Muninn - 01.04.1966, Blaðsíða 24

með því að hafa viðfangsefnin létt og á
flestra færi til að auka almennan áhuga, og
það verður reynt á vetri komanda að knýja
menn beinlínis til samstarfs."
„En hverja telur þú ástæðuna fyrir hinu
mikla sjálfkjöri, sem átti sér stað nú á sl.
aðalfundi Hugins?“
„Sakir minnar þingeysku — hm — hóg-
værðar get ég ekki haldið því fram, að það
hafi stafað af sérstökum yfirburðum fram-
bjóðenda fram yfir aðra, heldur aðeins
vegna þessa leiðinlega áhugaleysis nem-
enda.“
„Hefurðu nokkuð á prjónunum varðandi
stúlkurnar, Jón?“
„Þú átt við í sambandi við Hugin? Já,
það var nú það, eins og stendur. Auðvitað
vil ég allt fyrir þær gera, blessaðar. Þær
verða að koma með eins og aðrir, t. d. á
málfundum, og við munum efna til sér-
stakra málfunda fyrir þær, ef þess verður
almennt óskað. Mér finnst, að leikir og
skemmtanir nái ekki fullkomlega takmarki
sínu, nema konur séu annars vegar, karl-
mönnum til yndis og ánægju. — Til dæmis
vil ég, að í nemendaskipti, séu valdar hin-
ar fríðustu og föngulegustu, skemmtilegir
ferðafélagar, um leið og þær eru sýnishorn
af kvenpeningi M.A.“
„En hvað finnst þér annars um nenrenda-
skiptin?"
„Mér finnst sjálfsagt og eðlilegt, að
menntaskólarnir skiptist á nemendunr og
stuðli þannig að auknum kynnum nrilli
skólanna, svo að þeir geti lært lrver af öðr-
unr. Þess vegna ætti fyrst og fremst að velja
þessa nemendur úr 4. og 5. bekk, því að 6.
bekkingar geta lítt hagnýtt þá þekkingu,
sem þeir fá í nemendaskiptunr, þar senr
þeir hverfa strax frá skólanum. Hins vegar
finnst nrér 3. bekkingar ekki liafa fengið
næga þekkingu á sínunr eigin skóla til að
vera sendifærir."
„Er svo nokkuð, senr þú vildir segja að
lokum?“
„Nei, ja, ekki nenra þetta, senr allir segja
við slík tækifæri: Ég vona, að nýkjörin
stjórn reynist dugandi og skora eindregið
á nemendur að sýna dugnað og áhuga með
því að lrjálpa okkur að halda uppi merkinu.
Við setjum allt okkar traust á nemendurna
í lreild, því að án þeirra getum við ekkert
gert.“
Ég þakkaði Jóni viðtalið fyrir hönd Mun-
ins og óskaði honum gæfu og gengis í starf-
inu.
„Jú, takk,“ sagði Jón, „og nú skulum við
koma niður á ball og mæta örlögum okkar
með karlnrennsku . . . . “
G. F.
- Lífsins tré
Framlrald af blaðsíðu 130.
ar, lofaði að koma aftur nreð fuglunum, og
þá skyldi hann taka nrig nreð sér, þegar
lrann færi til baka. Ég gæti ekki áfellzt
lrann þótt hann kænri aldrei aftur, þvíað
það er ekki nema mannlegt, og þessvegna
ekkert ljótt við það.
Og nú stend ég hér og horfi á spegil-
nrynd nrína í litlum polli, senr er senr óð-
ast að lrverfa niðurámilli steinanna, nú er
ekkert eftir, og ég geng áfranr eftir fjörunni.
Ég veit, hvað fólk segir, ég er gála, senr
fleðrast utaní nafnlausan og skrítinn út-
lending, en mér er sama lrvað fólk segir,
núna þegar ekkert ljótt er lengur til í
heiminum.
Ég geng eftir fjörunni og svipast unr eft-
ir vorfuglununr, þeir lrljóta að fara að koma
bráðunr. Kannski kenrur hann nreð þeim,
kannski ekki, allt senr ég veit er það, að ég
bíð eftir því að fá aftur að bragða á ávöxt-
ununr af lífsins tré.
Alheimsfjörðurinn liggur hérna fyrir
franran nrig, ég á þó einhvern að; það er
gott að hafa einhverntínrann þekkt al-
heinrsfjörðinn.
Gr. E.
132 MUNINN