Muninn - 01.04.1966, Blaðsíða 38

3. G. S mín.
Stefán Ásgrímsson 16,24
Guðmundur Sigurðsson 20,12
Guðmundur Arnaldsson 21,39
Samtals 58,15
í-
— Frá formcinni...
Framhald af blaðsíðu 133.
greint. T 1. tbl. Gambra ritar formaður
Hugins grein, er hann nefnir „Sundurlaus-
ir þankar á síðkvöldi“. í þessari grein kvart-
ar hann mjög undan fjárleysi og spyr, hvort
nokkur geti ætlazt til þess, að Huginn kosti
fyrirlesara norður, þegar kassinn sé tómur.
Hér gefur hann hreina yfirlýsingu um, að
kassinn sé tómur og tilgangslaust að leita
til sín, enda töldum við þá, að við hefðum
ekkert til lians að sækja. Síðar komst Hug-
inn ylir fé, en það fór ekki hátt, og fékk
ég aldrei neina vitneskju um þetta mikla
happ, heldur lifði í þeirri trú, að fjárráð
Hugins væru söm sent áður, semsagt engin.
Eftir þessa opinberu yfirlýsingu formanns-
ins um algjört féleysi, er vart til of mikils
ætlazt af honum, að hann tilkynni deildun-
um, þegar fjárráðin batna, svo að einhver
hugsun geti legið því að baki að leita til
ltans. En því miður kom aldrei til þess. Þar
með eru upptalin þau ,,loforð“, sem gefin
voru, og vona ég, að minnsta kosti einhverj-
ir geti séð, að það er ekki einungis leti um
að kenna, að við höfum ekki staðið’ við þau
öll.
Að lokum vil ég þakka þeim, sem tekið
hafa þátt í starfsemi okkar í vetur, en ég
harma það, að álntgi sá, sem fram kom á
málfundinum lyrir starfi deildarinnar,
skuli ekki hafa komið fram fyrr og þá sem
hjálp til okkar við að byggja upp starf henn-
ar.
Ríkharður Kristjánsson.
— Daubi Elsu Ba.skoleit
Framhald af blaðsíðu 125.
>>Já“, sagði ég.
„Hún er látin“, sagði lrann.
„Já“, sagði ég. Hann sneri við mér baki
með hendurnar í gráu treyjunni sinni, sem
orðin var flekkótt.
„Henni þóttu góð vínber, — blá vínber,
— en nú er hún dáin“. Hann sagði ekki:
„Óskið þér einhvers?" eða: „Hvað get ég
gert fyrir yður?“ Hann stóð hjá ediktunn-
unni við búðarborðið og sagði: „Dóttir mín
er dáin“, eða: „Hún er látin“, án þess að
líta á mig.
Mér fannst ég standa þarna heila eilífð,
yfirgefinn og gleymdur, nreðan tíminn þaut
hjá umhverfis mig. Ég hrökk við, þegar aft-
ur kom kona inn í íbúðina. Hún var smá-
vaxin og þybbin, hélt á innkaupatöskunni
fyrir framan sig, og Baskoleit sneri sér að
lrenni og sagði: „Dóttir mín er dáin“. Kon-
an sagði „já“, fór svo skyndilega að gráta
og sagði: „Þvottaefni, ef þér vilduð gera
svo vel, eitt kíló í lausu máli“, og Baskoleit
gekk inn fyrir borðið og hrærði með blikk-
spaðanum í tunnunni. Konan var enn að
gráta, er ég gekk út.
Guggni, dökkhærði drengurinn, sem
húkt hafði á veggjarbrotinu, stóð á þrep-
inu á bílnum mínum, horfði husfanoinn á
útbúnaðinn, teygði hendina inn fyrir op-
inn gluggann og fiktaði við stefnuljósin.
Drengurinn hrökk við, þegar ég stóð skyndi-
lega við hlið hans, en ég tók hann í fangið,
horfði í tekið, óttaslegið andlit hans, tók
epli úr einum kassanum, sem stóð á bíln-
um, og gaf drengnum. Hann horfði undr-
andi á mig, þegar ég sleppti honum, svo
undrandi, að mér brá, og ég tók annað epli
og enn eitt, stakk þeim í vasa hans, ýtti
þeim undir jakka hans, mörgum eplurn,
áður en ég steig inn í bílinn og ók af stað.
(Þýtt úr „So ward Abend und Morgen“).
]■ H. ./.
146 MUNINN