hann hoss-
aðist í djúpum holunum eftir sprengikúl-
urnar. Aðeins eitt barn stóð nú á götunni,
sem áður var krökk af börnum. Gugginn,
dökkhærður drengur húkti á veggjarbroti
og dró myndir í hvítt ryklagið. Hann leit
upp, er ég fór framhjá, en laut síðan höfði
á ný. Ég nam staðar fyrir framan hús Basko-
leits og steig' út úr bílnum. Litlu búðar-
gluggarnir voru rykfallnir, pappaöskj urnar
beyglaðar, og grænleitur pappinn var svart-
ur af óhreinindum. Ég leit upp eftir hús-
veggnum, sem gert hafði verið við, opnaði
dyrnar að búðinni og gekk niður, hægum
skrefum. Það var sterkur þefur af súpu-
kryddi, sem lá í kekkjum í pappaöskju við
dyrnar. Það hafði komizt raki að því. En nú
ég sá bakið á Baskoleit og gráa hárið undir
húfunni lians. Hann var að bisa við að
liella ediki úr stórri tunnu í litla flösku.
Hann átti augsýnilega í erfiðleikum með
sponsið á tunnunni. Súr lögurinn flaut um
fingur hans, og niðri á gólfinu var kominn
pollur, þar sem viðurinn var tekinn að
fúna, svo að hann brakaði undir fótum
Baskoleits. Súr þefurinn fyllti vit mín. Við
búðarborðið stóð kona í rauðri kápu, sem
horfði tómlátlega á gamla manninn. Að
lokum virtist liann hafa fyllt flöskuna,
hann setti tappann á hana, og ég end-
urtók það, sem ég hafði sagt er ég kom inn
úr dyrunum, sagði hljóðlega: „Góðan dag“,
en ég fékk ekkert svar. Baskoleit setti flösk-
una á borðið, andlitið var fölt og órakað,
og núna leit hann á konuna og sagði: „Dótt-
ir mín er dáin — Elsa — “ „Ég veit það“,
sagði konan hásum rómi, „ég hefi vitað það
í fimrn ár. En ég þarf að fá þvottaefni."
„Dóttir mín er dáin“, sagði Baskoleit.
Hann horfði á konuna, eins og þetta væri
nýafstaðið, horfði ráðvilltur á hana, en
konan sagði: „Eittkíló í lausu máli“. Basko-
leit dró frarn svarta tunnu undan búðar-
borðinu, hrærði í henni með blikkspaða og
tíndi skjálfhentur nokkra klumpa í brél-
poka.
„Dóttir mín er dáin“, sagði hann. Konan
þagði, og ég leit í kringum mig, sá ekkert
nema rykfallna hveitipakka, edikstunnuna,
sem nokkrir dropar láku úr, þvottaefnið og
auglýsingaskilti, þar sem ljóshærður bros-
andi drengur var að borða súkkulaði, sem
ekki hafði verið fáanlegt í mörsr ár. Konan
stakk flöskunni í innkaupanetið, setti
þvottaefnið við hliðina á flöskunni, skellti
nokkrum aurum á borðið, og um leið og
hún sneri sér við og gekk framhjá mér,
bankaði hún með fingrinum snöggvast á
ennið og brosti til mín.
Minningarnar þyrptust í huga minn. Ég
minntist liðinna daga, er ég var svo lítill, að
nefið á mér náði ekki upp fyrir búðarborð-
ið, en nú átti ég ekki í erfiðleikum með að
sjá yfir glerskápinn, sem bar nafn kexfyrir-
tækis, en hafði nú ekkert að geyma nema
rykfallnar pappaöskjur með mjöli. Um
stund fannst mér ég orðinn lítill á ný. Nef-
ið á mér hvíldi undir óhreinni borðrönd-
inni, í liendi mér voru aurar fyrir brjóst-
sykri, ég sá Elsu Baskoleit dansa, heyrði
fólkið í húsagarðinum hrópa „skækja“ og
viðbjóður“, þar til rödd Baskoleits kom mér
til sjálfs rníns.
„Dóttir mín er dáin“, sagði hann. Hann
sagði það vélrænt, næstum tilfinningalaust,
þar sem hann stóð við búðarborðið og
horfði út á götuna. — Framhald á bls. 146.
MUNINN 125