Muninn - 01.04.1966, Blaðsíða 34

Skammt er milli skota.
Skýlaust mun nú það:
Erling allir nota
í enniskúlustað.
Þótti nú ritstjóranum nóg komið og vildi
ólmur slíta fundi. Þá orti Hjalti Pálsson:
Vanmáttur Erlings rennur mér til rifja.
Raun er að vita svo ósjálfbjarga mann.
Fundarstjórann farið er að syfja.
Flestir reyna að yrkja níð um hann.
Varð nú ekki lengur staðið á móti vilja
Ljóðaföður og var fundi slitið. A fundinum
hafði lítill miði gengið meðal manna og
höfðu þeir krotað á hann eina og eina hend-
ingu. Varð úr því hin snotrasta sonnetta,
sem með lipurð má raula undir laginu „Nú
andað suðrið. . . . “
H. Bl.: Oft á kvöldin yrki eg ljóð um Grétu,
G. F.: andinn svífur hátt á vængjum þöndum.
H. F.: Hugurinn finnur stað í ljóðalöndum,
J. Bl.: les af andans trénu marga hnetu.
R. A.: Astarstjarna liátt á himni grætur,
JH.J.: lielgar lindir spegla unaðsfoldu.
H. Þ.: Tár mín hrynja oná maðk í moldu,
R. J. R.: má samt hvíla einn um langar nætur.
H. Bl.: „Strengur er brostinn, brátt er þorrið afl.“
H. F.: Blóð mitt er heitt, en andinn virðist þrotinn
J. Bl : í kaffi mínu kornið tóbaks finn.
G. F.: Ljóð rnitt er aðeins hálfkák eitt og hrafl,
H. F.: hugarins kraftur löngu niðurbrotinn.
H. Bl.: Fíflaði dólgur fríða svannann minn.
Ekki verður meira kveðið að sinni.
— 7 vö tillmgði
Framhald af blaðsíðu 134.
Hann datt niður við dyrastafinn. Ýsurn-
ar lentu á þröskuldinum við fætur konunn-
ar.
Fiskisagan flaug um þorpið. „Hjartað,“
scjgðu menn um leið og þeir flögguðu í
liálfa stöng. „ Hann fór einum of snemma.
Það lítur nefnilega út lyrir gott tíðarfar
næstu daga.“
Framhald af blaðsíðu 135.
í loftið og missti handfestuna. Hann féll
niður. Höfuðið kom á borðstokkinn áður
en liann skall í sjóinn.
Rigningardroparnir héldu áfram að detta,
sumir á bryggjuna og aðrir í sjóinn, eins og
þeim fyndist hann ekki nógu djúpur.
Þeir fundu hann daginn eftir. Veðrið var
svipað, og þeir voru þess vegna í slæmu
skapi, þótt þeir vissu, að nú myndi rýmk-
ast við bryggjurnar og einhver þeirra fá
skúrinn hans. Og einn þeirra muldraði:
„Hann fór einum of snemma. Hann var
ekki buinn að gera við skúrinn sinn.“
T.
112 MUNINN