Muninn - 01.05.1997, Page 55

starfsfólk og nemendur - og ekki síst samspil allra þessara þátta.
Samvinna, samvera, samlíf í því umhverfi sem skólinn er. Heild,
sem allir hlutar falla að í sæmilegri sátt.
Menntaskólanum á Akureyri er slitið 17. júní með athöfn þar
sem saman eru komnir um það bil 1000 gestir. í hátíðarveislu
nýstúdenta að kvöldi þess dags eru jafnan 700-800 manns,
nýstúdentar, ættingjar þeirra og vinir. Og kvöldið áður er haldin
svokölluð MA-hátíð og þar er annar eins fjöldi gamalla nemenda
skólans saman kominn. Hvað er svona merkilegt við það?
Sumum þykir ekki mikið til þess koma þótt í sambandi við MA
sé haldin tveggja daga hátíð þar sem saman koma eftir alkunnri
reikningsaðferð tvö þúsund og fimm hundruð manna. Öðrum
þykir þetta merkilegt. Brautskráning stúdenta annarra skóla á
landinu er ekki jafnstór eða jafnfjölmenn hátíð. Hátíðin er auk
þess meiri en ella þar sem saman falla brautskráningin og
þjóðhátíðardagur íslendinga. Þetta er sannkölluð fjölskyldu-
stórþjóðhátíð. En hér er enn eitt atriði merkilegt. Það er hin
mikla hollusta sem gamlir nemendur sýna skóla sínum. Hin
ótrúlega sterku bönd sem binda þá þessum skóla, svo sterk að
þeir fara jafnvel um hálfan heiminn til að geta verið hér einmitt
þessa daga. Hvað sem öðru líður hlýtur þetta að vera merkilegt.
Hvað er það sem bindur þessi bönd? Hvers vegna sækja gamlir
nemendur aftur og aftur á þessar slóðir? Af hverju er þetta
svona hér en ekki annars staðar? Hvað er svona merkilegt...?
Trúlega eru fæstir þessir góðu félagar saman komnir hér til að
rifja upp diffurjöfnur, staðaloxunartölu hálfhvarfa, passé
composé, könnun á reykingum nemenda á heimavist eða
setningahlutagreiningu. Enda þótt mikið sé lært og í mörgu
prófað er það oftast eitthvað allt annað sem skólinn skilur eftir í
minningunni. Vissulega er námið óhjákvæmilegur þáttur í
undirbúningi frekari menntunar, vörður á leiðinni til lífsins. Síst
skyldi vanmeta þann þátt. En það er eitthvað allt annað sem
heldur vöku fyrir fólki alla tíð, allt að lífsins enda. Hér er
reglulega rifjað upp hvað þessi eða hinn kennarinn eða
nemandinn gerði eða sagði fyrir tíu, tuttugu og fimm, fjörutíu
eða jafnvel sextíu árum. Það sem nemendur gerðu saman, fóru í
þessa ferð eða aðra, léku í þessu leikritinu eða hinu, gerðu þetta
eða hitt á þessu ballinu eða hinni kvöldvökunni, glæstur sigur í
einhverju íþróttamótinu eða þegar Bjarni sló út laufa-
drottningunni, ræðan sem einhver flutti, vísan sem annar kvað,
þessi sem fór inn eða út um glugga, annar sem sofnaði í tíma eða
kom ólesinn í próf. Brakið í gólfinu. Myndirnar á veggjunum.
Úr kennslustundum eru helst rifjuð upp mistök eða mismæli
kennara eða nemenda og skondin tilsvör. Ekki diffurjöfnur...
Kannski er hér að leita svars við spurningunni hvað góður skóli
er. Auk þess að veita nemendum gott nesti út á veginn til æðra
náms er það samvera fólksins, félagsskapurinn, lífið í skólanum,
samfélagið í því umhverfi sem skólinn er, félagslífið í MA.
Menntaskólinn á Akureyri hefur borið gæfu til þess að vera
gott umhverfi nemendum sínum og öðru starfsfólki. Hér getur
fólk skotið rótum sem ekki slitna þótt að skilji tími og
vegalengdir. Þeir sem hingað koma aftur eftir ég veit ekki hvað
mörg ár eru á sinn hátt að koma heim. Það skilur hins vegar
enginn fyrr en hann reynir það á sjálfum sér. En sá sem kemur
heim finnur það innan í sér og sýnir það utan á sér.
Það er það sem er svona merkilegt við það að vera nemandi í
MA og stúdent frá MA.
„Trúlega eru fæstir þessir
góðu félagar saman komnir
hér til að rifja upp
diffúrjöfnur,
staðaloxunartölu
hálfhvarfa, passé composé,
könnun á reykingum
nemenda á heimavist eða
setningahlutagreiningu."
Sverrir Páll
MUNINN 1997 55